Jesteśmy społecznością, która kocha książki

ten świat jest opętańczo piękny, nie dlatego że jest, ale że ja go tak widzę

ten świat jest opętańczo piękny, nie dlatego że jest, ale że ja go tak widzę

Proust oczywiście ma rację, że każda rozmowa jest trochę pustoszeniem siebie. Ale skąd bierze się to uczucie? Może trochę z niewydolności mowy. Kiedy myślimy, wiemy, o co nam chodzi, kiedy mówimy, kiedy już powiemy, zostajemy trochę rozczarowani. Jak to, więc tylko o to chodziło? Więc tylko tyle, te nasze skarby osiągnięte, kiedy ukażą się jako parę zdań, właściwie je wyczerpujących, wcale nie przedstawiają się tak bogato. Ale to wina mowy, a może i - po części - przyczyna tkwi także w tym, że rzeczywiście, co przeczute, wydawało nam się większe i piękniejsze niż sformułowane. A co do mowy, przecież dopiero po największych wysiłkach i trudach zaledwie parę książek na świecie oddaje jako tako to, o co chodziło autorowi, a w jego mniemaniu zapewne także niedostatecznie, cóż tu wymagać od zdań kleconych na poczekaniu, byle jakich i przypadkowych, żeby nas dostateczne wyrażały. Potem kiedy się wypowiemy, kiedy się podzielimy, jesteśmy trochę jak czajnik z wrzątkiem, z którego zdjeto pokrywkę, ciśnienie spada. Dotychczas mile się nosiło poczucie własnego sekretu, wyłącznie osobistego. Dzielimy się nim trochę przez to, że pragniemy zaskoczyć, zadziwić słuchacza sobą samym. I zostajemy rozczarowani, bo po wypowiedzeniu się zaznacza się w nas odpływ. Przez to może nawet rozmowa pustosząca, obniżająca wewnętrzne ciśnienie jest pobudką. Bo chcąc się znowu napełnić, przystępujemy od początku do pracy wewnętrznej".

Proust oczywiście ma rację, że każda rozmowa jest trochę pustoszeniem siebie. Ale skąd bierze się to uczucie? Może trochę z niewydolności mowy. Kiedy myślimy, wiemy, o co nam chodzi, kiedy mówimy, kiedy już powiemy, zostajemy trochę rozczarowani. Jak to, więc tylko o to chodziło? Więc tylko tyle, te nasze skarby osiągnięte, kiedy ukażą się jako parę zdań, właściwie je wyczerpuj...

W prostych sytuacjach chciałoby się uciekać. Przeważnie chce się, żeby każda sytuacja skończyła się jak najprędzej, każda, która zwiera jakiekolwiek napięcie. A ponieważ sytuacji bez napięcia u mnie w ogóle nie ma, więc uciekać chce się zawsze, żeby już zawsze było po wszystkim i żeby już nic się nie działo.

W prostych sytuacjach chciałoby się uciekać. Przeważnie chce się, żeby każda sytuacja skończyła się jak najprędzej, każda, która zwiera jakiekolwiek napięcie. A ponieważ sytuacji bez napięcia u mnie w ogóle nie ma, więc uciekać chce się zawsze, żeby już zawsze było po wszystkim i żeby już nic się nie działo.

Nieraz ma się znajomego, z którym nie łączą ani zainteresowania, ani szczególne przeżycia, z którym się nie koresponduje, widzi się go rzadko i przypadkowo, niemniej to, że ten człowiek istnieje, ma ważne, choć niejasne znaczenie.

Nieraz ma się znajomego, z którym nie łączą ani zainteresowania, ani szczególne przeżycia, z którym się nie koresponduje, widzi się go rzadko i przypadkowo, niemniej to, że ten człowiek istnieje, ma ważne, choć niejasne znaczenie.

Wódka z ziemniaków i jesień z wody ciążą nad tym krajem

Wódka z ziemniaków i jesień z wody ciążą nad tym krajem

Najpiękniejszy był jednak pałac monarchów argenckich, podług ujemnej architektury wzniesiony, gdyż budowniczowie nie chcieli stawiać granic ani wzrokowi, ani myśli, i była to budowla urojona, matematyczna, bez stropów, dachów czy ścian.

Najpiękniejszy był jednak pałac monarchów argenckich, podług ujemnej architektury wzniesiony, gdyż budowniczowie nie chcieli stawiać granic ani wzrokowi, ani myśli, i była to budowla urojona, matematyczna, bez stropów, dachów czy ścian.

Wszakże każdy człowiek, gdy po raz pierwszy otworzy oczęta, jest i będzie otoczony inną kulistą przestrzenią, bo każdy człowiek ma wewnątrz swojej przestrzeni kulistej inne diamentowe oczko, w którym każdemu się odbija zupełnie inny świat. (Pieśń dziadowska o królowej nocy, s.130).

Wszakże każdy człowiek, gdy po raz pierwszy otworzy oczęta, jest i będzie otoczony inną kulistą przestrzenią, bo każdy człowiek ma wewnątrz swojej przestrzeni kulistej inne diamentowe oczko, w którym każdemu się odbija zupełnie inny świat. (Pieśń dziadowska o królowej nocy, s.130).

Kto wpadł na to, że czeskie drzewo to lipa? Bass ujął to trafniej. To, panowie, wierzba! Im więcej ją rżnąć, tym gęściej rośnie. A poza tym: sadząc wierzby umacnia się brzegi. (Legenda zagrana na strunach rozpiętych pomiędzy trumną i kołyską, s.135).

Kto wpadł na to, że czeskie drzewo to lipa? Bass ujął to trafniej. To, panowie, wierzba! Im więcej ją rżnąć, tym gęściej rośnie. A poza tym: sadząc wierzby umacnia się brzegi. (Legenda zagrana na strunach rozpiętych pomiędzy trumną i kołyską, s.135).

CHŁOPIEC: To jestem ja? KOBIETA: Oczywiście. Ty, wyłącznie ty. CHŁOPIEC: Co to znaczy "ja"? KOBIETA: To znaczy, że ani nie ja, ani nikt inny. CHŁOPIEC: ... I jakby mnie nie było, toby nie było mnie? KOBIETA: Ani trochę. CHŁOPIEC: To znaczy, że ja muszę być, żebym był? KOBIETA: Tak, nikt inny nie może być tobą zamiast ciebie. CHŁOPIEC: Tylko ja sam? KOBIETA: Tylko ty sam. Chłopiec wzdycha ciężko. KOBIETA: Czy cię to martwi? CHŁOPIEC: Nie, ale co ja teraz zrobię. /Wyspa róż/

CHŁOPIEC: To jestem ja? KOBIETA: Oczywiście. Ty, wyłącznie ty. CHŁOPIEC: Co to znaczy "ja"? KOBIETA: To znaczy, że ani nie ja, ani nikt inny. CHŁOPIEC: ... I jakby mnie nie było, toby nie było mnie? KOBIETA: Ani trochę. CHŁOPIEC: To znaczy, że ja muszę być, żebym był? KOBIETA: Tak, nikt inny nie może być tobą zamiast ciebie. CHŁOPIEC: Tylko ja sam? KOBIETA: Tylko ty sam. Chłopi...