Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy zastanawiałeś się kiedyś, kim jest Altiero Spinelli, którego nazwisko wyryto nad wejściem do Parlamentu Europejskiego? Nie? No właśnie.

Książką K.Karonia to nie kolejna książka z serii political fiction, to nie nowy Orwell (który notabene przewraca się w grobie widząc, że jego "Rok 1984" nie jest żadnym sci-fi). Karoń precyzyjnie i krok po kroku opisuje otaczającą nas rzeczywistość. Pokazuje fakty takimi, jakie są - bez ideologicznej oprawki, bez politycznopoprawnej grzeczności. Każdą rzecz nazywa po imieniu, a przy tym nie ma w nim pychy, charakterystycznej dla wielu komentatorów, którym wydaje się, że posiedli jakąś tajemną wiedzę o świecie.

Bo książka Karonia nie jest tak naprawdę o niczym niezwykłym, nie odkryje przed wami rzeczy, o których kompletnie nic nie wiedzieliście. A jednak dopiero jej lektura sprawi, że wiele ze znanych wam spraw zobaczycie w innym świetle.

PS. Czy u was na studiach również zachwycano się Foucault, de Beauvoir, Sartre'm, Habermasem i Marcuse'm? I co poza tym o nich wiecie?
Ja też wiedziałam niewiele ;)

Czy zastanawiałeś się kiedyś, kim jest Altiero Spinelli, którego nazwisko wyryto nad wejściem do Parlamentu Europejskiego? Nie? No właśnie.

Książką K.Karonia to nie kolejna książka z serii political fiction, to nie nowy Orwell (który notabene przewraca się w grobie widząc, że jego "Rok 1984" nie jest żadnym sci-fi). Karoń precyzyjnie i krok po kroku opisuje otaczającą nas...

Po pierwsze – książka mnie zaskoczyła. Pozytywnie. W zasadzie, nie wiedzieć czemu, nie spodziewałam się tak dobrej lektury. I pisarskich umiejętności Autorów.
Moim zdaniem, czym dłużej czyta się reportaże Hawranek i Opryszka, tym akcja idzie lepiej, płynniej, ciekawiej. Tak, jakby nabierali wprawy w pisaniu z każdą kolejną stroną.
To, co mi przeszkadzało, to wulgaryzmy. Choć nie należę do osób przesadnie wrażliwych, to jednak wolałabym, aby w tego typu literaturze Autor oszczędził czytelnikowi różnych, pospolicie uznanych za obraźliwe, zwrotów.
Niemniej – całość „wchodzi” szybko i dobrze.

Plusem i minusem zarazem, jest długość każdego z reportaży. Książka podzielona jest bowiem na wiele krótkich opowieści. Niektóre z nich są fantastyczną całością – krótkie i treściwe. Niektóre jednak zbyt szybko się kończą, jak choćby reportaż z Peru o świnkach morskich. W tym przypadku opowieść została urwana jakby w połowie – to moje odczucie, Autorzy najwidoczniej uznali, że powiedzieli wszystko, co istotne.

Największą zaletą jest bez wątpienia „nieznaność” wszystkich z przytoczonych historii. Z czym bowiem kojarzymy Amerykę Łacińską? Z Amazonką, narkotykami, Cejrowskim? Niewielu zapewne z czymś/kimś więcej. Autorzy pokazują nieznane oblicza Ameryki, wchodzą do ludzkich domów, opowiadają historie ludzi (genialny reportaż o Mewie!). Nie mówią o historii, kulturze, mało o obyczajach. Opowiadają o ludziach, co ma przepotężną wartość, gdyż pokazuje nam nieznaną mentalność, tożsamość żyjących po drugiej stronie kuli ziemskiej.

Chciałoby się więcej! Opowieści są, moim zdaniem, wciąż niedokończone, otwarte, czekają na dalszy ciąg. Mam nadzieję, że doczekamy kolejnych części podróży po Ameryce Łacińskiej.

Tymczasem – polecam!
Również dlatego, że tak, jak o Afryce (mój ukochany kontynent!), tak o Ameryce Południowej czy Środkowej wciąż wiemy w Polsce bardzo mało. Temat nie jest często poruszany nawet w reportażach, tym bardziej warto zatrzymać się nad książką Marii Hawranek i Szymona Opryszka.

Po pierwsze – książka mnie zaskoczyła. Pozytywnie. W zasadzie, nie wiedzieć czemu, nie spodziewałam się tak dobrej lektury. I pisarskich umiejętności Autorów.
Moim zdaniem, czym dłużej czyta się reportaże Hawranek i Opryszka, tym akcja idzie lepiej, płynniej, ciekawiej. Tak, jakby nabierali wprawy w pisaniu z każdą kolejną stroną.
To, co mi przeszkadzało, to wulgaryzmy....

Być może to moja wina, gdyż spodziewałam się historii szpiegowskiej rodem z Jamesa Bonda, a nie to otrzymałam. Być może należałoby spojrzeć na tę historię od nieco innej strony, a wtedy można byłoby być zachwyconym fabułą.
Książka nie jest napisana źle. Dialogi są sprawne, akcja toczy się szybko. Można jednak odnieść wrażenie, że napisana jest dla amerykańskiego społeczeństwa, które, być może, lepiej doceni postawę głównego bohatera, niż ktoś mieszkający w drugim końcu świata.
To, co w książce niezwykle ważne to ukazanie, jak ogromnym szokiem dla Ameryki były ataki na WTC 11 września 2001 r. Ten cios w plecy, policzek wymierzony amerykańskim ideom demokracji i wolności był tak potężny, że tuż po nim G.W. Bush wypowiedział słynne zdanie: „Kto nie z nami, ten z nimi”, które od tamtej pory podzieliły świat na przeciwników i popleczników organizacji terrorystycznych, i rozpoczęły nieodwołalne, i tragiczne przemiany na Bliskim Wschodzie.
„Jak złapać rosyjskiego szpiega” jest książką dobrą na kilka wieczorów. Szczególnie może przypaść do gustu panom, znającym się lepiej od pań, na uzbrojeniu i technologiach.
Warto do niej zajrzeć, aby wyrobić swą własną opinię.

Być może to moja wina, gdyż spodziewałam się historii szpiegowskiej rodem z Jamesa Bonda, a nie to otrzymałam. Być może należałoby spojrzeć na tę historię od nieco innej strony, a wtedy można byłoby być zachwyconym fabułą.
Książka nie jest napisana źle. Dialogi są sprawne, akcja toczy się szybko. Można jednak odnieść wrażenie, że napisana jest dla amerykańskiego...