Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To są opowiadania wybitne. Ich intensywność, koronkowa konstrukcja, portrety bohaterów, język, mistrzowskie niedopowiedzenia, wszystko to sprawia, że wchodzimy bardzo głęboko w ludzkie dusze. Bohaterami tych opowiadań są osoby ze społeczności, które zawsze, niezależnie od władzy i systemów politycznych, były i są na marginesie. Górnicze miasteczka, podupadające gospodarstwa, stacje benzynowe, po których hula wiatr jak na obrazach Hoppera. Osoby, które urodziły się tu i tu umrą, jedynie jeden z bohaterów wyrywa się do miasta, ale czy dobrze to się kończy?
Breese D'J Pankace doskonale panował nad materią. Proporcja między tym, co powiedziane i co niedopowiedziane, jest zachwycająca. Opowiadania, mimo, że są krótkie, wymagają skupienia uwagi, a ja niektóre czytałam po kilka razy, żeby wgryźć się w historię i zrozumieć bohatera.
Zaprawdę wielka to była frajda czytać opowiadania z tomu „Trylobity”. Obcowanie z pisarzem niemal doskonałym; obcowanie z tekstem, który nie chce do końca odkryć swoich sekretów. Jest jak cukierek zawinięty w kilka warstw papierków. Samo odwijanie to czysta przyjemność. Wszystkie historie, opisane w zaledwie 12 opowiadaniach, są głęboko poruszające, pokazujące tragizm ludzkiego losu, fatum… czegoś nieuniknionego, co wisi nad bohaterami.
Głęboko egzystencjalna proza. Zapierająca dech w piersiach. Wspaniała, po prostu.

To są opowiadania wybitne. Ich intensywność, koronkowa konstrukcja, portrety bohaterów, język, mistrzowskie niedopowiedzenia, wszystko to sprawia, że wchodzimy bardzo głęboko w ludzkie dusze. Bohaterami tych opowiadań są osoby ze społeczności, które zawsze, niezależnie od władzy i systemów politycznych, były i są na marginesie. Górnicze miasteczka, podupadające...

Rekonstrukcja czy dekonstrukcja? Anda Rottenberg porwała się na rzecz teoretycznie i praktycznie niemożliwą. Totalną. Jak bowiem w jednej książce zawrzeć swoje życie, mozolną rekonstrukcję rozległego i skomplikowanego drzewa genealogicznego, spojrzenie w oczy swojej największej traumie, rozliczenie się z relacji z ojcem i matką, z całym życiowym bagażem? Do tego to nie jest jedynie relacja, ale głęboka refleksja na temat życia, relacji, samej siebie. Autorką, bohaterką i tematem książki jest Anda Rottenberg, ale ona jest zbyt wielką osobowością, by pisać wyłącznie o sobie. A nawet jeśli pisze o sobie to zawsze z jakiegoś powodu, po coś i o czymś jeszcze. Jest to więc również opowieść o trudnej i powikłanej polskiej historii, o PRLu, o naszym społeczeństwie. Książka odważna i szczera, mądra. Metafizyczna. Głęboka. Dla mnie osobiście ważna. I naprawdę, uwierzcie mi, fantastyczna.

Rekonstrukcja czy dekonstrukcja? Anda Rottenberg porwała się na rzecz teoretycznie i praktycznie niemożliwą. Totalną. Jak bowiem w jednej książce zawrzeć swoje życie, mozolną rekonstrukcję rozległego i skomplikowanego drzewa genealogicznego, spojrzenie w oczy swojej największej traumie, rozliczenie się z relacji z ojcem i matką, z całym życiowym bagażem? Do tego to nie...