Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pod względem języka książka jest mierna. Nie rozumiem, jak można w książce używać języka potocznego. W rozmowie nie przeszkadzają mi ciągłe powtórzenia i błędnie konstruowane zdania. Ale literatura charakteryzuje się tym, że powinna być pisana tak zwanym językiem literackim. Jest to pewna cecha kultury, na którą nie zwracamy uwagi, a która ma ogromny wpływ na ojczystych czytelników, jak i na obcokrajowców, którzy czytają polskie książki. Literatura nie powinna prowokować ludzi do złych nawyków językowych.
Do treści książki nie mam zastrzeżeń, jednak w mojej ocenie wygląda to bardzo źle, że wartości religijne są uwypuklone do takiego stopnia, że przysłaniają ojczysty język polski.

Pod względem języka książka jest mierna. Nie rozumiem, jak można w książce używać języka potocznego. W rozmowie nie przeszkadzają mi ciągłe powtórzenia i błędnie konstruowane zdania. Ale literatura charakteryzuje się tym, że powinna być pisana tak zwanym językiem literackim. Jest to pewna cecha kultury, na którą nie zwracamy uwagi, a która ma ogromny wpływ na ojczystych...

Gdy zacząłem czytać tę książkę, nie wiedziałem, że film jest jej pierwowzorem. Zdziwiłem się, że powieść ma ledwie ponad 150 stron, jakby zawierała same dialogi bez opisów miejsc, pór, przestrzeni. Już po pierwszych zdaniach zrozumiałem, że właśnie tak jest. Moją uwagę przykuł również styl pisania – obojętny, prosty, wręcz młodzieżowy. Powieść wydaje się tylko powtórzeniem dialogów filmowych. Autorskie sformułowania opisowe są tak trywialne, jakby zostały stworzone z musu do nieautorskich dialogów, np. „zwalił się na łóżko jak kłoda”, „uśmiechnął się z rozbawieniem”, „szepnął ostrzegawczo”, „powiedział Nolan z zadowoleniem”. Stowarzyszenie umarłych poetów jest na tyle koszmarnie napisane, jakby było dziełem ucznia szkoły podstawowej bez wyrobionych zdolności językowych.

Gdy zacząłem czytać tę książkę, nie wiedziałem, że film jest jej pierwowzorem. Zdziwiłem się, że powieść ma ledwie ponad 150 stron, jakby zawierała same dialogi bez opisów miejsc, pór, przestrzeni. Już po pierwszych zdaniach zrozumiałem, że właśnie tak jest. Moją uwagę przykuł również styl pisania – obojętny, prosty, wręcz młodzieżowy. Powieść wydaje się tylko powtórzeniem...