Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od czasu do czasu lubię powrócić do klasyki literatury grozy. Wszak to właśnie te pozycje kształtowały gatunek, kreując pierwsze archetypy bohaterów. Wśród nich znaleźć można między innymi tak znaną nowelę, jak „Doktor Jekyll i pan Hyde”, która w XIX wieku wyszła spod ręki Roberta Louisa Stevensona.

W miasteczku dzieją się niepokojące rzeczy. Jakiś brutal krąży po ulicach, potrąca dzieci i z nieznanego powodu żyje w bliskiej zażyłości z lokalną, szacowną osobistością. Nikt nie wie, kim jest pan Hyde, skąd się wziął ani jakie niecne myśli krążą po jego głowie. Nikt nie potrafi nawet go opisać! Kryje się w nim coś przerażającego, co każdego napotkanego człowieka napawa odrazą… W podobnym czasie coraz rzadziej wśród ludzi pojawia się doktor Henry Jekyll, zmożony jakąś niespotykaną niechęcią do swych dawnych przyjaciół. Pan Utterson, przyjaciel, prawnik i powiernik testamentu Jekylla zaczyna węszyć. Miejsce ma coś naprawdę osobliwego, lecz nic nie składa się w logiczną całość!

Opowieści tej zdecydowanie szkodzi jej rozpoznawalność i to, jak silnie tytułowy duet zakorzenił się w kulturze masowej. Łatwo przewidzieć, dokąd zmierza przedstawiona historia, a przez to trudniej odebrać ją jako zaskakującą. Mimo tego wciąż budzi emocje, z kolei bogate pole interpretacyjne pozwala na intelektualną zabawę w domysły. Czymże wszak jest Hyde? Alegorią staczania się w uzależnienie? Pierwszą literacką reprezentacją zaburzeń psychicznych typu borderline bądź „osobowości mnogiej”? Przedstawieniem konfliktu apollińsko-dionizyjskiego? Rozprawą na temat dualistycznej natury człowieka? Temat można ugryźć od wielu stron, a im dłużej się człowiek będzie namyślać, tym więcej znaczeń odnajdzie. Bez wątpienia to jeden z powodów, dla których historia ta stała się ponadczasową.

Choć dzieło to ma już niemal 150 lat, wciąż czyta się je z przyjemnością. Styl pomimo swej barwności jest naprawdę przystępny, wciągając w odmęty niepokojących losów bohaterów. Nie ma tu wielu dialogów, zdecydowanie dominują opisy. Niemniej nie są one męczące – nie bawią się wszak zupełnie w szczegółowe opisywanie postaci, czy też ich otoczenia. Dzięki tym zabiegom całość czyta się niemalże ekspresowo. Patrząc na objętość: to lektura zdecydowanie na jeden miły wieczór, nie potrzeba mieć wiele czasu, by zapoznać się z klasyką.

„Doktor Jekyll i pan Hyde” to jeden z ważniejszych reprezentantów literatury gotyckiej. Nie należy może do moich ulubionych, niemniej wciąż doceniam tę pozycję. Z mojej strony zyskuje ocenę 8/10 – jednocześnie zachęcam wszystkich do zapoznania się z tą niewielką nowelką, naprawdę warto.

Od czasu do czasu lubię powrócić do klasyki literatury grozy. Wszak to właśnie te pozycje kształtowały gatunek, kreując pierwsze archetypy bohaterów. Wśród nich znaleźć można między innymi tak znaną nowelę, jak „Doktor Jekyll i pan Hyde”, która w XIX wieku wyszła spod ręki Roberta Louisa Stevensona.

W miasteczku dzieją się niepokojące rzeczy. Jakiś brutal krąży po ulicach,...