Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dostałam tą książkę od koleżanki z okazji obrony pracy magisterskiej, hehe, śmieszek z niej :D
Pozycja ciekawa, umacniająca i pocieszająca, aczkolwiek poprzednie książki autorki były w moim odczuciu lepiej opracowane.

Dostałam tą książkę od koleżanki z okazji obrony pracy magisterskiej, hehe, śmieszek z niej :D
Pozycja ciekawa, umacniająca i pocieszająca, aczkolwiek poprzednie książki autorki były w moim odczuciu lepiej opracowane.

Nie raz wzruszyłam się do łez czytając "Upojeni Bogiem". Dlatego, że tak bardzo odnalazłam się w jej treści, a przede wszystkim dlatego, że właśnie w takiego Boga wierzę i nie sposób pozostać niewzruszonym na Jego działanie i sposób w jaki na nas patrzy. O tym wszystkim w pięknych słowach, a bez owijania w bawełnę pisze o. Adaś. Polecam!

Nie raz wzruszyłam się do łez czytając "Upojeni Bogiem". Dlatego, że tak bardzo odnalazłam się w jej treści, a przede wszystkim dlatego, że właśnie w takiego Boga wierzę i nie sposób pozostać niewzruszonym na Jego działanie i sposób w jaki na nas patrzy. O tym wszystkim w pięknych słowach, a bez owijania w bawełnę pisze o. Adaś. Polecam!

Płakałam czytając jak Taylor opowiadał jak zginął jego ojciec.
Zadziwiające i jakoś nierealne jest to jak bohaterowie nie raz dokładnie wiedzą gdzie i o której kogoś szukać i rzeczywiście tak ho spotykają, np. kiedy umiera Mitch i matka za namową Melissy jedzie prosto na cmentarz wiedząc ze Taylor tam będzie. Dodatkowo bohaterowie, szczególnie Melissa wydają sie dokładnie rozumieć ucia innych, bez słów, bezbłędnie wiedzą co kiedy powiedzieć, jakby czytali w myślach. Może niektórzy tak mają, ale jakoś zwróciło to moja uwagę jako nie do końca naturalne.

Płakałam czytając jak Taylor opowiadał jak zginął jego ojciec.
Zadziwiające i jakoś nierealne jest to jak bohaterowie nie raz dokładnie wiedzą gdzie i o której kogoś szukać i rzeczywiście tak ho spotykają, np. kiedy umiera Mitch i matka za namową Melissy jedzie prosto na cmentarz wiedząc ze Taylor tam będzie. Dodatkowo bohaterowie, szczególnie Melissa wydają sie dokładnie...

Moim zdaniem najsłabsza spośród części Opowieści z Narnii. Mimo to jestem fanką autora i tej serii.

Moim zdaniem najsłabsza spośród części Opowieści z Narnii. Mimo to jestem fanką autora i tej serii.

Chyba najlepsza z części Opowieści z Narnii. Przeczytałam ją po raz drugi (pierwszy raz już dawno, chyba 10 lat temu, a nadal się podoba). Tym razem odkryłam nowe treści, których jako młoda dziewczyna nie rozumiałam, a nawet nie wiedziałam, że powinnam się spodziewać odniesień do Pisma Świętego.

Chyba najlepsza z części Opowieści z Narnii. Przeczytałam ją po raz drugi (pierwszy raz już dawno, chyba 10 lat temu, a nadal się podoba). Tym razem odkryłam nowe treści, których jako młoda dziewczyna nie rozumiałam, a nawet nie wiedziałam, że powinnam się spodziewać odniesień do Pisma Świętego.

Przeczytane drugi raz.

Przeczytane drugi raz.

Przyznam, że pozostałe książki autorki bardziej mnie przekonały. Ta była nieco chaotyczna, można było znaleźć powtarzające się fragmenty. Mimo to warto przeczytać tą pozycję, zawiera kilka inspirujących myśli. Sądzę, że na urodziny stworzę sobie Słoik Szczęścia ;)

Przyznam, że pozostałe książki autorki bardziej mnie przekonały. Ta była nieco chaotyczna, można było znaleźć powtarzające się fragmenty. Mimo to warto przeczytać tą pozycję, zawiera kilka inspirujących myśli. Sądzę, że na urodziny stworzę sobie Słoik Szczęścia ;)

Dobrze jest czasami poczytać coś autorstwa Szustaka, żeby przypomnieć sobie "po co właściwie mi to wszystko", żeby przypomnieć sobie po co wierzę.

Dobrze jest czasami poczytać coś autorstwa Szustaka, żeby przypomnieć sobie "po co właściwie mi to wszystko", żeby przypomnieć sobie po co wierzę.