Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytaliście debiut Agaty Kunderman ,,Wróżda"? Jeśli nie, koniecznie nadróbcie lekturę tego rewelacyjnego thrillera, a zaraz potem następną powieść autorki, zatytułowaną ,,Czerwone wody", choć tak naprawdę kolejność nie ma tu żadnego znaczenie, ponieważ są to zupełnie odrębne fabuły.

Tym razem czeka nas emocjonujący wypad do mrocznej Kotliny Kłodzkiej, borykającej się z nielegalnym składowaniem toksycznych odpadów, powstałych na skutek produkcji trotylu. Okazuje się, że niebezpieczny proceder nie jest jedynym problemem, który spędza sen z powiek miejscowej policji i prokuratury: ,,Świeże powietrze, chociaż lekko zatruta gleba, komisariaty w kształcie pensjonatów i lasy pełne trupów. Czego chcieć więcej?"

Do rozwikłania skomplikowanej zagadki kryminalnej autorka powołała do życia niepowszedni tandem: miejscową, bardzo zmotywowaną aspirantkę oraz zesłanego na prowincję ambitnego prokuratora, dla którego wyjaśnienie owej sprawy stanowi szansę ,,odkupienia grzechów". Relacja, kształtująca się na bazie rosnącego zaufania, wzajemnego szacunku i podziwu sprawia, że śledztwo zatacza coraz szersze kręgi, a akcja dynamizuje. Liczę, że bohaterowie nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa i pojawią się w innej książce Agaty.

Od początku autorka buduje specyficzny, mroczno-tajemniczy klimat, stawiając na efekt zaskoczenia. Już w prologu aplikuje czytelnikowi uderzeniową dawkę emocji - przyznam, że mnie jako matce od razu wzrosło ciśnienie. Owych emocji nie zabraknie do końca, śledztwo rozgałęzia się bowiem w różne strony i pozornie niezwiązane ze sobą wątki, z czasem okazują się tworzyć zwartą sieć. W grę wchodzą wielkie pieniądze i dziwne układy oraz tragedie sprzed lat z zemstą po latach w tle.

Jest w tym thrillerze sporo niepokoju związanego z dewastacją środowiska i zagrożeniami związanymi z jego zatruciem - tym silniejszego, że o podobnych zdarzeniach informowały już niejednokrotnie media.
,,Czerwone wody zatruwają wszystko wokół siebie. Niszczą. Wypalają. Czerwone wody rozlewają się tam, gdzie życie. I niosą śmierć. Śmiercią nasiąka ziemia centymetr po centymetrze".

Daje do myślenia, prawda? Świetny thriller, zgłębiający trudne do akceptacji i zrozumienia motywy ludzkiego postępowania. Zdecydowanie polecam!

Czytaliście debiut Agaty Kunderman ,,Wróżda"? Jeśli nie, koniecznie nadróbcie lekturę tego rewelacyjnego thrillera, a zaraz potem następną powieść autorki, zatytułowaną ,,Czerwone wody", choć tak naprawdę kolejność nie ma tu żadnego znaczenie, ponieważ są to zupełnie odrębne fabu...

Rozwiń

Zwiń

,,Gdyby ją teraz zapytano, czym pachnie pustynia, odpowiedziałaby, że spalonym przez słońce piachem i przesuszonym sianem. I czymś słodkim. Zupełnie jakby ktoś uprażył ten piach na ogromnej patelni z dodatkiem cukru i ziół. Pobudzający zmysły cytat pochodzi z najnowszej powieści Moniki pt. ,,Zapach pustyni", uwodzącej czytelnika subtelną nutą orientu wprost z zachwycającego Dubaju.

Bywa, że miłość przychodzi nieproszona i bezceremonialnie rozgaszcza się w sercu, za nic mając nasze poukładane życia, marzenia i plany. Nie inaczej było w przypadku Malwiny, która do niespodziewanej szansy zawodowej w formie intratnego kontraktu w Dubaju, podchodzi z rozdartym sercem. Czy wymarzona praca w miejscu łączącym arabską tradycję i nowoczesny styl życia nie zagrozi udanemu związkowi, który przez najbliższe miesiące zmuszony będzie funkcjonować na odległość? Czas pokaże...

Nie mam wątpliwości, że Monika Michalik po raz kolejny podbije serca czytelniczek opowieścią o uczuciu, które na przekór różnicom kulturowym i stereotypom, rodzi się i rozkwita w cieniu metropolii zbudowanej na gorącym, pustynnym piasku. Rozkwita nie w szaleńczym tempie, oszołomiona bogactwem, przepychem i nieograniczonymi możliwościami, ale stopniowo, z wyczuciem, jako wypadkowa wspólnych doświadczeń i ulotnych wrażeń, więzi zawiązywanej na bazie wzajemnej ciekawości, otwartości i szacunku - nieodłącznych części składowych przyjaźni.

Jeśli obawiacie się, że to kolejna historia młodej, naiwnej Polki, uwiedzionej wizją luksusowego życia u boku zniewalającego szejka, który dopiero po zamknięciu jej w złotej klatce, rozpoczyna grę w otwarte karty, jesteście w błędzie. To zdecydowanie inna bajka, choć i tutaj odnotujemy mało rozsądne posunięcia w wykonaniu bohaterki. Ilustrują je świetnie poniższe słowa:
,, - Ech! Miłość! Czymże jest wobec niej zdrowy rozsądek?
- A co to jest rozsądek? - Malwina rozłożyła ręce i również się zaśmiała."

To także przepełniona emocjami opowieść o wzrastaniu w poczuciu straty czegoś niezwykle istotnego - miłości matki oraz życiu w nieświadomości wielkiej rodzinnej tajemnicy, której odkrycie, pomimo pierwotnych obaw i niechęci, przynosi radość, ukojenie, szczęście.

Autorka pięknie odmalowuje krajobraz Dubaju - tajemniczość i piękno pustyni, urodę nadmorskiej plaży, panoramę ,,miasta ze złota" w poświacie zachodzącego słońca. Uchyla przy tym kotarę, za którą skrywa się inne, mocno kontrastujące z popularnym wizerunkiem, oblicze miasta - ubogie dzielnice zamieszkiwane przez rzesze ludzi przybywających do Dubaju w poszukiwaniu pracy i szansy na lepszą egzystencję.

,,Zapach pustyni" to zatem coś więcej niż romans, to przemyślana powieść obyczajowa, dająca wgląd w świat pełen kontrastów. Pisana barwnym, lekkim językiem żywo oddziałuje na emocje i zmysły. Pozwól się jej uwieść, oczarować aromatem kardamonu i szafranu, oderwać od codzienności...

,,Gdyby ją teraz zapytano, czym pachnie pustynia, odpowiedziałaby, że spalonym przez słońce piachem i przesuszonym sianem. I czymś słodkim. Zupełnie jakby ktoś uprażył ten piach na ogromnej patelni z dodatkiem cukru i ziół. Pobudzający zmysły cytat pochodzi z najnowszej powieści Moniki pt....

Rozwiń

Zwiń

Nie jest tajemnicą, że najmocniej potrafią nas ranić osoby, na których najbardziej nam zależy, z którymi jesteśmy w jakiś sposób powiązani lub pozostajemy w bliższych stosunkach. Mając bowiem dostęp do świata naszych uczuć, emocji czy planów, zyskują również wiedzę na temat naszych cech i słabości. Odkrywając się przed nimi, wystawiamy się niejako na ewentualne ciosy i zranienia. Najintensywniej rani nas jednak poczucie straty - konieczność ostatecznego pożegnania z najbliższymi potrafi rozerwać serce...

,,Zranione serca" Urszuli Gajdowskiej to zamknięta w pojedynczym tomie wielowątkowa historia, odnosząca się do najgłębszych pokładów naszej wrażliwości emocjonalnej, odkrywanych w miarę zagłębiania się w lekturę. Powiedzieć, że to typowy, lekki romans historyczny to dokumentnie minąć się z prawdą. Tak, tłem historycznym całej opowieści jest rok 1869 na Podlasiu (to tutaj autorka umiejscawia akcję książek ze swojego literackiego dorobku), czyli po zakończeniu carskich prześladowań i konfiskat majątków za udział w powstaniu styczniowym, ale także przywoływane w dialogach czy opisach wspomnienia powieściowych postaci - uczestników zrywu niepodległościowego. Autorce w tym miejscu należą się wielkie brawa za ogromną pracę włożoną w pozyskanie wiedzy historycznej, umiejętne wplatanie faktów w subtelną materię fikcji literackiej oraz niezaprzeczalny lokalny patriotyzm.

Kanwę całej opowieści stanowią rodzinne tajemnice, nurtujące młodą nauczycielkę warszawskiej pensji dla dziewcząt, po tym, jak pod osłoną nocy, w podlaskim majątku swoich dziadków, staje się świadkiem dostarczania sekretnej korespondencji, niszczonej przez nestorkę rodu Lubienieckich natychmiast po jej odczytaniu. Zastanawiający jest sam fakt, iż dostarczycielem listów jest owiany sławą niepoprawnego kobieciarza hrabia Horodyński, którego ród od wielu już lat pozostaje w konflikcie z baronostwem. Ciekawość i determinacja Luizy prowadzą ją odtąd krok po kroku do odkrycia poruszających prawd o przeszłości rodziny, ale także do oddania serca człowiekowi, który w innych okolicznościach zajmowałby najpewniej w tej kolejce zdecydowanie ostatnie miejsce.

Fabuła ,,Zranionych serc" to kompilacja wielu wątków, dla których wspólnym mianownikiem są bez wątpienia uczucia, z miłością romantyczną na czele. Mamy zatem wątek romansu, rozkwitającego na zasadach zabawy w podchody, pełnego zabawnych sytuacji i humorystycznych dialogów, w których bohaterowie nie szczędzą sobie drobnych uszczypliwości, ironii czy sarkazmu. W miarę jednak wzajemnego odkrywania swoich przymiotów, stają się wyjątkowo skuteczną parą, tak w prowadzonej przez siebie inwestygacji, jak i życiu osobistym.

Niezwykle poruszającym, wręcz wyciskającym łzy z oczu, okazuje się wątek niespełnionej miłości sprzed dekad, kładącej się cieniem na małżeństwie zawartym z rozsądku - miłości trwałej, wiernej, gotowej do poświęceń. Przeżycia, będące udziałem babci Luizy to również wstrząsający obraz życia jako ofiary przemocy małżeńskiej, manipulacji i zaszczucia.

Kolejnym z emocjonalnych wątków jest miłość rodzicielska i konieczność dalszego egzystowania po doznaniu niepowetowanej straty, jaką jest utrata dziecka. Mierzenie się z tego rodzaju wyzwaniem również zostało przez autorkę odmalowane z wielkim wyczuciem i wrażliwością.

Mimo, iż z założenia głównymi bohaterami powieści są młodzi ludzie, wyraźnie zaakcentowano tutaj obecność starszego pokolenia i tutaj wielki szacunek dla autorki za pochylenie się nad zagadnieniem dojrzałej miłości oraz jakości życia w sytuacji poważnej choroby, jaką jest demencja.

Na zakończenie muszę wspomnieć o tym, że ,,Zranione serca" znajdą także uznanie pośród miłośników zwierząt, a szczególnie koni. Poprzez kreację postaci hrabiego i barona autorka ukazuje przeciwstawne podejścia do ich hodowli i tresury: oddanie, troska i wyrozumiałość wobec indywidualizmu tych pięknych stworzeń kontrastują z surowością, przemocą i fiksacją na osiągnięciu celu.

Reasumując, lektura godna uwagi i każdej spędzonej nad nią minuty. Polecam serdecznie! 😘

Nie jest tajemnicą, że najmocniej potrafią nas ranić osoby, na których najbardziej nam zależy, z którymi jesteśmy w jakiś sposób powiązani lub pozostajemy w bliższych stosunkach. Mając bowiem dostęp do świata naszych uczuć, emocji czy planów, zyskują również wiedzę na temat naszych cech i ...

Rozwiń

Zwiń

Co powiecie na misterne połączenie świata, tradycji oraz dawnych podań i legend rodem z Beskidu Żywieckiego z bogactwem i różnorodnością słowiańskich wierzeń? Czy tego rodzaju mariaż może stanowić dogodne tło dla historii miłosnej?

Nie będę was trzymać w niepewności - odpowiedź na to pytanie jest jak najbardziej twierdząca. Możecie się o tym przekonać, sięgając po serię powieściową Sylwii Strzelczak ,,Po drugiej stronie gór ". Podczas gdy ,,Baca" stanowił mocny wstęp do całej historii, ,,Jaga", czyli tom drugi, kontynuuje zapoczątkowane w nim wątki, kładąc ogromny nacisk na emocjonalną i refleksyjną stronę osobowości głównej bohaterki, nie szczędząc jej psychicznej udręki w obliczu nowych, niespodziewanych zdarzeń.

Po dramatycznych wydarzeniach z pierwszego tomu, Kasia nie może odnaleźć się w nowej rzeczywistości - nadzieje na zbudowanie czegoś wartościowego u boku czarującego górala, przy którym po doświadczeniu mężowskiej zdrady czuła się naprawdę wyjątkowa, legły w gruzach. Przepełnia ją cała gama negatywnych emocji przeplatanych poczuciem niemocy. A ponieważ nieszczęścia zwykle chodzą parami, wkrótce na jej znękaną głowę spada kolejny cios - choroba nowotworowa u osoby, z którą spędzała najwspanialsze momenty z okresu dzieciństwa. Rozpoczyna się walka o życie, czas wypełniony lękiem o przyszłość i dojmujące uczucie zagrożenia kolejną stratą - nie przebolało się przecież tej wcześniejszej.
Jednocześnie, wciąż gdzieś głęboko w sercu bohaterki tli się nadzieja, że może uda się odwrócić zdarzenia z udziałem potwornej istoty, w czym utwierdzają ją dziwne sygnały ze strony starej góralki i jej tajemniczej podopiecznej - Jagny (bardzo ciekawe są rozdziały pisane jej głosem).

Trzeba przyznać, że tak jak autorka nie oszczędza Kasi, tak i czytelnikowi daje sporo do myślenia i przyspiesza jego tętno. Wątek choroby rozdziera serce i porusza do głębi, a sceny przenikania się świata rzeczywistego i tego ,,z drugiej strony gór" przyprawiają o gęsią skórkę.
Jeśli chodzi o dynamikę akcji, to jej przyspieszenie następuje dopiero pod koniec historii. Nic dziwnego - wyraźnie widać, że autorka koncentruje się na jak najwierniejszym oddaniu emocji i stanu psychicznego wykreowanych postaci. Śmiało można rzec, że treść książki jest wielkim peanem na cześć przyjaźni - tej, ukazanej w ,,Jagnie" życzylibyśmy sobie i w naszym życiu: trwałej, w pełni akceptującej, pełnej szacunku i zaufania. Pięknie ukazano także siłę i wartość więzi rodzinnych, które scalają wnuczkę i babcię w jedno pulsujące zgodnym rytmem serce, a także nieustanną obecność ukochanego dziadka w pamięci tej pierwszej.

Podobnie jak w ,,Bacy", Sylwia Strzelczak po zaskakującym i pełnym dramatyzmu finalnym zwrocie akcji, zostawia nas z wielkim znakiem zapytania w oczach - "I co dalej?" Nie pozostaje nam nic innego, jak uzbroić się w cierpliwość i pozwolić jej tworzyć dalszą część tej podszytej słowiańskim mrokiem fascynującej historii.
Sięgnijcie po nią koniecznie 😘.

Co powiecie na misterne połączenie świata, tradycji oraz dawnych podań i legend rodem z Beskidu Żywieckiego z bogactwem i różnorodnością słowiańskich wierzeń? Czy tego rodzaju mariaż może stanowić dogodne tło dla historii miłosnej?

Nie będę was trzymać w niepewności - odpowiedź na to pyta...

Rozwiń

Zwiń

Co powiesz, jeśli zabiorę Cię w pełną niedopowiedzeń, tajemnic i mroku czytelniczą podróż nad najczystsze jezioro w Polsce? I nie, nie mam tu na myśli terenu Mazur, ale leżące na Pojezierzu Gnieźnieńskim Jezioro Powidzkie.
Iza Iwan, ujęta urokiem polodowcowego zbiornika oraz jego okolic, popełniła drugą w swoim dorobku powieść, której akcję umieściła w malowniczych okolicznościach powidzkiej przyrody.
Sprowadziła tu poturbowaną emocjonalnie trzydziestolatkę, której dotychczasowe życie, tak osobiste, jak i zawodowe, z dnia na dzień legło w przysłowiowych gruzach. Wybawieniem z prawdopodobnego pogrążenia się w marazmie bądź depresji, okazuje się nieoczekiwany spadek po prababce, czyli zrujnowany dom nad jeziorem. Przeprowadzanie jego gruntownego remontu, a następnie zaszycie się w leśnym zaciszu, brzmi jak idealny początek nowego życia, szczególnie, że mała społeczność zdaje się przyjmować obcą z otwartymi ramionami. Do czasu..., tzn. do momentu porwania niemowlęcia, które w biały dzień wykradziono z wózka. Siłą rzeczy, a raczej siłą miejscowych plotek o ,,złym domu", podejrzenia padają pod adresem jego nowej właścicielki, którą mianem ,,czerwonego diabła" określa budząca niewyjaśniony lęk dziwna staruszka.

Od tego momentu atmosfera powieści zaczyna gęstnieć od niedopowiedzeń. Próby zgłębienia historii domu idą jak po grudzie, a sama bohaterka zaczyna powątpiewać w to, co widzi, słyszy, czego doświadcza. Czytelnikowi udziela się uczucie lęku i nie wydaje się on irracjonalny. Tymczasem strefa ciszy, czyli jezioro i jego okolice z zakazem emitowania większego hałasu, stają się areną kolejnych zaskakujących zdarzeń i działań ze strony służb mundurowych. Dziwnym trafem Ance wciąż z nimi po drodze...

Powiem tak - to kapitalna powieść kryminalno- obyczajowa ze sporą domieszką thrillera, a nawet elementów grozy. Autorka udowadnia, że do przykucia uwagi czytelnika nie trzeba akcji pędzącej na łeb, na szyję, mordercy dzierżącego narzędzie zbrodni ze skapujacą zeń krwią czy trupów ścielących się nad wyraz gęsto. Cóż bowiem poruszy bardziej niż krzywda dziecka, niewiedza co do jego losów czy rozdzierająca serce rozpacz matki?

Autorka wodzi nas za nos, podrzuca pewne tropy, ale wciąż pozostajemy dwa kroki za nią, co wbrew pozorom nie budzi irytacji, a motywuje do snucia kolejnych domysłów. Uwielbiam atmosferę mroku, jaką nam serwuje, tę niepewność, narastające poczucie zagrożenia ze strony czegoś nienamacalnego, a przede wszystkim zdumiewający finał, wyjaśniający przyczynę najsilniej oddziałujących na emocję zdarzeń.

By zbyt wiele nie zdradzić, zakończę na tych kilku zdaniach zachęcając, byście poznali tę zdumiewającą historię. Polubicie język, którym operuje autorka, kreując świat przestawiony - jest plastyczny, obrazowy, odwołujący się do emocji i wrażeń. Polecam serdecznie!

Co powiesz, jeśli zabiorę Cię w pełną niedopowiedzeń, tajemnic i mroku czytelniczą podróż nad najczystsze jezioro w Polsce? I nie, nie mam tu na myśli terenu Mazur, ale leżące na Pojezierzu Gnieźnieńskim Jezioro Powidzkie.
Iza Iwan, ujęta urokiem polodowcowego zbiornika oraz jego okolic, ...

Rozwiń

Zwiń

Po sukcesie czterech tomów wspomnianego cyklu słowiańskiego (,,Szeptucha", ,,Noc Kupały", ,,Żerca" i ,,Przesilenie"), autorka wpadła na genialny pomysł, by odsłonić przed czytelnikami wydarzenia poprzedzające perypetie Gosi i Mieszka, oddając głos młodej Jarogniewie, stawiającej pierwsze kroki w szeptuszej profesji. Tym samym, w ,,Jadze" i ,,Gniewie" poznajemy jej barwną przeszłość i to nie tylko pod kątem zawodowym (kiedy zdobywa pierwsze szlify w opiece nad mieszkańcami Bielin, podejmuje walkę z wszelakiej maści upiorami czy nawiązuje niejednoznaczne relacje z jednym ze słowiańskich bogów), ale także uczuciowym. Lektura pasjonująca, dla której warto zarywać noce. Nic więc dziwnego, że po kolejną odsłonę bielińskich przygód sięga się samoistnie.

I oto ,,Mszczuj" w przepięknej graficznej oprawie. Ku mojemu zdziwieniu, obecność tytułowego kapłana nie zaznacza się w treści jakoś spektakularnie, jest jej wręcz niewiele. Cóż jednak poradzić, kiedy konkurowanie o ,,czas antenowy" z wszędobylską i energiczną szeptuchą o ciętym języku oraz paradującym z gołym zadkiem bóstwem (o wyraźnych cechach narcystycznych), zdaje się z góry skazane na porażkę.
A mimo to, uroczo nieporadny pierdoła, odgrywa w tej historii bardzo ważną rolę - jest oparciem, ostoją normalności w zwariowanym świecie, w którym zupełnie niespodziewanie wiekowy syberyjski szaman sieje spostoszenie w poszukiwaniu zagubionej połowicy. Ktoś przecież musi zadbać, by Jaga owładnięta misją ratowania bielinian przed towarzyszącymi mu stworami, nie zapłaciła własnym życiem za brak zdrowego rozsądku i brawurę w działaniu.

Akcja powieści obfituje w szereg zaskoczeń i typowego dla tej serii - klimatu tajemnic i niedopowiedzeń. Humor sytuacyjny oraz dowcipne aluzje i riposty bohaterki wywołują co rusz kolejne paroksyzmy śmiechu. A skomplikowana relacja ze Swarożycem, nacechowana wzajemnym przyciąganiem, dodaje całej historii pikanterii i rumieńców.

Co istotne, wspomnienia Jagi to w pewnym stopniu rozliczanie się z jej własną przeszłością, popełnionymi błędami czy wyrządzonymi mniej lub bardziej świadomie krzywdami, dzięki czemu jej portret psychologiczny zyskuje na głębi, staje się pełniejszy.
Z niecierpliwością czekam więc na kolejne tomy serii, a was zachęcam do odbycia fascynującej podróży po świecie słowiańskich wierzeń. Naprawdę warto!

Po sukcesie czterech tomów wspomnianego cyklu słowiańskiego (,,Szeptucha", ,,Noc Kupały", ,,Żerca" i ,,Przesilenie"), autorka wpadła na genialny pomysł, by odsłonić przed czytelnikami wydarzenia poprzedzające perypetie Gosi i Mieszka, oddając głos młodej Jarogniewie, st...

Rozwiń

Zwiń

,,- Kochałem ją... (...)
- Nie, Nie kochałeś jej (...) Miałeś nad nią poczucie władztwa, własności, pożądałeś jej, ale jej nie kochałeś. (...) Kochać to znaczy szanować, a nie posiadać".

💚 PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA 💚

Już 22 lutego na półki księgarń trafi jedna z najniezwyklejszych powieści, jakim miałam zaszczyt patronować medialnie. Mowa o książce Dagmary Leszkowicz-Zaluskiej ,,O nic nie pytaj", spod skrzydeł wydawnictwa Prószyński i S-ka.

By w najkrótszych słowach nakreślić zarys tej kipiącej od emocji historii, przytoczę swoje spostrzeżenia, które znajdują się na okładce powieści.

O nic nie pytać, nie dociekać, nie drążyć… – tak mogłoby brzmieć motto życiowe przykładnej żony oficera bezpieki. Lonia, uwikłana w zakazany związek z byłym partyzantom, nie pasuje do tego schematu. Przecież nie sposób walczyć z uczuciem, które nie daje o sobie zapomnieć, a życie, choć miało być spełnieniem marzeń, okazuje się coraz większą udręką. Przejmująca historia miłosna z początkami Polski Ludowej i okrytym ponurą sławą aresztem na Rakowieckiej w tle. Otwiera oczy, chwyta za serce, ale daje też nadzieję, że jeszcze będzie normalnie, jeszcze będzie pięknie, a na zadane bez obaw pytanie nie padnie kłamliwa odpowiedź…

Po przeczytaniu po raz pierwszy treści książki, bo uczyniłam to już dwukrotnie, uderzyło mnie to, iż w tak krótkim przedziale czasowym (lata 1945-1949) oddano w niej tak wiele ludzkich dramatów, dylematów i zmiennych kolei losu, a jednocześnie dostarczono ogromu bezcennej wiedzy na temat realiów życia społeczno-politycznego z pierwszych lat po zakończeniu wojny. A nie był to okres radosnej euforii, zaczęła się bowiem kolejna okrutna batalia - walka bratobójcza pomiędzy tymi, którzy jeszcze niedawno zwalczali wspólnego wroga, teraz zaś odradzającą się Polskę postrzegają w zupełnie odmienny sposób. Ten niechlubny okres w historii naszego kraju już zawsze kojarzyć się będzie z bezpardonowych i krwawym rozprawianiem się z poakowskim podziemiem oraz początkami Polski Ludowej, opartej na nieustannych podejrzeniach i donosach, inwigilacji społeczeństwa i przymuszaniu do współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa. Nie można jednak zapomnieć, że to także czasy wielkich bohaterów, patriotów, często zwykłych ludzi, którym leżało na sercu dobro ojczyzny oddanej pod sowieckie władanie - zapomnianych czy uznawanych za zdrajców narodu. I tę atmosferę, tę skomplikowaną codzienność niezwykle wiernie zilustrowała słowem autorka.

To także opowieść o miłości - tej pierwszej, naiwnej, ślepej na głosy rozsądku, a przeistaczającej się w narastające poczucie rozczarowania, lęku i desperacji. Dla przeciwwagi autorka raczy nas jednocześnie historią nagłej namiętności i pogłębiającego się uczucia, dla którego człowiek staje się gotowym na największe z poświęceń.

Warto zwrócić uwagę na kreację bohaterów - to postaci wielowymiarowe, w których dokonuje się szereg przemian, rzutujących na ich dalszą egzystencję. Podczas gdy jedni dojrzewają do innego sposobu myślenia, otwierają szerzej oczy i przekuwają marazm w działanie, inni stają się postaciami tragicznymi, których uwiodła propaganda władzy ludowej.

Powieść nieodkładalna, a choć w całości fikcyjna, to napisana w taki sposób, że aż trudno uwierzyć, że cofając się w czasie nie spotkalibyśmy Loni, Jakuba czy Władka. Ich co prawda nie, ale osób borykających się z podobnymi przeżyciami już naprawdę wiele.

Wspomnę jeszcze tylko, że lektura stała się mi bardzo bliska także ze względu na umiejscowienie części akcji w Pałacu w Kozłówce na Lubelszczyźnie. Rok temu miałam przyjemność zwiedzać jego wnętrza i ogrody, dzięki czemu treść powieści przeżywałam jeszcze intensywniej. Polecam wycieczkę śladami Loni, Władka i niezwykłej Marty (postaci autentycznej).
Sięgajcie po książkę bez wahania, niech ta opowieść uwiedzie was równie mocno jak mnie 😘.

[współpraca reklamowa z @proszynskiiska]

,,- Kochałem ją... (...)
- Nie, Nie kochałeś jej (...) Miałeś nad nią poczucie władztwa, własności, pożądałeś jej, ale jej nie kochałeś. (...) Kochać to znaczy szanować, a nie posiadać".

💚 PRZEDPREMIEROWA RECENZJA PATRONACKA 💚

Już 22 lutego na półki księgarń trafi jedna z najniezwyk...

Rozwiń

Zwiń