Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z racji drobnego wypadku, który unieruchomił mój palec, jestem zmuszona ograniczyć pisanie na komputerze. Fakt, dalej potrafię posługiwać się klawiaturą, ale nie wystarczająco szybko, by móc swobodnie pisać opowiadanie. No ale, skoro już zaczęłam, to czas dokończyć. Nadmiar czasu umożliwił mi zagłębienie się w wielorakie książki oraz poznanie i przypomnienie sobie autorów z różnych dziedzin.
Przypadkiem, wpadłam na książkę "Odwieczny wróg", napisaną przez Dean R. Koontza. Nazwisko dość znane wśród fanów dobrego horroru. Bardziej znany jest Stefen King, za którym, z całym szacunkiem, nie przepadam. Koontz pisze przyjemniej, posługuje się prostymi opisami, które mimo wszystko dużo łatwiej przyjąć do świadomości niż to, co opisuje drugi autor. King może ma lepsze pomysły, lepszy zasób słów - lecz w chwili wysokiego napięcia czytelnika, gdy nie wiadomo jak potoczy się historia i czy bohater przeżyje, jego opisy nie sprawiają, że książkę czyta się przyjemnie. Może to moje subiektywne wrażenie, ale recenzje z reguły są subiektywne.
"Odwieczny wróg" opowiada... Hmm... Prawdę mówiąc, nie chcę zdradzić o czym opowiada, lecz zadać pytanie. Czy pusta, zamknięta łazienka może wzbudzić w czytelniku poczucie grozy? Sprawić, że włos na karku delikatnie się jeży i czuje się klimat wylewający się z kartek niczym woda z przepełnionego wiadra? W tej książce tak się dzieje. Autor niszczy poczucie bezpieczeństwa, które daje nam logika i doświadczenie. Często kiwamy głową z myślą "to niemożliwe - to nierealne - to nielogiczne".
Niegdyś zabobonni ludzie wierzyli, że błyskawice są zsyłane przez bogów - nauka to wykluczyła. Teraz logicznie podchodzimy, że są to wyładowania elektryczne powstałe w wysokich warstwach chmur, gdy kropelki wody przemieszczają się. Mogłabym wskazać wiele elementów, które da się logicznie wytłumaczyć.
Uderzenie w ścianę - uchylona okiennica.
Trzaśnięcie drzwi - przeciąg.
Spadający przedmiot - kot.
Dziwne tykanie - nowy zegar stojący w pokoju obok.
Skrzypiące drzwi - przeciąg i nienaoliwione zawiasy.
Dużo by wymieniać, czyż nie? Wszystko da się logicznie wytłumaczyć i większość ludzi stara się w ten sposób podchodzić do życia. Nie dopuszczają do siebie zabobonnych myśli, przekonań. Nie dają opanować się prymitywnemu lękowi.
Wracając do zamkniętej łazienki. Czy zamknięta łazienka wzbudzi strach? Zapewne nie. Lecz w chwili, gdy łazienka zamknięta jest od środka a w momencie wyważenia drzwi okazuje się, że jest pusta. Nie ma okna, nie ma ukrytego przejścia - mała kanciapa bez człowieka, który teoretycznie zabarykadował się w środku. Co jeśli na lustrze napisane jest kredką coś bardzo niezrozumiałego, a podczas przeszukiwania tego małego pokoiku nigdzie nie ma kredki? Średnio przerażające, prawda? A jeśli dopowiem, że całe miasteczko - ponad pięciuset ludzi - zaginęło w ciągu jednego wieczora, w tej samej chwili i bez śladu?
Samochody stały na swoich miejscach, w niejednym domu w dalszym ciągu gotował się obiad albo stoły były zakryte, jakby ktoś lada moment miał zasiąść do kolacji? Co jeśli pokoje były zamykane od środka, a drzwi zastawiano sofami? Czy smaku doda fakt, że nie było ani jednego człowieka, tylko puste pomieszczenia, z których nie w sposób wyjść, bez pozostawienia otwartych drzwi lub okien?
Koontz stawia bohaterów - dorosłych ludzi i jedną nastolatkę w takim miejscu i w takiej sytuacji z pustą kartą. Nie wiedzą nic. Ani kto, ani co, a tym bardziej jak. Czytelnik jest obok nich, w nocy, w wymarłym, opustoszałym miasteczku, gdzie w dalszym ciągu czai się niebezpieczeństwo.

Książkę jak najbardziej polecam. Napięcie jest wyczuwalne a opisy smakowite, pobudzają wyobraźnię, ale pozostawiają spore pole do popisu. Przynajmniej jedna scena lub jeden motyw trafi do czytelnika - uderzy w czuły, wrażliwy punkt. I za to podziwiam tego autora.
Osobiście, polecam jego stare dzieła, gdzie tajemnica nie miała rozwiązań logicznych, lecz trzeba było się skupić nad czymś surrealistycznym. Polecam również tego autora: "Apokalipsa" oraz "Pieczara gromów" *chociaż pieczara jest czysto logicznym, ale mało realnym opowiadaniem, ma w sobie to coś*

Z racji drobnego wypadku, który unieruchomił mój palec, jestem zmuszona ograniczyć pisanie na komputerze. Fakt, dalej potrafię posługiwać się klawiaturą, ale nie wystarczająco szybko, by móc swobodnie pisać opowiadanie. No ale, skoro już zaczęłam, to czas dokończyć. Nadmiar czasu umożliwił mi zagłębienie się w wielorakie książki oraz poznanie i przypomnienie sobie autorów z...

Apokalipsa. Wydaje się, że gdy nadejdzie będzie głośna, chaotyczna. Wydaje się, że ludzie zaczną biegać po ulicach jak oszalałe zwierzęta, zaczną rabować sklepy, magazynować żywność i chować się w piwnicach, bunkrach z nadzieją, chcąc tylko przeżyć. Ta wizja końca świata rozprzestrzeniła się niczym zaraza na szczurach.
Co jeśli koniec świata będzie inny? Co jeśli zacznie się od nocnego deszczu, niewinnie uderzającego w dach? Być może właśnie tak przyjdzie koniec świata, który jest nam wszystkim znany? Przemknie obok, w nocy, wzbudzając w nas irracjonalny strach? Zacznie się niewinnie, zwyczajnie. Nie będzie trzęsień ziemi, nie będzie tsunami, czerwonego nieba, wybuchu atomowego. Będzie tylko deszcz, niosący ze sobą cichą śmierć. Nie mam na myśli powodzi. Mam na myśli to, co on ze sobą przyniesie.
Taką wizję właśnie roztacza Dean R. Koontz. Historia zaczyna sie niepozornie. Molly Sloan, główna bohaterka, budzi się w nocy z irracjonalnym poczuciem lęku. Drąży w jej głowie dziurę, nie pozwalając usnąć. Do tego uciążliwy deszcz uderzający w szybę.
Irracjonalny lęk. Czy sfora dzikich kojotów może ją spotęgować? Cóż, chyba może. A gdyby ta sfora siedziała na tarasie, przy domu? Od tak? To już prędzej. A co jeśli ta dzika sfora nie zaatakuje człowieka wchodzącego na ten taras? Tylko patrzy nań błagalnie, by uratował ich przed tym dziwnym niebezpieczeństwem kryjącym się gdzieś głęboko w lesie? Tak, to już może przerazić. Tak właśnie zaczyna się cała historia.
Nie ma manifestacji, nie ma paniki. Nie ma wojska, szpitali, rozlewu krwi. Tylko deszcz. Ludzie nie biegają, nie krzyczą, nie błagają o pomoc. Znikają. Umierają w ciszy, w swoich domostwach, przytuleni do swojej strzelby, schowani w kącie w nadziei, że niebezpieczeństwo przejdzie obok, nie dotykając ich nawet. Taki los spotyka ludzi, którzy siedzą w pozornie bezpiecznym zaciszu swojego pokoju. A co czeka Molly i jej męża, gdy w pospiechu spakują niezbędne rzeczy? Gdy ruszą nocą, pustą drogą, w nadziei, że spotkają jeszcze żywych ludzi? Co czeka ich, wystawionych na deszcz, bliżej nieokreślonego niebezpieczeństwa? Pozostaje im tylko nadzieja...
Nadzieja. W obliczu tego dziwnego deszczu pozostaje tylko ona.

Apokalipsa. Wydaje się, że gdy nadejdzie będzie głośna, chaotyczna. Wydaje się, że ludzie zaczną biegać po ulicach jak oszalałe zwierzęta, zaczną rabować sklepy, magazynować żywność i chować się w piwnicach, bunkrach z nadzieją, chcąc tylko przeżyć. Ta wizja końca świata rozprzestrzeniła się niczym zaraza na szczurach.
Co jeśli koniec świata będzie inny? Co jeśli...