Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odkąd pamiętam, baśnie zaglądają mi w oczy, serce i duszę. Począwszy choćby od wczesnego dzieciństwa, z którego moje najwyrazistsze wspomninie to stanowczo głos babci, która za pomocą historii spisanych przez braci Grimm prowadziła mnie do krainy snów. Głos ten powrócił do mnie, gdy z wypiekami na twarzy śledziłam losy barwnych bohaterów, wykreowanych przez niekwestionowaną mistrzynię - panią Leigh Bardugo.

"Język cierni" to arcydzieło. Począwszy od przyciągającej wzrok okładki, przez ilustracje we wszystkich odcieniach świata, aż do samych historii. Mamy tu dokładnie sześć pięknych baśni, rozgrzewających serce i ochładzających duszę. Przypominających nieco opowieści, które znamy z czasów dzieciństwa, ale mimo to będących mrocznymi i tajemniczymi.

Już na samym początku poznajemy Ayamę, młodą kobietę, której głos i wyobraźnia pozwalają obłaskawić przerażającego potwora, a także wyjawić prawdę o jej królestwie. Potem jest tylko ciekawiej - wraz ze sprytnym lisem i pewną dziewczyną przemierzamy leśne ostępy Ravki, wraz z ubogim griszą spoglądamy na strumień, zwany Małym Nożykiem. Tęsknimy za Ketterdamem, zupełnie jak pewien Dziadek do Orzechów. Czujemy żar bijący z pieśni udręczonej przez życie syreny... .

"Jeżeli jesteś na tyle niemądry, by zboczyć ze ścieżki, tylko od ciebie zaley, czy wrócisz na drogę" - Leigh Bardugo

Odkąd pamiętam, baśnie zaglądają mi w oczy, serce i duszę. Począwszy choćby od wczesnego dzieciństwa, z którego moje najwyrazistsze wspomninie to stanowczo głos babci, która za pomocą historii spisanych przez braci Grimm prowadziła mnie do krainy snów. Głos ten powrócił do mnie, gdy z wypiekami na twarzy śledziłam losy barwnych bohaterów, wykreowanych przez niekwestionowaną...

"Grą na wielu bębenkach" zainteresowałam się w swój narodowy sposób - trzeba było cierpliwie poczekać, aż autorka zrobi coś wybitnego. No i zrobiła, a jakże: dostała Nagrodę Nobla. Nie było zatem rady, trzeba było wybrać się do biblioteki, cierpliwie powalczyć o jakiekolwiek wydanie i przytachać je do domu, by tam w ciszy rozkoszować się literackim kunsztem pani Tokarczuk (i przy okazji przed samą sobą udawać, że wcale nie mam nawału obowiązków).

Niesamowite, że w tak barwny sposób można opowiedzieć o codziennych - a także tych mniej codziennych - sprawach. Chciałabym powiedzieć coś jeszcze, ale doskonale wiem, że sukces pani Tokarczuk mówi sam za siebie, a kunszt literacki broni się sam.

"Grą na wielu bębenkach" zainteresowałam się w swój narodowy sposób - trzeba było cierpliwie poczekać, aż autorka zrobi coś wybitnego. No i zrobiła, a jakże: dostała Nagrodę Nobla. Nie było zatem rady, trzeba było wybrać się do biblioteki, cierpliwie powalczyć o jakiekolwiek wydanie i przytachać je do domu, by tam w ciszy rozkoszować się literackim kunsztem pani Tokarczuk...

Nie oczekiwałam po tej historii wiele - w końcu należy do cyklu o nazwie "Dwór Cierni i Róż", który z każdą kolejną powieścią rozczarowywał mnie coraz bardziej.

Tymcaszem, zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Nie dość, że najnowszy z "Dworów" jest niesamowicie klimatyczny - czyż jest na świecie coś lepszego niż czas oczekiwania na święta? - to jeszcze skupia się na losach bohaterów po pokonaniu Hybernii. Czyż przyjrzenie się codzienności Mor, Amreny, Kasjana, Azriela, Luciena, Nesty, Elainy, a także Rhysanda i Feyry nie stanowi swoistego smaczka dla starych wyjadaczy serii? Ależ stanowi, nawet dla tych mniej entuzjastycznie nastawionych!

Nie oczekiwałam po tej historii wiele - w końcu należy do cyklu o nazwie "Dwór Cierni i Róż", który z każdą kolejną powieścią rozczarowywał mnie coraz bardziej.

Tymcaszem, zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Nie dość, że najnowszy z "Dworów" jest niesamowicie klimatyczny - czyż jest na świecie coś lepszego niż czas oczekiwania na święta? - to jeszcze skupia się na...