Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór bardzo interesujących opowiadań przedstawionych z perspektywy zwierząt, dotykające najróżniejszych tematów związanych między innymi z relacjami międzygatunkowymi, wpływie człowieka na dzikie środowisko, sensie istnienia, zahaczające o religię, filozofię, mitologię, czasem bywa baśniowo, pojawia się realizm magiczny.

Nie wszystkie opowiadania mi się podobały, niektóre przeszły zupełnie bez echa, jednak opowiadania o osiołku, nosorożcu i sępie były naprawdę wspaniałe, przeszyte smutkiem, bolesne, ogromnie poruszające.

Jeśli chodzi o zarzuty to zabrakło mi wyraźniejszego nakreślenia różnic pomiędzy poszczególnymi bohaterami oraz pomiędzy miejscami akcji. W teorii każde opowiadanie to inne zwierzę, jednak ich cechy czy monolog wewnętrzny są do siebie bardzo podobne, brakuje głębszego zróżnicowania chociażby jeśli chodzi o cechy związane z przynależnością do różnych gatunków. Zwierzęta wydają się być momentami zbyt mocno zantropomorfizowane. Analogiczna sytuacja jeśli chodzi o miejsca akcji, w teorii mamy być w różnych zakątkach globu i różnych środowiskach, w praktyce wszystko zlewa się w jedną całość.

Zbiór bardzo interesujących opowiadań przedstawionych z perspektywy zwierząt, dotykające najróżniejszych tematów związanych między innymi z relacjami międzygatunkowymi, wpływie człowieka na dzikie środowisko, sensie istnienia, zahaczające o religię, filozofię, mitologię, czasem bywa baśnio...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo humorystyczna i ciepła opowieść o pieskach, każdy kto żyje z psem pod jednym dachem znajdzie w tej książce właściwie same fakty ;)

Bardzo humorystyczna i ciepła opowieść o pieskach, każdy kto żyje z psem pod jednym dachem znajdzie w tej książce właściwie same fakty ;)

Historie osób, które odchodzą z tego świata są wzruszające i zmuszają do refleksji, z tym nie sposób dyskutować i to jest największa siła tej książki.

Duża część to opowieść autorki o jej życiu prywatnym, które mnie zupełnie nie interesuje i te fragmenty uważam za zbędne, oraz o jej życiu zawodowym jako pielęgniarki hospicyjnej. Jest ona stosunkowo młodą osobą, pracuje w zawodzie dwa lata. Bardzo często porównuje się do innych pielęgniarek, które mają inny styl pracy niż ona, są zdystansowane od swoich pacjentów, w dużej mierze po to żeby zachować profesjonalizm i ochronić swoje zdrowie psychiczne, chronić się przez wypaleniem. Autorka uważa, że to zła postawa, że jej postawa pełna czułości i zaangażowania w życie swoich pacjentów jest lepsza i słuszna, opowiada o tym jak często płacze przy pacjentach bo nie jest w stanie znieść ich historii choroby czy smutnego życia, opowiada im o swoim życiu prywatnym, obarcza pacjentów i ich bliskich swoimi problemami. Mówi, też o tym jak nie radzi sobie z presją, z przeżywaniem choroby i śmierci pacjentów i jak zabiera jej to życie, spokój, wykazuje symptomy wypalenia zawodowego, negatywnie wpływa na jej własną rodzinę. Mimo tego nadal uważa, że jej postawa jest słuszna i porównuje się do innych pielęgniarek stawiając siebie w lepszym świetle.

Jeśli chodzi o polskie wydanie to książka albo nie przeszła redakcji i korekty, albo ktoś zrobił ją bardzo źle. Nikt się nie podpisał w karcie redakcyjnej jako odpowiedzialny za redakcję czy korektę.

Historie osób, które odchodzą z tego świata są wzruszające i zmuszają do refleksji, z tym nie sposób dyskutować i to jest największa siła tej książki.

Duża część to opowieść autorki o jej życiu prywatnym, które mnie zupełnie nie interesuje i te fragmenty uważam za zbędne, oraz o jej życiu...

Rozwiń

Zwiń

Człowieczeństwo można wyjaśniać w kontekście ogółu społeczeństwa, kultury, sztuki, norm społecznych, historii, ogółu wiedzy poprzednich pokoleń przekazywanych nam przez naszych przodków. Ta historia zadaje spekulatywne pytanie o sens człowieczeństwa w sytuacji gdzie zostaje się zupełnie wyrwanym z kontekstu społecznego, odartym ze spuścizny poprzednich pokoleń i nie ma się prawie żadnego kontekstu kulturowego, pozostały jedynie szczątki.

Jest to też opowieść o więzieniu, co zostaje z człowieczeństwa w uwięzieniu, czy wyjście na wolność to wyjście z więzienia, czy wolność bywa jedynie pozorna, czy jest możliwe życie po.

Autorka pochodzi z rodziny żydowskiej, jako mała dziewczynka musiała uciekać z Holandii przed nazistami z wiadomych przyczyn, uważam, że nie sposób rozpatrywać tej książki nie uwzględniając tutaj wątku biograficznego i historycznego. Holokaust trwale zniszczył społeczeństwo Żydów Europy, jest jedynie przed i po, pytanie brzmi czy po jest możliwe. Uważam, że kluczem interpretacji tej powieści jest właśnie Shoah, chociaż na pewno nie jedynym.

Dla kogoś ktoś lubi wiedzieć, ta książka jest torturą bo fabularnie nic się nie wyjaśnia, tajemnica jest obecna ale nigdy nie ma rozwiązania, desperacko szukamy odpowiedzi, ale nie ma żadnych, w zasadzie wszystkie wątki pozostają otwarte.

Człowieczeństwo można wyjaśniać w kontekście ogółu społeczeństwa, kultury, sztuki, norm społecznych, historii, ogółu wiedzy poprzednich pokoleń przekazywanych nam przez naszych przodków. Ta historia zadaje spekulatywne pytanie o sens człowieczeństwa w sytuacji gdzie zostaje się zupełnie wy...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze się czyta ale co z tego skoro nie da się rozróżnić kiedy kończą się fakty a zaczyna zmyślanie autora.
Autor twierdzi, że miał dostęp do akt sprawy, które liczą 1500 stron, a jednak dał radę na niecałych 300 książki połowę poświęcić sobie. Sili się na obiektywizm, a jednak bardzo mocno daje odczuć co myśli o danej sytuacji, osobie, wypowiedzi, działaniu, daje znać o swojej opinie do tego stopnia, że bardzo wyraźnie widać błędy poznawcze, które go doprowadziły do błędnych wniosków. Przykładowo, zdaje się nie rozumieć, że korelacja to nie przyczynowość. Dodatkowo opinie autora są wyrażane jak by to były "prawdziwe fakty", co wypada wręcz komicznie.
Szczególnie żenujące są bieda analizy korespondencji zamachowca i jego przyjaciół.

Szczerze to mogłam sobie odpuścić czytanie tej książki po zdaniu, że jest to reportaż kreatywny (polska szkoła reportażu vibe). Ostatecznie trzeba tę książkę traktować jako fikcję.

Dobrze się czyta ale co z tego skoro nie da się rozróżnić kiedy kończą się fakty a zaczyna zmyślanie autora.
Autor twierdzi, że miał dostęp do akt sprawy, które liczą 1500 stron, a jednak dał radę na niecałych 300 książki połowę poświęcić sobie. Sili się na obiektywizm, a jednak bardzo moc...

Rozwiń

Zwiń