Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poczatek troszke powtarza sie z poprzedniej czesci, wiec nudzilam sie nieco, ale warto przebrnac bo potem nastepuje szok. Przynajmniej u mnie nastapil. Jak do kogos przemawia prosty jezyk realizmu przebijajacy sie do sedna bez zbednych upstrzen, tez poczuje sie zmrozony po przeczytaniu pewnego imienia. W mojej poprzedniej opinii napisalam glupstwo, mianowicie ze Prot nie istnieje. Jest nieodlaczna czescia Roberta, wiec jak moze nie istniec. Opowiesc o Procie nasuwa mi mysl, ze nasze przeszle, terazniejsze i przyszle ego zazwyczaj mozna uznac jako odrebne byty skaldajace sie na calosc. Czasami jakas czesc siebie trzeba poswiecic, by pojawilo sie miejsce dla innej. Pewnie jak wiekszosc z Czytelnikow, zastanawiam sie czy Prot jest faktycznie tak rozny od ludzi z poza murow szpitala. Raczej nie.

Poczatek troszke powtarza sie z poprzedniej czesci, wiec nudzilam sie nieco, ale warto przebrnac bo potem nastepuje szok. Przynajmniej u mnie nastapil. Jak do kogos przemawia prosty jezyk realizmu przebijajacy sie do sedna bez zbednych upstrzen, tez poczuje sie zmrozony po przeczytaniu pewnego imienia. W mojej poprzedniej opinii napisalam glupstwo, mianowicie ze Prot nie...

Jest to jedna z tych ksiazek przez ktore sie plynie i nie sprawdza ile stron zostalo do konca rozdzialu, czy w tym przypadku sesji. Raport psychiatry cechuje lekkosc, poczucie humoru i dokladnosc ale nie ta meczaca. Jest to idealny przyklad jak destrukcyjna jest niemoznosc opowiedzienia historii, ktora jakby zbiera sie, pecznieje i imploduje powodujac zanik tozsamosci. Ksiazka ta udowadnia tez ze tworzenie falszywej historii czy falszywego ego jedynie oddala nieuniknione oraz ze opowiedzenie jej przez kogos innego nie pomoze. Trzeba ja przyjac z powrotem i dopisac swoje zakonczenie, jednak przede wszystkim znalezc powod by nie przeskoczyc od razu do konca siebie. A ten powod znalezc mozna tylko w kims innym, nigdy w sobie.
Prot zaprzecza swojemu czlowieczenstwu twierdzac jasno ze nie jest czlowiekem, jednak Prot nie instnieje a Robert musi znalezc sposob by zaakceptowac, ze bol i zlo sa czescia czlowieczenstwa, a zatem tez jego samego. A oprocz bolu istnieje tez uleczenie, mozliwe w duzej mierze tylko dzieki drugiemu czlowiekowi.
Zanim przeczytalam pierwsza czesc widzialam juz film, ale pomimo to czytalam w kazdej wolnej chwili. Nie nudzilo mnie nic. Mozna pierwsza czesc Prota pochlonac w jeden dzien, wiec do dziela!

Jest to jedna z tych ksiazek przez ktore sie plynie i nie sprawdza ile stron zostalo do konca rozdzialu, czy w tym przypadku sesji. Raport psychiatry cechuje lekkosc, poczucie humoru i dokladnosc ale nie ta meczaca. Jest to idealny przyklad jak destrukcyjna jest niemoznosc opowiedzienia historii, ktora jakby zbiera sie, pecznieje i imploduje powodujac zanik tozsamosci....