Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) nic nie pozbawia nas sił równie skutecznie jak strach.

(...) nic nie pozbawia nas sił równie skutecznie jak strach.

Zazdrość to słabość, a odczuwa się ją jedynie wtedy, kiedy człowiek czuje, że rywal jest jej godzien.

Zazdrość to słabość, a odczuwa się ją jedynie wtedy, kiedy człowiek czuje, że rywal jest jej godzien.

Czasem jedna sekunda wystarcza, by się zakochać, jeden nabój, by odebrać życie, a jeden uśmiech, by zrozumieć, czym jest szczęście.

Czasem jedna sekunda wystarcza, by się zakochać, jeden nabój, by odebrać życie, a jeden uśmiech, by zrozumieć, czym jest szczęście.

Ale Einstein miał rację, gdy powiedział, że logika jest tylko narzędziem, które pozwala nam dotrzeć z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zabiera nas w każde inne miejsce. I to jej powinnam użyć, żeby zrozumieć, jak wiele możliwych scenariuszy istniało.

Ale Einstein miał rację, gdy powiedział, że logika jest tylko narzędziem, które pozwala nam dotrzeć z punktu A do punktu B. Wyobraźnia zabiera nas w każde inne miejsce. I to jej powinnam użyć, żeby zrozumieć, jak wiele możliwych scenariuszy istniało.

- Zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego zło tak się wszędzie wyróżnia? - odezwał się. - Dlaczego elektryzują nas bardziej nagłówki o brutalnych mordercach niż o wolontariuszach w ubogich afrykańskich krajach? Pokręciłam lekko głową, nie odrywając od niego spojrzenia. - Bo dobro jest wszechobecne - wyjaśnił i się uśmiechął. - Tkwi w nas i nas otacza. To banalne, ale tak jest. Zło natomiast stanowi odstępstwo od normy, wyjątek. I dlatego jest takie ciekawe.

- Zastanawiałaś się kiedyś, dlaczego zło tak się wszędzie wyróżnia? - odezwał się. - Dlaczego elektryzują nas bardziej nagłówki o brutalnych mordercach niż o wolontariuszach w ubogich afrykańskich krajach? Pokręciłam lekko głową, nie odrywając od niego spojrzenia. - Bo dobro jest wszechobecne - wyjaśnił i się uśmiechął. - Tkwi w nas i nas otacza. To banalne, ale tak jest. Zło n...

Nadal idę. Jestem sama. Jeszcze nie wiem, co mnie czeka. Nie znam treści dziesiątek wiadomości, które będę wysyłać w pustkę, bez szans na odpowiedź. Nie spodziewam się koszmarów, które co noc będą wyrywać mnie ze snu, ani poczucia bezradności i wyrzutów sumienia przeszywających moje ciało i umysł tak gwałtownie i bezlitośnie, że stracę wolę życia. Wiem jednak, że są rzeczy, które ranią człowieka na zawsze, od środka. Nie można tego wyleczyć, nie ma ucieczki. Jedyne, co można zrobić, to zakopać wspomnienia tak głęboko, żeby nie udało im się wydostać na powierzchnię. Znaleźć jakiś sposób na udawanie, że życie zaczęło się na nowo. Nagle uderza mnie chore olśnienie: to możliwe. To niemal przerażająco proste. Już teraz wydaje mi się, że ostatnie dziesięć minut przytrafiło się komuś innemu. Ta kobieta, która wysiadła z samochodu, już nie istnieje. To nie byłam ja. To nie byłam ja. Ona została razem z nim i zniknęła na zawsze z mojego życia.

Nadal idę. Jestem sama. Jeszcze nie wiem, co mnie czeka. Nie znam treści dziesiątek wiadomości, które będę wysyłać w pustkę, bez szans na odpowiedź. Nie spodziewam się koszmarów, które co noc będą wyrywać mnie ze snu, ani poczucia bezradności i wyrzutów sumienia przeszywających moje ciało i umysł tak gwałtownie i bezlitośnie, że stracę wolę życia. Wiem jednak, że są rzeczy, któ...

Bez zastanowienia przynoszę z sypialni kupkę wycinków ze zdjęć. Wracam do salonu, klękam na podłodze i przyglądam się skrawkom jej twarzy. Sięgam do kieszeni i wyciągam pognieciony list na żółtym papierze, z którym nie rozstaję się od miesięcy. Patrzę w kółko na jej uśmiechniętą twarz i pełne rozpaczy słowa, które do niego napisała, próbuję powiązać je ze sobą. "Codziennie myślę o tym, co się stało." - napisała. "Ledwie mogę z tym żyć. Nie wiem, czy bez ciebie w ogóle będzie to możliwe." To tylko zwykła kobieta. Nie bezlitosny, wyrachowany szatan, jakiego się spodziewałam. Prawda jest o wiele trudniejsza do przełknięcia. Patrzę w jej oczy i myślę o tych wszystkich chwilach, kiedy wyobrażałam sobie, co bym jej powiedziała, gdybyśmy stanęły twarzą w twarz. Sądziłam, że wylałabym na nią strumienie jadu, że zasypałabym ją słowami, których do końca życia nie zdołałaby zapomnieć. Teraz dociera do mnie, że pewnie zabrakłoby mi sił. Może nic bym nie powiedzała.

Bez zastanowienia przynoszę z sypialni kupkę wycinków ze zdjęć. Wracam do salonu, klękam na podłodze i przyglądam się skrawkom jej twarzy. Sięgam do kieszeni i wyciągam pognieciony list na żółtym papierze, z którym nie rozstaję się od miesięcy. Patrzę w kółko na jej uśmiechniętą twarz i pełne rozpaczy słowa, które do niego napisała, próbuję powiązać je ze sobą. "Codziennie myśl...