Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wilcza jagoda to ziele, które ma zarówno złe, jak i dobre działanie. Owoce są trujące, natomiast liście i korzenie odpowiednio użyte mają moc uzdrawiania. W swojej powieści „Kołysanka dla czarownicy”, pierwszym tomie serii „Wilcza Jagoda”, Magdalena Kubasiewicz metaforycznie wykorzystuje nazwę wyżej wspomnianej rośliny.

Jagoda Wilczyńska to czarownica ze starego i liczącego się w magicznej Warszawie rodu Wilczków. Kobieta żyje po stronie niemagicznej, chociaż para się klątwami. Głównie ich zdejmowaniem, ale gdy trzeba również nakładaniem na przedmioty i osoby. Swoje rodowe zdolności odziedziczone po prababce Joannie będzie musiała wykorzystać, gdy na jej drodze stanie młoda wiedźma klątw i owładnięta zemstą Śpiąca Królewna. Przy okazji bohaterka przekona się, że nie wszystko wie o swojej rodzinie i jej długo skrywanych tajemnicach.

Powieść wciąga od pierwszych stron. Różnorodni, dobrze skonstruowani bohaterowie budzą w czytelniku wiele emocji. Wypowiedzi Ubożęcia, czy jak kto woli Domownika, w trzeciej osobie mają w sobie urok przeszłych dni. Z drugiej strony kolokwialny język i współczesne słownictwo świetnie równoważą narrację.

Moim zdaniem Magdalena Kubasiewicz stworzyła dobre urban fantasy dla młodzieży, mimo że akcja powieści rozgrywa się w Warszawie, w środowisku dorosłych wiedźm i czarnoksiężników. Język natomiast oscyluje w kierunku ludzi młodych, a tempo rozgrywanych wydarzeń jest bardzo dynamiczne. Dużo w tej powieści pierwiastka kobiecego - delikatności przeplatanej siłą, mocy, samodzielności i sprawczości.

To świetna lektura na oderwanie się od szarości dnia codziennego. Niezapomniana przygoda w świecie, który na skraju magicznej i niemagicznej Warszawy zatapia się w motywach znanych z baśni. Różnorodni bohaterowie, tajemnice i wszędobylska magia nie pozwalają się oderwać od „Kołysanki dla czarownicy”. Magdalena Kubasiewicz sprawiła, że chcę więcej Jagody i warszawskiej magii. Zatem sięgam po kolejne tomy.

Wilcza jagoda to ziele, które ma zarówno złe, jak i dobre działanie. Owoce są trujące, natomiast liście i korzenie odpowiednio użyte mają moc uzdrawiania. W swojej powieści „Kołysanka dla czarownicy”, pierwszym tomie serii „Wilcza Jagoda”, Magdalena Kubasiewicz metaforycznie wykorzystuje n...

Rozwiń Zwiń

„Trudno jest być legendą. Wyglądać zawsze tak, jak ludzie sobie życzą, mieć ciągle trzydzieści lat, nigdy nie rozczarować publiczności. To bardzo dużo pracy. Nawet jeśli ktoś jest młody, to straszna praca”.



Angelika Kuźniak w swojej książce „Marlene” idzie tropem życia i twórczości Dietrich. Zadaje pytania, kim była? Sprawdza to w dokumentacji i niezliczonej ilości pamiątek po aktorce, piosenkarce, żonie, matce, kochance, działaczce. Wreszcie zmęczonej życiem kobiecie coraz częściej zaglądającej do kieliszka, starszej pani, która nie umiała pogodzić się z upływającym czasem i chciała być wiecznie młoda.



Dietrich z kart książki Angeliki Kuźniak wyłania się jako postać wielowymiarowa. Jest barwna, intrygująca, skomplikowana. Mocna i konkretna. Choć mam wrażenie, że często pod maską ukrywała ogromny ból, tęsknotę za ojczyzną, dobrym, sprawiedliwym światem.



Można ją za wiele rzeczy cenić: celne riposty, inteligencję, odwagę w przeciwstawianiu się nazistom. Można podziwiać jej role, zachwycać się urodą, być pod wrażeniem niesamowitej dyscypliny i poukładania Marlene. Jednak Dietrich jawi się też na kartach biografii jako ktoś, kogo nie da się lubić. Kobieta, która sięga za często po alkohol i nie tylko szampan, ale też piwo czy coś mocniejszego – whisky. Matka, która niczym bogini kieruje codziennością swojej córki, często będąc dla niej okrutną, niesprawiedliwą i bezwzględną. Marlene rozczula mnie też na kartach tej biografii, gdy mówi o swojej tęsknocie za ojczyzną, kulturą i językiem. Kiedy przeklina, pisząc dwoma palcami na maszynie, a ortografia i interpunkcja wymykają się jej całkowicie z ustalonych zasad. Jest mi jej żal, gdy staje się zimną choleryczką, a ktoś słuchający jej z boku stwierdza, że posługuje się fatalną angielszczyzną.



Marlene Angeliki Kuźniak to kobieta, którą się kocha i nienawidzi. Mocna i niezwykle krucha zarazem. Poukładana, konkretna i całkowicie rozbita. Artystka, ale też człowiek. Splątany w dziejach nie najłatwiejszej historii, we własnych trudnych emocjach. Obsesyjny. Kobieta-artystka zawieszona między niebem i piekłem. Nie zazdroszczę jej, czasem podziwiam, często chciałabym przytulić i pocieszyć. Nie zawsze popieram w tym, jaka była i co robiła. Nie zaprzeczam jednak, że była interesująca i pełna skrajności.

„Trudno jest być legendą. Wyglądać zawsze tak, jak ludzie sobie życzą, mieć ciągle trzydzieści lat, nigdy nie rozczarować publiczności. To bardzo dużo pracy. Nawet jeśli ktoś jest młody, to straszna praca”.



Angelika Kuźniak w swojej książce „Marlene” idzie tropem życia i twórczości Di...

Rozwiń Zwiń

Kim byli Goci? Ludem germańskim, który przybył na Pomorze z terenów Skandynawii. Po co przybyli? Przypuszcza się, że za chlebem i że w dużej liczebności. Kiedy ruszyli w dalszą drogę? Mniej więcej po 150 latach opuścili Pomorze. Jak długo żyli? 20-35 lat z powodu panującej awitaminozy, niedożywienia i prowadzonych walk. W co wierzyli, dlaczego stawiali kamienne kręgi i chowali zmarłych w kurhanach? Dlaczego dokonywali na różny sposób pochówków? Ciałopalenie, pochówki szkieletowe z ułożeniem ciała patrzącego na północ. Archelogowie wciąż próbują odpowiedzieć na te pytania.

Jedno jest pewne. Trochę Gotów na Pomorzu żyło, praktykowało swoje wierzenia i pozostawiło po sobie ślad trwający od I w.n.e., naznaczając kręgi niesamowitą, tajemniczą energią. Może ona spowodować zarówno dobre, jak i złe samopoczucie.

Czy warto pojechać na Pomorze, by pobyć w ciszy na gockich cmentarzyskach? Warto, ale trzeba czujnie przestrzegać zasad, by nic stamtąd nie zabierać i zbyt długo nie przebywać z energią kamieni. Jedni odwiedzający widują skrzaty, drugim kręci się w głowie, jeszcze inni czują dobrą moc i niesamowite ciepło emanujące z kamieni. Kto się wybiera na Pomorze, niech śmiało rusza chociażby do Węsior, wcześniej zapoznawszy się z treścią broszury "Kamienne Kręgi Gotów" Alicji i Zofii Breske oraz Jarosława Ellwarta.

Kim byli Goci? Ludem germańskim, który przybył na Pomorze z terenów Skandynawii. Po co przybyli? Przypuszcza się, że za chlebem i że w dużej liczebności. Kiedy ruszyli w dalszą drogę? Mniej więcej po 150 latach opuścili Pomorze. Jak długo żyli? 20-35 lat z powodu panującej awitaminozy, nie...

Rozwiń Zwiń

Hel to dla mnie szczególne miejsce. Kojarzy mi się z walką o każdy kilometr na ścieżce rowerowej. Z najlepszymi urodzinami, jakie zorganizowałam na trasie Władysławowo-Hel bliskiej osobie. Wreszcie ze smażonym śledziem od przemiłego Marchewki i raz spokojnym, to znów niepokornym Bałtykiem.

Kiedy gdyńska celebrytka Gina wpada do wody, widząc przeklętego ptaka - kanię - i słysząc dzwony, nagle okazuje się, że znalazła się w Helu, ale... w czasach średniowiecza. Bałtyccy piraci są tu przyjaźnie nastawieni do mieszkańców, chociaż łupią na morzach bogaczy, Krzyżacy sieją postrach, a Gina nie ma pojęcia, skąd się w tym świecie znalazła. Szeptuchy, wiedźmy, morzyce, szaliniec i morzkulce to tylko niektóre osoby i potwory, z którymi spotka się bohaterka "Klątwy kani" Jagny Rolskiej.

Jest w tej powieści morski, awanturniczy podmuch Bałtyku. Nieugiętość ludzi morza. Niepokorna dziewczyna i przystojny zawadiaka - Markus. W zabawnej, pełnej przekomarzania się historii miłości odnajdziemy kolor bursztynu, czułe serce pirata, odważną instagramerkę, legendę i dużą dawkę fantastyki.

Jagna Rolska stworzyła lekką, ale na pewno nie banalną morską opowieść o Helu, piratach, Krzyżakach i wyjątkowej dziewczynie. Już nie mogę doczekać się kolejnego tomu przygód Giny i Markusa. Tym razem "Pajęczyna czasu" przeniesie bohaterów w wiek XIX.

Hel to dla mnie szczególne miejsce. Kojarzy mi się z walką o każdy kilometr na ścieżce rowerowej. Z najlepszymi urodzinami, jakie zorganizowałam na trasie Władysławowo-Hel bliskiej osobie. Wreszcie ze smażonym śledziem od przemiłego Marchewki i raz spokojnym, to znów niepokornym Bałtykiem....

Rozwiń Zwiń

Nie lubię romansów. Nudzą mnie, bo z reguły są przewidywalne. Pewnie nie sięgnęłabym po powieść Darii Kaszubowskiej „Smak tabaki”, gdyby nie tytuł, który od razu nasunął mi pewne skojarzenia. Tabaka - Kaszubi, smak - czyli smaki kaszubszyczny. Język, kuchnia, taniec, pieśni, przesądy, stworzenia kaszubskie, ludzie i wartości.

Wszystko to autorka prezentuje na kartach swojej powieści jednocześnie z historią romansu. Leon - 55-letni pracownik Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej w Wejherowie - pewnego dnia staje na drodze Wandy. Ta 39-letnia kobieta jest oddaną matką trojga dzieci, żoną Szymona i księgową. Przytłacza ją codzienność, a małżeństwo po kilkunastu latach wieje nudą. Kobieta czuje się nieatrakacyjna, niekochana, przemęczona i niedoceniana. Kiedy nadarza się okazja, by prowadziła lekcje z tańca kaszubskiego, chętnie się temu oddaje, jednocześnie przywiązując się do przystojnego i nieco ekscentrycznego Leona.

Odłożyłabym tę książkę po kilku stronach, ale Daria Kaszubowska złowiła mnie czytelniczo na wędkę wszystkim tym, co poza romansem. Rozbudziła ciekawość kaszubszyczyzną, przypomniała smak mojej ulubionej czerniny, rozczuliła światłem rzucanym na małą ojczyznę (w tym wypadku Wejherowa). Wzbudziła podziw dbałością o zachowanie języka (jego brzmienia oraz zapisu) i kultury. Nawet historia romansu w tej powieści jest inna niż z reguły, chociaż nie pozbawiona namiętnych uniesień i banałów.

„Smak tabaki” to dobra lektura na gorące dni, ale także doskonały wstęp do rozpoczęcia przygody z Kaszubami i kaszubszczyzną.

Nie lubię romansów. Nudzą mnie, bo z reguły są przewidywalne. Pewnie nie sięgnęłabym po powieść Darii Kaszubowskiej „Smak tabaki”, gdyby nie tytuł, który od razu nasunął mi pewne skojarzenia. Tabaka - Kaszubi, smak - czyli smaki kaszubszyczny. Język, kuchnia, taniec, pieśni, przesądy, stwo...

Rozwiń Zwiń