Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Apokalipsa. Wydaje się, że gdy nadejdzie będzie głośna, chaotyczna. Wydaje się, że ludzie zaczną biegać po ulicach jak oszalałe zwierzęta, zaczną rabować sklepy, magazynować żywność i chować się w piwnicach, bunkrach z nadzieją, chcąc tylko przeżyć. Ta wizja końca świata rozprzestrzeniła się niczym zaraza na szczurach.
Co jeśli koniec świata będzie inny? Co jeśli zacznie się od nocnego deszczu, niewinnie uderzającego w dach? Być może właśnie tak przyjdzie koniec świata, który jest nam wszystkim znany? Przemknie obok, w nocy, wzbudzając w nas irracjonalny strach? Zacznie się niewinnie, zwyczajnie. Nie będzie trzęsień ziemi, nie będzie tsunami, czerwonego nieba, wybuchu atomowego. Będzie tylko deszcz, niosący ze sobą cichą śmierć. Nie mam na myśli powodzi. Mam na myśli to, co on ze sobą przyniesie.
Taką wizję właśnie roztacza Dean R. Koontz. Historia zaczyna sie niepozornie. Molly Sloan, główna bohaterka, budzi się w nocy z irracjonalnym poczuciem lęku. Drąży w jej głowie dziurę, nie pozwalając usnąć. Do tego uciążliwy deszcz uderzający w szybę.
Irracjonalny lęk. Czy sfora dzikich kojotów może ją spotęgować? Cóż, chyba może. A gdyby ta sfora siedziała na tarasie, przy domu? Od tak? To już prędzej. A co jeśli ta dzika sfora nie zaatakuje człowieka wchodzącego na ten taras? Tylko patrzy nań błagalnie, by uratował ich przed tym dziwnym niebezpieczeństwem kryjącym się gdzieś głęboko w lesie? Tak, to już może przerazić. Tak właśnie zaczyna się cała historia.
Nie ma manifestacji, nie ma paniki. Nie ma wojska, szpitali, rozlewu krwi. Tylko deszcz. Ludzie nie biegają, nie krzyczą, nie błagają o pomoc. Znikają. Umierają w ciszy, w swoich domostwach, przytuleni do swojej strzelby, schowani w kącie w nadziei, że niebezpieczeństwo przejdzie obok, nie dotykając ich nawet. Taki los spotyka ludzi, którzy siedzą w pozornie bezpiecznym zaciszu swojego pokoju. A co czeka Molly i jej męża, gdy w pospiechu spakują niezbędne rzeczy? Gdy ruszą nocą, pustą drogą, w nadziei, że spotkają jeszcze żywych ludzi? Co czeka ich, wystawionych na deszcz, bliżej nieokreślonego niebezpieczeństwa? Pozostaje im tylko nadzieja...
Nadzieja. W obliczu tego dziwnego deszczu pozostaje tylko ona.

Apokalipsa. Wydaje się, że gdy nadejdzie będzie głośna, chaotyczna. Wydaje się, że ludzie zaczną biegać po ulicach jak oszalałe zwierzęta, zaczną rabować sklepy, magazynować żywność i chować się w piwnicach, bunkrach z nadzieją, chcąc tylko przeżyć. Ta wizja końca świata rozprzestrzeniła się niczym zaraza na szczurach.
Co jeśli koniec świata będzie inny? Co jeśli...