Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historie kobiet Korei Południowej. Przeróżne postaci, z różnych klas, w różnym wieku, o różnym statusie społecznym i majątkowym. Każda historia chwyta za serce, przejmuje, czasem zaskakuje. Książka ciekawa, ale nie wiem czemu dosyć długo zajęło mi jej przeczytanie. Może dlatego, że nie jest aż tak łatwa w odbiorze, a przedstawione historie wymagają dluższego przetrawienia i ułożenia w głowie.

Historie kobiet Korei Południowej. Przeróżne postaci, z różnych klas, w różnym wieku, o różnym statusie społecznym i majątkowym. Każda historia chwyta za serce, przejmuje, czasem zaskakuje. Książka ciekawa, ale nie wiem czemu dosyć długo zajęło mi jej przeczytanie. Może dlatego, że nie jes...

Rozwiń Zwiń

Trzeci tom sagi wołyńskiej dalej trzyma poziom podobny do poprzednich, chociaż może mniej jest tu powtórzeń co kilkanaście stron tych samych rozmów i wątków. No ale jednak dosyć często występują te powtorzenia co jest nudne, wręcz denerwujace.. chyba taki styl autorki. Nie znam innych książek Joanny Jax, poza sagą wołyńską, ale chyba nieprędko sięgnę po inne jej pozycje. Temat wojny - oczywiście przejmujący, smutny, przygnębiający.

Trzeci tom sagi wołyńskiej dalej trzyma poziom podobny do poprzednich, chociaż może mniej jest tu powtórzeń co kilkanaście stron tych samych rozmów i wątków. No ale jednak dosyć często występują te powtorzenia co jest nudne, wręcz denerwujace.. chyba taki styl autorki. Nie znam innych ksią...

Rozwiń Zwiń

Wyjątkowo dobry thriller psychologiczny. Trzyma w napięciu, rozkłada na łopatki. Pełno w tej powieści zagadek, pułapek. Dlugo nie domyślałam się zakończenia. Świetny, zaskakujacy finał.

Wyjątkowo dobry thriller psychologiczny. Trzyma w napięciu, rozkłada na łopatki. Pełno w tej powieści zagadek, pułapek. Dlugo nie domyślałam się zakończenia. Świetny, zaskakujacy finał.

Niestety, wydaje mi się drugi tom sagi wołyńskiej jest gorszy od pierwszego. Był bardziej monotonny. Oczywiście czyta się dobrze i szybko, ale w dalszym ciągu infantylne dialogi i zachowania niektórych bohaterow trochę irytują. Te same wręcz dialogi powtarzaja sie co kilkanaście rozdzialow i jest to naprawdę nudne. Oczywiscie sama historia wojenna jest przerażająca, obużajaca, okrutna. Jednak najważniejsze wątki i zwroty akcji tego tomu rozgrywają się na 50 ostatnich stronach tej książki. Czyta się dobrze, ale nie porywa.

Niestety, wydaje mi się drugi tom sagi wołyńskiej jest gorszy od pierwszego. Był bardziej monotonny. Oczywiście czyta się dobrze i szybko, ale w dalszym ciągu infantylne dialogi i zachowania niektórych bohaterow trochę irytują. Te same wręcz dialogi powtarzaja sie co kilkanaście rozdzialow...

Rozwiń Zwiń

Trochę dziwię się, że książka ta zajęła pierwsze miejsce w plebiscycie LC na najlepszą w kategorii autobiografia, biografia, wspomnienia. Jak dla mnie jest troche nudna, miejscami niesmaczna (serio, fragmenty o pierdzeniu można sobie było darować, bo nie bardzo wiem co one wnoszą w całość). Nie powiem, teksty piosenek i muzyka Marii Peszek do mnie trafiają i nawet lubię jej twórczość, pana Jana Peszka może nie znam zbyt dobrze.
W książce pojawiają się ciekawostki, anegdotki z życia, śmieszne sytuacje, ale też i poważne tematy, dywagacje, rozterki. Jednak książka jako całość nie do końca mnie ujęła. Może nie ma we mnie tyle luzu, spontaniczności i beztroski co w bohaterach tej historii. Z drugiej strony czy ten luz i beztroska jest taka wspaniała. Chyba nie zawsze. W domu u państwa Peszków często były imprezy, t.zw "popijawy", był to tzw otwart dom. Rodzice zajmowali się sobą i znajomymi, a dzieci gdzieś ram obok. Finał tego jest taki, że dzieci (mam na myśli Marię) nie chcą mieć swoich dzieci, bo musieli "troszczyć i bać się" o rodziców jak byli mali - jak o swoje dzieci. Czyli można powiedzieć że już "mieli dzieci". Lęk o rodzicow powoduje, że dzieci jako dorosłe już osoby, nie chca fundować podobnych przeżyć swoim dzieciom. Ta cała historia pokazuje, jak wielki wpływ ma środowisko, w którym dorastamy. Jak bardzo świąt zewnętrzny nas kształtuje.
Obraz smutno-gorzki.

Trochę dziwię się, że książka ta zajęła pierwsze miejsce w plebiscycie LC na najlepszą w kategorii autobiografia, biografia, wspomnienia. Jak dla mnie jest troche nudna, miejscami niesmaczna (serio, fragmenty o pierdzeniu można sobie było darować, bo nie bardzo wiem co one wnoszą w całość...

Rozwiń Zwiń

Kolejny tom (trzeci) sagi kryminalno-obyczajowej o Lipowie za mną. Bardzo wcigely mnie te małomiasteczkowe, wiejskie klimaty. Tło obyczajowe i bohaterowie sa swietnie wykreowani. Krotko mówiąc, kryminały pani Puzyńskiej wciągają jak dobry serial. Kończysz jedna książkę, chwytasz kolejną. Polecam.

Kolejny tom (trzeci) sagi kryminalno-obyczajowej o Lipowie za mną. Bardzo wcigely mnie te małomiasteczkowe, wiejskie klimaty. Tło obyczajowe i bohaterowie sa swietnie wykreowani. Krotko mówiąc, kryminały pani Puzyńskiej wciągają jak dobry serial. Kończysz jedna książkę, chwytasz kolejną. ...

Rozwiń Zwiń