Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jak upolować pisarza?" - czyli tragitragiczna opowieść, o tym, że należy wybaczać kobietom, bo są kobietami i nie myślą logicznie.
Nowoczesny styl życia, nowoczesne biuro, najnowsza technologia i główna bohaterka, która wraz z kilkoma przyjaciółmi (wydawałoby się) spełnia swoje zawodowe i życiowe marzenia. Nie, niestety nie, nie o tym jest ta powieść. To prawie 400 stronicowe opowiadanie o kobiecie, którą "nie ogarnia" nowoczesnego styl życia, strategii w zarządzaniu, działania portali społecznościowych (hm, czy bohaterka pracuje w branży PRowej?), konsekwencji podejmowanych przez siebie decyzji. Wykreowana na wykształconą, młoda specjalistka od reklamy staje się głupiutką kobietą, która zmuszona jest do działań sprzecznych ze swoim wewnętrznym kodeksem (zmuszana jest przez szefa - kobietę), ale by czytelnik mógł jej bardziej współczuć zostaje rzucona przez faceta, staje się ofiarą napaści, jest zhejtowana przez całe Stany, zwolniona z pracy i potępiona przez przyjaciół. Tak, tak, przez 3/4 książki czytamy, jak to jej źle w życiu, jak to bardzo nie zasłużyła sobie na taki los, bo przecież to nie ona była zachwycona propozycją szefowej, to nie ona narzucała się przystojnemu pisarzowi, a potem go szpiegowała, robiąc sceny zazdrości, to nie ona ukradła twórczość przyjaciółce i za jej plecami dążyła do wydania jej dzieł, to nie ona flirtowała z podstarzałym pisarzem i nie ona robiła publiczne przedstawienia.
Najbardziej jednak smuci zakończenie, gdzie Sally Franson postanowiła wybaczyć swojej bohaterce popełnione przez nią błędy i nagrodzić ją pracą, fanami i miłością. W życiu tak właśnie jest, robimy wszystko po swojemu, pomimo, że wszystko wskazuje na to, że nie jest to słuszne działanie, a na końcu jesteśmy nagrodzeni przez los, który karze tych złoczyńców, którzy wykorzystywali naszą naiwność...
"Jak upolować pisarza" to książki, która mogłaby być po prostu prostym love-story o energicznej kobiecie, która spełnia się zawodowo, niestety to pełna nieścisłości opowieść stereotypowo ukazująca kobiety, wmawiająca czytelnikowi, jak bardzo jesteśmy niewinne, bezinteresowne, wykorzystywane przez karierowiczki i manipulowane przez mężczyzn (tytuł wcale, a wcale nie sugeruje, że to kobieta chce rozkochać w sobie faceta).
Ach, biedne MY, biedna Casey?

"Jak upolować pisarza?" - czyli tragitragiczna opowieść, o tym, że należy wybaczać kobietom, bo są kobietami i nie myślą logicznie.
Nowoczesny styl życia, nowoczesne biuro, najnowsza technologia i główna bohaterka, która wraz z kilkoma przyjaciółmi (wydawałoby się) spełnia swoje zawodowe i życiowe marzenia. Nie, niestety nie, nie o tym jest ta powieść. To prawie 400...

Odjazd pociągu o 15:30, planowany przyjazd trzy dni.
Niestety wpadłam na stację za szybko by dostrzec klimat, jaki obiecują „znani” na okładce. Przejechałam kilka stacji i wiedziałam, że to nie mój pociąg. Moi współpodróżni Rachel, Anna, Mega/Jess, Tom czy Scott nie wydają się sympatyczni, czytając nie odnalazłam w nich nikogo z kim chciałabym porozmawiać, komu mogłabym współczuć. w zasadzie najciekawsza wydaje się Cathy. Pauli Hawkins nie udało się stworzyć bohaterów o których można powiedzieć coś więcej niż tylko, że są nijacy. Dziewczyna z pociągu nie jest interesująca, historia momentami jest nazbyt kręta, niektóre wątki za bardzo rozwinięte, opowieść wlecze się kilka stacji za długo. Czytając w pewnym momencie chciałam wysiąść, ale … nie powinno się wysiadać na niewłaściwym dworcu czego uczy tytułowa bohaterka. Nie jest to może książka źle napisana, ale brak jej tego czegoś, przeczytana i zapomniana jak widziane z pociągu krajobrazy.

Odjazd pociągu o 15:30, planowany przyjazd trzy dni.
Niestety wpadłam na stację za szybko by dostrzec klimat, jaki obiecują „znani” na okładce. Przejechałam kilka stacji i wiedziałam, że to nie mój pociąg. Moi współpodróżni Rachel, Anna, Mega/Jess, Tom czy Scott nie wydają się sympatyczni, czytając nie odnalazłam w nich nikogo z kim chciałabym porozmawiać, komu mogłabym...

„Zanim się pojawiłaś”(książeczko) nie byłam romantyczna, „Kiedy odeszłaś” również nie!
„Zanim się pojawiłeś” to opowieść o tym, że należy współczuć – 27-letniej dziewczynie (uroczej, bo dużo mówi i ubiera się kolorowo), bo nie może już nalewać kawy i serwować ciasteczek, 35-letniemu mężczyźnie, dlatego że żyje.
Ich życie ma się jednak zmienić, bo trafią na siebie(a to jest niesamowite kiedy mieszka się w miasteczku, gdzie każdy każdego zna!) Ona dostaje prace i może żyć, on ma żyć, bo ona pracuje – romantyczne prawda, aż łzy płyną.
Niestety ja tak tą książkę odbieram, a ona naprawdę mogła być czymś lepszym, gdyby nie ta banalność, te wieczne próby wywołania u czytelnika współczucia, niewyjaśnione, naciągane wątki, dziwne zachowania bohaterów, „prehistoryczne” pojmowanie rzeczywistości, a wydawało by się – sugeruje to kilka dat tam ujętych, że mamy XXI wiek, tymczasem bohaterowie nie są świadomi, że ludzie ulegają najróżniejszym wypadkom, że ludzie zostają zwalniani z pracy, że istnieje coś takiego jak Internet, że matki wychowujące samotnie dzieci mogą pracować, że świat nie kończy się na małym miasteczku pod Londynem.

„Zanim się pojawiłaś”(książeczko) nie byłam romantyczna, „Kiedy odeszłaś” również nie!
„Zanim się pojawiłeś” to opowieść o tym, że należy współczuć – 27-letniej dziewczynie (uroczej, bo dużo mówi i ubiera się kolorowo), bo nie może już nalewać kawy i serwować ciasteczek, 35-letniemu mężczyźnie, dlatego że żyje.
Ich życie ma się jednak zmienić, bo trafią na siebie(a to jest...