Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Akcja ‚Wiedźmy z Bliska” rozgrywa się w małej wsi właśnie o nazwie „Blisko”, gdzie, jak można zauważyć, wszystko jest znajome i „bliskie”. Główną bohaterką jest Lexi, która jakiś czas temu straciła ojca, ale mimo to mężczyzna jest obecny w jej życiu. Jego osobę da się wyczuć w jej codziennym życiu, ponieważ miał na nią ogromny wpływ i nawet po śmierci Lexi przywołuje wiele jego wspomnień. Lexi mieszka razem z młodszą siostrą i mamą w górnej części domu. Jej wujek po śmierci ich ojca przejął nad nimi opiekę, ale również zajmuje się wsią, w której mieszkają.
Jak możecie się domyślać, występuje tu magia, moce, no i oczywiście wiedźmy. Fabuła rozpoczyna się, kiedy we wsi zaczynają ginąć dzieci. Teorii jest wiele, a jedną z nich jest ta, która mówi, że zostają zabierane przez owe wiedźmy. Cały zamęt rozpoczyna się wtedy, gdy Lexi dostrzega ciemną, nieznajomą postać, która wskazuje na to, że jednak istoty z nadnaturalnymi zdolnościami mogą istnieć. Lexi oczywiście stara się dowiedzieć, co stało się z zaginionymi dziećmi. To główny wątek tej historii.
To, co najbardziej podobało mi się w tej książce, to zdecydowanie klimat. Klimat, który jest bardzo mroczny, wręcz niepokojący, a przy tym gotycki i z nutką tajemniczości. Ta wieś i wrzosowiska, teren, na którym mogą znajdować się wiedźmy, jest naprawdę świetnie przedstawiony. Zauważyłam w niej również wiele smaczków biblijnych takich jak ziarno, czy początek, który bardzo nawiązuje do powstania światła. Genialnie się o tym czytało i myślę, że jak na debiut Schwab wypada on naprawdę dobrze.
Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę, że ta książka została wydana dziesięć lat temu i całkowicie inne motywy były wtedy popularne, co generalnie w tej historii widać, ale… Po takim czasie nadal ta książka wciąga i intryguje, co uważam za ogromny plus. Jako ogromna fanka Victorii Schwab i jako że przeczytałam od niej wszystkie dotychczas wydane książki w Polsce, myślę, że ta również ma coś w sobie i również się wyróżnia. Jeśli tylko lubicie takie klimaty, jak podałam wyżej, na pewno powinna się wam spodobać. Poza tym, to Schwab - myślę, że w jej przypadku nie mogłoby być inaczej.

Akcja ‚Wiedźmy z Bliska” rozgrywa się w małej wsi właśnie o nazwie „Blisko”, gdzie, jak można zauważyć, wszystko jest znajome i „bliskie”. Główną bohaterką jest Lexi, która jakiś czas temu straciła ojca, ale mimo to mężczyzna jest obecny w jej życiu. Jego osobę da się wyczuć w jej codzienn...

Rozwiń Zwiń

„The Inheritance Games” to świetna trylogia, wypełniona zagadkami, tajemnicami i mnóstwem zwrotów akcji. W trzecim tomie jest tego jeszcze więcej, przez co od tej pozycji nie da się oderwać. Autorka plecie intrygę w taki sposób, że fabuła rusza do przodu już od pierwszych stron. Świetnie czytało mi się o Avery, która nie jest niepewną dziewczyną. Wręcz przeciwnie. Potrafi twardo stąpać po ziemi i nie daje sobie w kaszę dmuchać. Potrafi chłodno kalkulować i rozwiązywać zagadki w bardzo szybki sposób. To jedna z najlepszych bohaterek, jakie miałam okazję poznać.
Nadal nie potrafię stwierdzić, który z braci Hawthorne’ów jest moim ulubionym. Każdy z nim ma w sobie coś charakterystycznego, co przykuło moją uwagę. Rozdziały są bardzo krótkie, ale dzięki temu książkę czyta się jeszcze szybciej niż inne. Jest ich naprawdę sporo, ale przysięgam, że w każdym coś się dzieje i podczas czytania można dostarczyć sobie niezłą dawkę adrenaliny. Styl autorki jest jednym z moich ulubionych i przez napisany przez nią tekst po prostu się płynie. Dzięki trzeciemu tomu udało mi się na dobre oderwać od rzeczywistości. Fabuła była ciekawa, a plecione intrygi zainteresowały mnie na tyle, że z uwagą śledziłam dalsze losy bohaterów. To zdecydowanie lektura na taki wakacyjny, spokojny dzień, aby spędzić miło czas i trochę oderwać się od codziennych obowiązków. Była naprawdę przyjemna i będę ją miło wspominać. Mam nadzieję, że w przyszłości od tej autorki ukaże się jeszcze seria w podobnym klimacie, bo ta trylogia wyszła jej naprawdę dobrze.

„The Inheritance Games” to świetna trylogia, wypełniona zagadkami, tajemnicami i mnóstwem zwrotów akcji. W trzecim tomie jest tego jeszcze więcej, przez co od tej pozycji nie da się oderwać. Autorka plecie intrygę w taki sposób, że fabuła rusza do przodu już od pierwszych stron. Świetnie c...

Rozwiń Zwiń

„Colliding Lies” to premiera, która spośród innych w tym roku mocno się wyróżnia. Nie znajdziecie tutaj słodkiej i przyjemnej historii, która otuli was niczym ciepły kocyk. Wręcz przeciwnie, ta książka do końca jest przesiąknięta mrokiem, bólem i toksyczną relacją.
Marigold przeprowadza się do Bronxu, który zdecydowanie odstrasza już na samym początku. Nie jest to bezpieczne osiedle bloków, pomiędzy którymi można poczuć się komfortowo. Między uliczkami kryje się niebezpieczeństwo i najlepiej po zmroku nie opuszczać swojego mieszkania. Niewiadomo, co w tej ciemności czycha. W tym miejscu ciężko się rozluźnić i pozbyć się strachu o swój własny los, a sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, gdy na drodze bohaterki pojawia się Willard. Willard, który z twarzą poznaczoną bliznami i ostrym spojrzeniem wywraca jej ledwo poukładane życie do góry nogami. Grozi jej już na samym początku. Powtarza, żeby trzymała się od niego z daleka, nie wchodziła mu w drogę i najlepiej zachowywała się tak, jakby w ogóle nie istniała. Ten chłopak nie ma żadnych granic i Marigold doskonale o tym wie. Na niebezpiecznym osiedlu, samotna we własnym mieszkaniu może spodziewać się po nim najgorszego. A Willard udowadnia to na każdym kroku.
Drogi tych bohaterów krzyżują się niefortunnie w momencie, gdy obojga atakują demony przeszłości i gdy ta przeszłość ma wpływ na teraźniejszość. Oboje walczą o przetrwanie i robią wszystko, by przeżyć. Te dwie rzeczy ich łączą. W tej jednej sprawie są do siebie nad wyraz podobni.
Klimat, który otacza tę książkę, jest wprost niesamowity. Ciemność wręcz wylewa się z kartek, a towarzyszący głównej bohaterce niepokój wywołuje ciarki na plecach. Podczas czytania sama kilka razy miałam ochotę zerknąć za siebie, by upewnić się, że jestem w pokoju sama.
W tej historii dostajemy również retrospekcję do czasów, w których Marigold opuszczała sierociniec. To tam wyjaśnia się, dlaczego obecnie jest taka, a nie inna. Wszystko w tej książce ma sens. Każdy szczegół jest ważny i każdy łączy się z poprzednim. Bolało mnie serce, gdy powoli łączyłam kropki i zaczynałam rozumieć, w którą stronę ta historia zmierzała.
Niewątpliwie Willard jest jednym z najbardziej skomplikowanych bohaterów, o których miałam okazję czytać. Jest nieokiełznany, ma tendencję do wściekłości i zdecydowanie nie panuje nad swoim gniewem. To bardzo ciekawa postać, która wywoływała we mnie mnóstwo emocji - od strachu po złość i współczucie. Willard zamącił mi w głowie równie mocno co głównej bohaterce, a jego historia jest tak samo ciekawa jak Marigold. Pomimo że te dwie postacie dzieli praktycznie wszystko, w jakiś sposób stali się dla siebie bliżsi. Choć bohaterów łączy silne uczucie, daleko im do zdrowej relacji, która zapewniłaby im spokój i dała chwilę oddechu. Marigold i Willard już osobno byli doszczętnym chaosem, ale razem sieją jeszcze większy zamęt.
Chciałam zwrócić tutaj uwagę na to, w jak świetny sposób do tej historii podeszła autorka. Przede wszystkim nie romantyzowała relacji bohaterów i nie bała się omijać brzydkiej prawdy, która wiąże się z taką relacją. Dzięki temu książka jest jeszcze bardziej emocjonująca. I mocna. Tak, definitywnie to jedna z mocniejszych historii, po jakie można sięgnąć. Tutaj bohaterowie nie mają granic. Wszystko opisane jest w dokładny sposób, co może wywoływać wiele uczuć. Każdy szczegół jest poruszony.
Moje serce w tym tomie zdobył także Rhodes, który był takim światełkiem w tunelu. Takim promyczkiem, który nieco rozjaśniał otaczający ich wszystkich mrok.
Wszystkie wydarzenia dzieją się na tle ponurego Bronxu, gdzie na każdym kroku trzeba na siebie uważać. Ciemne ulice i obskurne bloki skrywają niebezpieczeństwo, które może zagrażać nawet takim bohaterkom jak Marigold. W tym miejscu trzeba trzymać się na baczności i przede wszystkim nikomu nie ufać. Tylko w taki sposób można tutaj przetrwać.
Marigold i Willard mają okazję spotkać się także na studiach aktorskich, gdzie udawanie przychodzi im z łatwością. Chłopak bez skrupułów przekracza każdą z granic Marigold i robi to tak skutecznie, że dziewczyna szybko gubi się we własnych emocjach. Jest zniszczona, a Willard jest definicją zniszczenia.
To była doskonała, ale również bolesna i mocna historia. Taka, przez którą mocniej musiałam zacisnąć zęby, gdy czytałam pewne fragmenty i która sprawiała, że serce biło mi mocniej w klatce piersiowej. Jestem pod ogromnym wrażeniem i uważam, że to najlepsza książka Martynki, jaką dotychczas czytałam (a już wcześniejsze jej pozycje wychwalałam, jak tylko mogłam, więc poprzeczka jest naprawdę wysoka). Jestem pełna podziwu, ale również wielu sprzecznych emocji, które towarzyszą mi nawet po takim czasie od przeczytania tej historii. Jednocześnie wszystko było w tej książce dobre i niedobre. Ta książka zasiała we mnie zamęt, z jakim na co dzień walczy Marigold i Willard. I chyba przez to rozumiem ich teraz jeszcze bardziej.
Nie możecie przejść obok „Colliding lies” obojętnie. To historia, która wyróżnia się swoją piękną okładką, ale również niesamowitym, mocnym wnętrzem. Ma w sobie wszystko, co dobra książka powinna posiadać, a zakończenie jest jeszcze mocniejsze. I właśnie dlatego z niecierpliwością nie mogę doczekać się kolejnego tomu. Jestem pewna, że jeszcze nie raz ta historia mnie zaskoczy. Mam wrażenie, że Willard i Marigold jedynie czekają na okazję, by wprowadzić do tej historii jeszcze większy chaos. I choć to trochę masochistyczne - nie mogę się tego momentu doczekać. Jeszcze raz wielkie brawa dla autorki, bo to jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Jestem ogromnie wdzięczna za możliwość jej patronowania.

„Colliding Lies” to premiera, która spośród innych w tym roku mocno się wyróżnia. Nie znajdziecie tutaj słodkiej i przyjemnej historii, która otuli was niczym ciepły kocyk. Wręcz przeciwnie, ta książka do końca jest przesiąknięta mrokiem, bólem i toksyczną relacją.
Marigold przeprowadza si...

Rozwiń Zwiń

Niewątpliwie seria „Z krwi i popiołu” należy do mojej ulubionej, dlatego sięgniecie przeze mnie po „Cień w żarze” było oczywiste. Niewątpliwie napaliłam się na dobrą historię szczególnie po poznaniu pióra Jennifer L. Armentrout. Niewątpliwie ta książka podobała mi się tak bardzo, że znowu zabraknie mi słów, by opisać mój zachwyt. Niewątpliwie będę wciskać tę serię każdemu, kto tylko zapyta, co z fantastyki polecam.
I tak, mój egzemplarz nadal leży w kącie pokoju i przemyśla swoje zachowanie po tym, co zaserwował mi swoją treścią… i zakończeniem.
Seraphena to bezapelacyjnie moja nowa ulubiona postać kobieca, a swoim uporem, ciętym językiem, odwagą i ignorowaniem strachu zdobyła całe moje serce. Jej przeznaczeniem było poślubienie Pierwotnego, rozkochanie go w sobie i w końcu zabicie, by zatrzymać rozprzestrzeniającą się po jej królestwie Zgniliznę. Zgnilizna ta była powodem głodu i śmierci, ponieważ niszczyła skrupulatnie krainę i sprawiała, że ludzie nie mogli uprawiać roślin. Niestety, wszystko się zmieniło, kiedy Pierwotny przybył, by przypieczętować umowę, ale zamiast zabrać ją ze sobą… Odrzucił ją i nie poślubił jej. To wtedy Seraphena straciła dla królestwa jakiekolwiek znaczenie. Choć była księżniczką, musiała ukryć się w cieniu. Nawet jej własna matka więcej nie spojrzała jej w oczy. Los obrócił się przeciwko niej, gdy tylko Pierwotny się jej wyparł, a ona przez kolejne miesiące musiała żyć w królestwie, w którym własna rodzina nawet się do niej nie przyznawała. Z tym obrotem losu trochę pofolgowałam, bo jak możecie się spodziewać, przyniósł on jej coś kompletnie innego.
Poznajemy Serę, kiedy jest zabójczynią. Wykonuje zlecenia swojej matki, która na codzień nawet na nią nie patrzy. Sera dalej trenuje, przemyka między ciemnymi uliczkami i odbiera życia tym, którzy zostali jej wskazani. Jest to dość skomplikowana sprawa, ponieważ Sera posiada również szczególny dar… Który jest całkowitym przeciwieństwem śmierci.
Ale zacznijmy od początku, bo nie mam zamiaru spoilerować wam tej historii. Jest zbyt dobra, żebyście poznali ją po mojej recenzji. Sami musicie po nią sięgnąć i się przekonać.
A więc początek… Drogi Sery krzyżują się z pewnym mężczyzną, który już przy pierwszym spotkaniu ośmiela się ją pocałować. Choć później tłumaczy swoją decyzję koniecznością uchronienia jej przed dwójką bogów, których niewątpliwie Sera chciała zabić, jakoś mu nie ufam. W końcu kto by nie poleciał na taką dziewczynę z cienistym sztyletem, którego śmiertelnik nie powinien mieć, ciętym językiem i zdecydowanie talentem do pakowania się w kłopoty? Przypomnę również, że ta dziewczyna niczego się nie boi, a nawet jeśli się boi, to skutecznie ten strach ignoruje i po prostu robi swoje.
Tutaj los naszych bohaterów się krzyżuje. Seraphena i Ash, jak przedstawia się na początku mężczyzna, to dwójka osób, które naprawdę sporo mają za uszami. Oczywiście byłoby zbyt nudno, gdyby autorka wszystko podała nam na tacy, dlatego informacje o nich wychodzą przez cała książkę. Niestety, w dość niefortunnych momentach, przez co cała historia bardzo się komplikuje, ale inaczej byłoby za spokojnie i nie rzuciłabym tą książką jakieś piętnaście razy. Autorka po prostu sprawiła, że wyzywałam pod nosem, wzruszałam się, śmiałam i wkurzałam tak mocno, że do tej pory czuję gniew.
Wróćmy jednak na chwilkę do naszych głównych bohaterów, bo zdecydowanie jest o czym pisać. Seraphena i Ash to razem istny chaos, po którym można spodziewać się wszystkiego, ale nawet gdy spodziewa się po nich wszystkiego, to w ogólnym rozrachunku i tak cię zaskoczą. Tak się czułam, gdy o nich czytałam i teraz naprawdę nie wiem, jak mam wam to wszystko opisać, żeby niczego nie zaspoilerować.
Zacznijmy od tego, że jestem w szoku, w jak świetny sposób Jennifer łączy romans i fantasy, a przy tym sprawia, że cała historia jest bardzo rozbudowana i przede wszystkim spójna. Każdy szczegół, który zostaje poruszony w tej książce, jest ważny i każdy wiąże się z kolejnym. Byłam w ogromnym szoku, gdy na przestrzeni ostatnich 150 stron nagle wszystkie wątki się łączyły i były przypominane nawet te, które pojawiły się na początku historii. Wszystko ma tutaj drugie dno, a przez to autorka świetnie wprowadza zamęt, zwroty akcji i emocje, przez które ciężko wysiedzieć w miejscu. Nie skłamię, gdy napiszę, że naprawdę mruczałam pod nosem przekleństwa. Byłam po prostu w autentycznym szoku i nie dowierzałam, że można w tak dokładny sposób poprowadzić fabułę i zbudować tak rozwinięty szczegółowo świat fantasy. Z tym samym miałam okazje zapoznać się we wcześniejszych tomach i za to właśnie Armantrout tak bardzo podziwiam.
Podziwiam również Seraphenę, która ma całe moje serce. Ta dziewczyna pomimo samotności, odrzucenia, złego traktowania i swojej przeszłości nawet na moment się nie załamała. Szła w zaparte do przodu i wywoływała we mnie mnóstwo emocji. Bardzo jej współczułam, ale również ogromnie ją podziwiałam, bo to bohaterka, która nie zawaha się przed niczym. Poważnie – nawet przed rzuceniem w nieśmiertelnego faceta nożem do masła. Dosłownie nie powstrzyma się przed niczym. Kupiła mnie w całości i z uśmiechem obserwowałam, jak tłamsi spojrzeniem samego Pierwotnego lub odgryza się w umiejętny sposób. Trzeba jednak przyznać, że jest przy tym bardzo ludzka i mimo wszystko uczuciowa. Jak dla mnie była bardzo realna i zbudowana od deski do deski na wszystkich płaszczyznach. Nie brak jej autentyczności i charakteru.
Tym samym przejdę teraz do Asha… Który jest najbardziej skomplikowana postacią, o jakiej ostatnio czytałam. Wywołał we mnie tyle sprzecznych emocji, że już nawet nie wiem, co mam o nim myśleć. Zapewne, kiedy trochę ochłonę, to powiem, że kocham go całym sercem, ale nie będę kłamać. Przysporzył mnie o szybsze bicie serca i zgrzytanie zębami.
Czasami sama miałam ochotę rzucić w niego jakimś sztyletem… Lub nożem do masła, ale ten jest już zarezerwowany przez główną bohaterkę dla innej postaci. W tym wypadku wygrywa u mnie Casteel z Krwi i Popiołu, aczkolwiek Ash wcale nie był zły i myślę, że trochę mnie zmanipulował. Nie patrzę na niego obiektywnie, tak jak powinnam, bo naprawdę omamił mnie tym swoim głupim gadaniem i wymownymi uśmiechami. Niestety, za dużo nie mogę o nim napisać, bo byłby to solidny spoiler do tej historii, ale bardzo podobała mi się strona, w jaką to wszystko poszło. Wszystkie jego tajemnice i cała jego osoba nagle miały ogromny sens i do tej pory nie mogę wyjść z podziwu, że autorka właśnie w taka stronę zdecydowała się poprowadzić tego bohatera. Zyskał w moich oczach pod koniec, choć jeszcze 50 stron wcześniej miałam ochotę go rozszarpać. Jeśli jednak wahacie się przed sięgnięciem po tę książkę, to zróbcie to dla Sery. To ona jest najlepszym elementem tej historii.
Powtórzę raz jeszcze, że uwielbiam świat fantasy, który stworzyła autorka oraz wszystkie postacie, bohaterów, wydarzenia, legendy, przepowiednie, moce, opisywane sceny walki i magii, które można przeczytać i które nie pojawiają się bez przyczyny. Wszystko w tej książce ma swoje powiązanie i tak naprawdę nie można ufać nikomu, bo w kolejnym rozdziale wszystko diametralnie się zmienia. Jennifer zaserwowała mi świetną rozrywkę, dzięki czemu tę cegłę przeczytałam w dwa dni, a ostatnio moje czytanie książek idzie naprawdę wolno. Tym samym brawa i oklaski dla niej, bo to tylko dowodzi, jak dobrą historię stworzyła i jak dobrze się ją czyta. Bezapelacyjnie „Cień w żarze” trafia na listę moich ukochanych i przy tym najlepszych książek 2023, a ja z niecierpliwością czekam na kolejny tom. Nie mogę się doczekać, aż znowu przeczytam o wkurzonej Seraphenie (prawdopodobnie znowu całej we krwi) oraz Ashu, który w kolejnym tomie na pewno również straci cierpliwość i między ta dwójka będą latać iskry. Zapowiada się… Sera poprawiłaby Asha, gdyby powiedział, że zabawnie, dlatego pokuszę się o taką samą odpowiedź, jaką jej udzielał. Zapowiada się „intrygująco”.

Niewątpliwie seria „Z krwi i popiołu” należy do mojej ulubionej, dlatego sięgniecie przeze mnie po „Cień w żarze” było oczywiste. Niewątpliwie napaliłam się na dobrą historię szczególnie po poznaniu pióra Jennifer L. Armentrout. Niewątpliwie ta książka podobała mi się tak bardzo, że znowu ...

Rozwiń Zwiń

Myślę, że nikogo nie zdziwi, jeśli napiszę, że „Rodzina Monet” należy do moich najukochańszych książkowych serii. Od dłuższego czasu zachwycam się każdym tomem, który wychodzi w papierze, a tym razem przyszedł czas na „Perełkę część 2”, którą objęłam również swoim patronatem. Weronika spełniła moje małe marzenie i moje logo możecie znaleźć na skrzydełku tej historii. Jestem jej za to ogromnie wdzięczna i wiem, że będę już zawsze. Skupmy się jednak na wnętrzu tej książki, bo… Jest o czym mówić.
Odnoszę wrażenie, że w tym tomie dzieje się jeszcze więcej niż w pozostałych. Przebija się w nim przede wszystkim przemiana Hailie, która jest po prostu niesamowita. Obserwowanie jak dostosowuje się do tego świata, do życia z braćmi i trudności, które z tego wynikają, było cudowną przygodą, która przysporzyła mnie o mnóstwo emocji. Tak jak przy pozostałych tomach Rodziny Monet, tak i tutaj wielokrotnie wstrzymywałam powietrze w płucach, otwierałam szerzej oczy i nie mogłam oderwać się od czytania. Weronika stworzyła tak barwną, tak emocjonującą i tak piękną historię, że samymi słowami nie jestem w stanie opisać mojego zachwytu.
Kiedy myślę o Perełce, towarzyszy mi wiele emocji. Wydarzyło się w niej ogromnie dużo, co tylko przysparza mnie o szybsze bicie serca. Nie skłamię, jeśli napiszę, że Weronika doprowadziła mnie do łez wieloma scenami i wydarzeniami, które musieli przeżyć bohaterowie. Hailie w tym tomie również podkreśla swoją siłę. Uczy się grać tak jak jej bracia, potrafi postawić na swoim, a przede wszystkim potwierdza, że należy do Monetów i płynie w niej ta sama krew. Nie odwraca już wzroku ze strachu, nie kuli się i nie wybucha płaczem. Uczy się prezentować zawsze z wysoko uniesioną głową i staje się pewna swoich decyzji, swoich uczuć i myśli. W jej życiu dzieje się naprawdę dużo. Bycie najmłodszą Panną Monet wiąże się z wieloma udogodnieniami, ale również wyrzeczeniami. W szkole każdy na nią zerka, musi żyć z przypisaną do siebie łatką i znosić wszystkie plotki na swój temat. Jej bracia w tym tomie nie zawsze są idealni, ale widać, że po takim czasie zżyli się z nią naprawdę mocno i nie wyobrażają sobie bez niej życia. Nieważne, ile kłótni by ze sobą przebyli, w ogólnym rozrachunku zawsze stają po swojej stronie i są gotowi chronić siebie nawzajem. W tej części mamy również trochę więcej Vincenta, co jak najbadziej mi się podobało, bo od pierwszego tomu to mój ukochany brat. Cudownie było obserwować, jak mimo jego nieprzeniknionej maski on również zaczyna łamać się w obecności Hailie. Widać, że darzy ją ogromnym uczuciem, a jego postępowanie wielokrotnie mnie rozczuliło.
W Rodzinie Monet nie obyłoby się również od Adriana Santana, który najwyraźniej nadal lubi grzeszyć i robi to bez żadnych wyrzutów. W momencie, w którym pojawiał się w książce, te fragmenty automatycznie stawały się hipnotyzujące. Skupiał na sobie całą moją uwagę i robił to niespostrzeżenie, sprawiając tym samym, że uwielbiam go jeszcze mocniej. Otaczający go mrok sprawia, że jestem jego postaci jeszcze bardziej ciekawa i on sam wywołuje wiele emocji.
Między bankietami, szkolnymi dniami i spędzaniem czasu z braćmi wydarzyło się naprawdę dużo i tych złych, i tych dobrych rzeczy. Każdy wątek jest poprowadzony dokładnie, każdy jest ważny i każdy przysparza o szybsze bicie serca. W tym tomie poznajemy także lepiej każdego z bohaterów. Następuje wiele zmian, z którymi Hailie musi sobie poradzić.
Ta historia pozostawiła mnie z uczuciem ciepła w klatce piersiowej i uśmiechem na twarzy. Przywiązałam się do Hailie, Vincenta, Willa, Dylana, Shane’a i Tony’ego tak mocno, że mam ochotę czytać o nich non stop. Pan Adrien Santan również bardzo skutecznie skradł mi serce, a Cam i Sonny… Oni również mają mnie w garści. Generalnie nie ma w tej książce nic, co by mi się nie podobało.
Wszystko jest dopięte na ostatni guzik, a przez kartki dosłownie się płynie. Kocham styl Weroniki, kocham sposób, w jaki opisuje historie, tworzonych przez nią bohaterów i emocje, które towarzyszą mi przy czytaniu każdej jej książki. Jestem z niej ogromnie dumna i uważam, że zasługuje na cały rozgłos, który obecnie posiada.
Pozostaje mi tylko napisać, że od dzisiaj będę nałogowo czytać rozdziały Diamentu i zachwycać się dalej. Rodzina Monet w całości skradła moje serce i sprawiła, że na wiele rzeczy patrzę teraz inaczej. Stała się nieodłącznym elementem mojego życia i tak naprawdę jestem za to ogromnie wdzięczna. Nie mogło spotkać mnie nic lepszego. No i oczywiście Hailie, powtórzę raz jeszcze, jestem z niej tak ogromnie dumna, że do tej pory uśmiecham się, gdy o niej myślę. Mam nadzieję, że będzie jeszcze wiele momentów, w których będzie mogła spędzić trochę czasu z naszym ulubionym diabłem. Tak, zdecydowanie to duo może w tej historii jeszcze sporo namieszać.

Myślę, że nikogo nie zdziwi, jeśli napiszę, że „Rodzina Monet” należy do moich najukochańszych książkowych serii. Od dłuższego czasu zachwycam się każdym tomem, który wychodzi w papierze, a tym razem przyszedł czas na „Perełkę część 2”, którą objęłam również swoim patronatem. Weronika speł...

Rozwiń Zwiń

„Twisted Kingdom” to świetne zwieńczenie całej trylogii „Royal Elite”. Pierwszy tom, ku mojemu zdziwieniu, ogromnie mi się spodobał, a po drugim byłam pewna, że chcę poznać koniec losów głównych bohaterów. Świetnie czytało mi się o Aidenie i Elsie. Choć ich relacja jest naprawdę pokręcona i wywołuje mnóstwo emocji, mimo wszystko dobrze mi się o nich czytało. W tym tomie autorka zaserwowała nam trochę smaczków z ich dzieciństwa oraz powrót do przeszłości. Dzięki temu jeszcze bardziej mogłam wkręcić się w ich historię i dostrzec to, czego nie widziałam na początku. Uczucie Aidena i Elsy jest skomplikowane. Oboje przeszli naprawdę dużo, by dotrzeć do miejsca, w którym są obecnie, ale los im nie odpuszcza. Wręcz przeciwnie. Podkłada im kolejne kłody pod nogi, z którymi głowni bohaterowie jakoś muszą sobie poradzić. Jestem urzeczona tym, w jaki sposób autorce udało się przedstawić ich relację. Zawsze do takich książek podchodzę z dystansem, ale ich historia spodobała mi się od pierwszego tomu i do tej pory uważam, że to jedna z lepszych trylogii z tego gatunku. Na pewno nie jest to moje ostatnie zetknięcie z piórem Riny Kent, ponieważ jej styl pisania bardzo mi podpasował. Przez wszystkie książki po prostu płynęłam, a autorka po drodze serwowała mi mnóstwo dodatkowych emocji oraz zwrotów akcji. W tej pozycji również jej nie zabrakło.

„Twisted Kingdom” to świetne zwieńczenie całej trylogii „Royal Elite”. Pierwszy tom, ku mojemu zdziwieniu, ogromnie mi się spodobał, a po drugim byłam pewna, że chcę poznać koniec losów głównych bohaterów. Świetnie czytało mi się o Aidenie i Elsie. Choć ich relacja jest naprawdę pokręcona ...

Rozwiń Zwiń

Po książki Mariany Zapaty zawsze sięgam z dużą ekscytacją, ponieważ jest to jedna z moich ulubionych autorek romansów. Wszystkie przeczytane przeze mnie historie spod jej pióra ogromnie mi się podobały, dlatego do „Kiedy Gracie poznała Marudę” podeszłam z wysokimi oczekiwaniami. W tym romansie mamy również zapewniony motyw fantasy, który wydawał mi się dodatkową atrakcją, szczególnie, że fantastyka nie jest mi obca i kiedyś sięgałam po nią najczęściej. Po pierwszych rozdziałach szybko się wciągnęłam i z zaintrygowaniem śledziłam losy głównej bohaterki. Świat, który przedstawiła autorka, opierał się przede wszystkim na „superbohaterach” z nadnaturalnymi zdolnościami, którzy ratowali zwykłych ludzi i walczyli ze złem. Jak można się spodziewać, nasz główny bohater również należał do tych barwnych, ale i tajemniczych postaci, które ludzie obserwowali z ekranów telewizorów, a przy tym ogromnie podziwiali. Jakimś cudem drogi naszej głównej bohaterki Grace i Alexa - superbohatera - przecięły się. Choć nie było to planowane i ich pierwsze spotkanie wywołało masę emocji, dziewczyna postanowiła zaopiekować się rannym mężczyzną, a tym samym zapewnić mu dach nad głową. Gracie ma również wiele sekretów, które poznajemy z czasem, ale losy tych bohaterów splatają się ze sobą od początku. Ona ratuje mu życie, więc on (mimo że faktycznie jest marudą), postanawia się jej odwdzięczyć. Trwają przy sobie przez cały czas mimo odmiennych charakterów i problemów, które wynikają z przeszłości Gracie. Dziewczyna jest ścigana przez pewną organizację, która chce odzyskać pieniądze. O tym co dzieje się dalej, nie będę wam wypisywać, bo byłby to już solidny spoiler. Przejdę zatem do konkretów.

Nie uważam, że jest to najlepsza książka Zapaty. Motyw paranormalny/fantastyczny moim zdaniem nie został przedstawiony tak, jak zostać powinien. Brakowało mi wielu szczegółów i tak naprawdę o superbohaterach było rzucone tylko trochę informacji. Gryzło mi się to z historią, którą budowała autorka. Ogromnym plusem tej książki jest główna bohaterka, która potrafi w odpowiedni sposób odpowiedzieć i mimo przeciwności losu nie poddaje się. Choć Alex wydawał się na początku zamknięty w sobie, trochę irytujący i wiecznie naburmuszony, po czasie pokazał swoje drugie oblicze i zdołałam go polubić. Kilka razy nawet uśmiechnęłam się pod nosem, czytając o ich przekomarzankach.
Jak to Mariana ma w zwyczaju, tutaj również kazała mi długo czekać, aż w końcu między bohaterami zaiskrzy. Ich relacja rozwijała się naprawdę powoli, ale w otoczeniu innych wydarzeń czytanie o nich nie dłużyło mi się tak bardzo. Dużym plusem jest także język, jakim została napisana książka. Przez tą historię naprawdę się płynie i ja przeczytałam ją dość szybko. Nie wywołała ona we mnie tak dużych emocji, jak sądziłam, że wywoła, ale mimo wszystko uważam, że jest to dobra lektura na kilka wieczorów. Można odciąć się przy niej od rzeczywistości i dobrze spędzić z nią czas.

Po książki Mariany Zapaty zawsze sięgam z dużą ekscytacją, ponieważ jest to jedna z moich ulubionych autorek romansów. Wszystkie przeczytane przeze mnie historie spod jej pióra ogromnie mi się podobały, dlatego do „Kiedy Gracie poznała Marudę” podeszłam z wysokimi oczekiwaniami. W tym roma...

Rozwiń Zwiń

Przysiadłam do tej recenzji z myślą, że chcę w niej tę książkę jak najbardziej wychwalić, ale już na początku zabrakło mi słów, by wyrazić mój zachwyt. Odkąd zapoznałam się z serią „Stalking Jack The Ripper”, stała się ona bezapelacyjnie moją ulubioną i z niecierpliwością czekałam na kolejne części. Pod koniec maja na półki w sklepach wstąpił tom trzeci pt. „Jak uciec Houdiniemu”. Jest to oczywiście kontynuacja losów Audrey Rose i Thomasa Creswella, których tym razem mamy okazję zobaczyć podczas rejsu do Nowego Jorku. Jak możecie się spodziewać, nie jest to normalny rejs. Choć trwa on tylko kilka dni, dzieje się w nim o wiele więcej, niż można zakładać. Mamy do czynienia z trzema rzeczami - mordercą, zabójstwami i cyrkiem, który jedynie dodaje magii do całej sprawy i zagadki, którą główni bohaterowie muszą rozwiązać. Nie jestem w stanie opisać, jak bardzo ta książka mi się podobała. W tym tomie między naszą dwójkę kochanków wchodzi trzecia osoba. Mefistofeles, o wyjątkowym talencie w postaci szarmanckiej gadki i hipnotyzujących spojrzeń wciąga naszą bohaterkę w intrygę. Wchodzi z nią w układ, który ma na celu poznanie zabójcy, który od początku ich pokazów wprowadza chaos. Choć teoretycznie Mefistofelesowi zależy jedynie na tym, by jego cyrk zdobył sławę, nie jest w stanie zapanować nad mordercą, który podrzuca mu martwe ciała na scenę lub także zabija je w trakcie pokazu. Sieje zamęt i spustoszenie, a goście czują coraz większy niepokój. Do tego na pokładzie pojawia się również Lisa, która bardzo szybko wchodzi w romans z tytułowym Houdinim. Już to sprawia, że w książce nie ma miejsca na nudę, ale muszę was uprzedzić. Dzieje się znacznie więcej. Dzieje się magia, dzieją się zabójstwa, trwa śledztwo, a między dwójką bohaterów pojawia się napięcie. Audrey zaczyna za plecami bliskich współpracować z właścicielem cyrku, który również wydaje się podejrzany. Mimo jej oporów skutecznie mami ją swoimi słodkimi słówkami, magią, którą tak bardzo chce jej udowodnić i wolnością, która od niego bije. Podczas czytania niewiadomo już, czy jest to zwykły układ, na który główna bohaterka się zgodziła, czy raczej prawdziwy romans, do którego założyciel cyrku niewątpliwie dąży. Przyznam, że i jemu udało się mnie omamić i w pewnym momencie naprawdę nie wiedziałam, co o nim myśleć. Jest to zdecydowanie jedna z lepszych postaci, która pojawia się w tej serii. Niestety, tak jak i Audrey uważam, że moje serce mimo wszystko należy do Thomasa. To on skradł je jako pierwszy i to jego postawa w tej części najbardziej mi imponuje. Mimo że przez większość czasu ukrywa swoje emocje i pozwala działać Audrey na własną rękę, widać, że przebija przez niego zazdrość, a nawet i zranienie. Oddaje jej wolność, której tak bardzo pragnie, choć wie, że wiąże się to z odrzuceniem. Audrey komplikuje sprawę jeszcze bardziej, kiedy wchodzi w układ z Mefistofelesem, nie informując o tym nikogo - w końcu takie są właśnie zasady założyciela cyrku.
Bawiłam się na tym tomie wybornie. Otaczająca tą fabułę magia cyrku i pokazów zrobiła swoje. W tej historii równie ważne są karty tarota, które przewijają się od pierwszej strony i mają ogromne znaczenie. Nie bez przyczyny wydawnictwo dodało je do paczki recenzenckiej, którą dostałam. Napięcie rośnie od samego początku, aż pod koniec dochodzi do punktu kulminacyjnego. Nie sposób się przy tej historii nudzić, to mogę wam obiecać. Autorka nawet nie daje nam czasu na nudę. Co rusz pojawia się zwrot akcji lub kolejna informacja, która zmienia bieg wydarzeń. Przysięgam, że ta fabuła wraz z tak barwnymi postaciami zrobiła swoje. Nie potrafiłam się od tej książki oderwać. Nie skłamię również, kiedy napiszę, że pod koniec moje serce zamarło z przerażenia kilka razy. Dosłownie miałam łzy w oczach, tak bardzo pokładałam nadzieję w Audrey i Thomasa, którzy przeszli w tym tomie naprawdę wiele. Na szczęście nie zawiodłam się, a Creswell raz jeszcze skradł moje serce. Tym razem jestem pewna, że już go nie odzyskam. Nie mam mu tego oczywiście za złe, za bardzo kocham tę serię i tych bohaterów, by się złościć. Nie mogę się doczekać, aż poznam ich losy w kolejnej części. Oby pojawiła się szybko, bo długo bez wiedzy o ich dalszych losach nie wytrzymam. W międzyczasie będę tylko wracać do Mefistofelesa, by znowu się nim pozachwycać. Przyznaję, Thomas ma moje serce, ale założyciel cyrku ma w sobie urok, przez który ja również nie mogę mu się oprzeć. Musicie mi to wybaczyć.

Przysiadłam do tej recenzji z myślą, że chcę w niej tę książkę jak najbardziej wychwalić, ale już na początku zabrakło mi słów, by wyrazić mój zachwyt. Odkąd zapoznałam się z serią „Stalking Jack The Ripper”, stała się ona bezapelacyjnie moją ulubioną i z niecierpliwością czekałam na kolej...

Rozwiń Zwiń