Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczęłam czytać tę książkę w podróży do Włoch, w 6 dni w każdej wolnej chwili szczególnie gdy dokuczał brak internetu kontynuowałam. Prostota stylu pisania autora raziła mnie w oczy od pierwszych stron czułam się jakbym czytała opowiadanie na konkurs literacki w klasach maturalnych. I z ręką na sercu przyznaje, że czytywałam w owym czasie lepsze pozycje. Infantylny styl mnie nie zniechęcił przeczytałam całość i ani mnie ona nie zaskoczyła ani nie ujęła. Postać Agnieszki wręcz papierowa, szara, niewidzialna w tym wszystkim. Porwana od kilku dni nie posiadała żadnych wartościowych refleksji, quiet funny jak opisują takie uczucia Brytyjczycy. To już druga moja książka Kościelnego i zauważyłam, że lubi pisać o chorobach psychicznych ale opisuje je jak widz jakiegoś filmu true crime a nie człowiek, który z jakoś zetknął się naprawdę. Opowiedziałam o książce chłopakowi bo nie mogłam się nadziwić tylu dobrym opiniom na jej temat a on odpowiedział, że prawdopodobnie autor może być lubiany za tą prostotę właśnie, która mnie tak irytuję. Trudno mi uwierzyć, że ludzie lubią czytać tak płytkie książki. Dodałam jedno gwiazdkę za to, że czytało się szybko. 3+1

Zaczęłam czytać tę książkę w podróży do Włoch, w 6 dni w każdej wolnej chwili szczególnie gdy dokuczał brak internetu kontynuowałam. Prostota stylu pisania autora raziła mnie w oczy od pierwszych stron czułam się jakbym czytała opowiadanie na konkurs literacki w klasach maturalnych. I z rę...

Rozwiń Zwiń

Wyjątkowo nie ciekawa pozycja, która mnie zmęczyła.

Wyjątkowo nie ciekawa pozycja, która mnie zmęczyła.

Bardzo dobrze napisana książka, interesująca od początku do końca. Wyjątkowo pokazująca inną perspektywę, którą tyle lat po wojnie ludzie w większości nie chcą widzieć i znać. Ostatnio podróżując po różnych krajach zadaje sobie pytanie skąd ten ostracyzm wobec Żydów w przeróżnych częściach świata? Po dziś dzień ludzkość wspiera idee Hitlera nieświadomie według mnie. Dalej ludzie uważają, że wszystko co zle dzieje się przez Żydów na świecie, pedofilia, porywanie dzieci, obrzędki satanistyczne, Gmo,wycinka lasów. A nawet koronawirus 78 lat od zakończenia wojny!! I co czy staliśmy się mądrzejsi?? Nie sądzę. Dalej istnieją ludzie i to spora część, która uważa że krolowa Elżbieta wspierała masonów i Reptylian… (tak ufo też spiskuję z żydami!) Nie uwierzycie, ilu ludzi uważa że to prawda! I to ludzi wykształconych. Łatwiej jest po prostu wierzyć w artykuł profesora XYZ w internecie niż pogrzebać w historii. Ludzie są masowo ogłupiani. 5 lat temu zwiedzałam dom Anny Frank ludzie robili zdjęcia, selfie w domu Anny Frank odhaczone z listy. Ludzi przejętych faktem, że znajdują się w domu utalentowanej Żydówki, która straciła życie w obozie można było policzyć na palcach jednej ręki. Sama dopiero czytając to książkę zaczynałam widzieć ulice, domy, pokoje i czuć się jakoś inaczej. Martwi mnie, że świadomość ludzi spada a jeszcze bardziej przeraża mnie fakt że teorie spiskowe, zatruwają mózgi gorzej niż jaki kol wiek wirus. Moja mama, moi przyjaciele, nawet oni zatruli sobie serca jadem wymierzonym przeciwko Żydom. Kiedy świat szaleje, trucizna sączy się do serc. Ja mówię temu wszystkiemu Nie! Polecam ksiiążkę, inspirowana jest wynikiem naukowym w którym naukowcy twierdzą, że algorytmy wskazały że zdrajcą Anny Frank i jej rodziny był inny Żyd, który chronił swoją rodzine przez zesłaniem do Obozu a przy tym towarzyszyły inne rodziny holenderskie, które próbowały jakoś przeżyć i nakarmić swoje dzieci. Świetna pozycja!

Bardzo dobrze napisana książka, interesująca od początku do końca. Wyjątkowo pokazująca inną perspektywę, którą tyle lat po wojnie ludzie w większości nie chcą widzieć i znać. Ostatnio podróżując po różnych krajach zadaje sobie pytanie skąd ten ostracyzm wobec Żydów w przeróżnych częściach...

Rozwiń Zwiń

Ciekawa pozycja głównie dlatego, że wraca pamięcią do zapomnianych przez wielu z nas kobiet. Pokazując twarze, które do tej pory widzieliśmy oczyma wyobraźni trochę inaczej. Przyjemnie się czyta i całkiem szybko.

Ciekawa pozycja głównie dlatego, że wraca pamięcią do zapomnianych przez wielu z nas kobiet. Pokazując twarze, które do tej pory widzieliśmy oczyma wyobraźni trochę inaczej. Przyjemnie się czyta i całkiem szybko.

Bardzo mocno polecam, nie wyobrażam sobie dać innej oceny.

Bardzo mocno polecam, nie wyobrażam sobie dać innej oceny.

Kolejny raz czytam o tej historii, i mimo minionych lat porusza moją twardą skorupę dalej tak samo mocno. Silne, negatywne emocje jakie wywołuje u mnie niechęć do większości ludzi, którzy zetknęli się z Sylvi i Jenny w Indianapolis. Naprawdę! Nawet ich rodziców bym osądziła. Egoizm dorosłych ludzi w tamtych czasach mnie wprowadza w osłupienie. Nie ma mowy o odpowiedzialności. Pozostawienie dzieci na pastwę losu dla własnych korzyści i nie sprawdzanie co się u nich dzieje, gdzie śpią i co jedzą jest dla mnie nie do pomyślenia. Ja mam tylko kota i kiedy muszę go zostawić na 5 dni jest mi tak przykro, a osobie którą powierzam opiekę wybieram bardzo starannie. Myślę, że do tej pory niektórzy rodzice nie angażują odpowiednio dużo czasu w znalezienie odpowiedniej opiekunki czasami wystarczy im pierwsza lepsza osoba która odpisze na ogłoszenie. O tym jak przypadek i niedojrzałość rodziców zesłała dzieci do piekła. Książka napisana w ciekawym stylu osoby stojącej z boku. Szkoda, że nie napisano co stało się z rodzicami dziewczynek, oraz nie rozumiem jak jedna z paskudnych oprawczyń mogła zostać w przyszłości asystentka nauczyciela pod zmienionym nazwiskiem. W tym Isa to gorszy burdel niż u nas.

Kolejny raz czytam o tej historii, i mimo minionych lat porusza moją twardą skorupę dalej tak samo mocno. Silne, negatywne emocje jakie wywołuje u mnie niechęć do większości ludzi, którzy zetknęli się z Sylvi i Jenny w Indianapolis. Naprawdę! Nawet ich rodziców bym osądziła. Egoizm dorosły...

Rozwiń Zwiń

Zastanawiam się od kogo to zależy, że książka jest tak pięknie wydana. Zwraca uwagę już z ulicy na siebie, tak znalazłam Gallant prosto z ulicy weszłam do księgarni i kupiłam książkę :) Tak wiele się po niej spodziewałam. Kocham powieści grozy, nawiedzone domostwa i angielskie posiadłości. Zakochana od lat w starych przedmiotach, wiktoriańskich sukniach, brodzkach po umarłych. Po przeczytaniu Gallant z przykrością stwierdzam,że jest to powieść dla młodzieży.Pełno w niej niepotrzebnych, męczących opisów i martwiaków. Samo to słowo wywołuje u mnie poczucie utraconej bezpowrotnie dobrej historii na rzecz jakieś nastoletniej idei. Co kto lubi, mnie nie przekonała. Ale gdybym miała córkę w wieku 14/16 lat może podarowałabym jej w prezencie ten pięknie zilustrowany egzemplarz.

Zastanawiam się od kogo to zależy, że książka jest tak pięknie wydana. Zwraca uwagę już z ulicy na siebie, tak znalazłam Gallant prosto z ulicy weszłam do księgarni i kupiłam książkę :) Tak wiele się po niej spodziewałam. Kocham powieści grozy, nawiedzone domostwa i angielskie posiadłości....

Rozwiń Zwiń

Kiedy poznałam Wielbłądkę i jej siostrę Ewę byłam szczerze oczarowana fabułą. Samotnością dorosłej kobiety zamkniętej ciagle w bańce wspomnień z ukochaną siostrą, obraz przygnębiający ale pisany kwiecistym językiem jaki lubię i doceniam. Niestety im dalej tym gorzej. Autorka jakby straciła wyczucie, racjonalność i zaczęła sabotować własne dzieło z potencjałem na coś wartościowego. Tworząc zlepek najbardziej tragicznych losów, ludzi, zjawisk paranormalnych a nawet zmory istnienia jako jest pedofilia i zoofilia. Totalne dno jednym słowem bez jakiej kol wiek nici wyczucia tylko wyżyje z emocji historie mające szokować bez przerwy. Było tego za dużo, opiewały naiwnością. Łączyły fanatyzm religijny z gatunkiem gotyki tylko po to by nie zaskoczyć czytelnika a go rozczarować. Takie odnoszę wrażenie, że Joanna się zgubiła we własnej powieści jak gdyby podążała za uznaniem niżeli za drogą wyznaczaną jej przez losy bohaterów. Książka ta jest ciekawa do pewnego momentu, później delikatnie męczy i sprawia, że poczułam rozczarowanie. Chciałabym żeby napisała tę powieść jeszcze raz.

Kiedy poznałam Wielbłądkę i jej siostrę Ewę byłam szczerze oczarowana fabułą. Samotnością dorosłej kobiety zamkniętej ciagle w bańce wspomnień z ukochaną siostrą, obraz przygnębiający ale pisany kwiecistym językiem jaki lubię i doceniam. Niestety im dalej tym gorzej. Autorka jakby straciła...

Rozwiń Zwiń

Książka która ma spełniać role przynęty na zwykłego konsumenta, który chce mieć dużo pomysłów na posiłki do pracy a dostaje tylko kilka przepisów, bo większością nie ma szans żeby nasycił się dorosły człowiek. Te przepisy to jakaś kpina po prostu więcej czasu poświecisz na szukanie składników niż na faktycznie przygotowanie posiłków. Nie moja bajka.

Książka która ma spełniać role przynęty na zwykłego konsumenta, który chce mieć dużo pomysłów na posiłki do pracy a dostaje tylko kilka przepisów, bo większością nie ma szans żeby nasycił się dorosły człowiek. Te przepisy to jakaś kpina po prostu więcej czasu poświecisz na szukanie składni...

Rozwiń Zwiń