Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- A ty jesteś takim kretynem, że przez całe swoje życie myślałeś, że jesteś inteligentny.

- A ty jesteś takim kretynem, że przez całe swoje życie myślałeś, że jesteś inteligentny.

Trudno zadowolić jednocześnie wszystkich i samą siebie. Wolę zacząć od siebie...

Trudno zadowolić jednocześnie wszystkich i samą siebie. Wolę zacząć od siebie...

Od początku dostrzegałem jej zaborcze skłonności, lecz nigdy bym nie pomyślał, że stanie się tak dziko zazdrosna o wszystko w moim dawnym życiu, co nie było nią. Tak zajadle, nienasycenie ciekawa mojej przeszłości. Żądała, żebym wskrzeszał wszystkie dawne ukochane, a potem znieważał je, deptał, odżegnywał się od nich odstępczo i bez reszty, unicestwiając tym samym ową przeszłość.

Od początku dostrzegałem jej zaborcze skłonności, lecz nigdy bym nie pomyślał, że stanie się tak dziko zazdrosna o wszystko w moim dawnym życiu, co nie było nią. Tak zajadle, nienasycenie ciekawa mojej przeszłości. Żądała, żebym wskrzeszał wszystkie dawne ukochane, a potem znieważał je, deptał, odżegnywał się od nich odstępczo i bez reszty, unicestwiając tym samym ową przeszłoś...

Herbatyzm jest kultem piękna, które daje się odnaleźć w codziennej, szarej egzystencji. Wdraża nam poczucie czystości i harmonii, tajemnicę wzajemnej życzliwości i romantyzmu ładu społecznego. W istocie swej jest uwielbieniem Niedoskonałości, nieśmiałą próbą osiągnięcia czegoś znośnego w naszym nieznośnym życiu.(...) Herbatyzm jest sztuką zatajania piękna, które należy znajdować samemu; jest sztuką sugerowania tego, czego nie ośmielamy się obnażyć. Jest szlachetną umiejętnością kpienia z samego siebie, spokojnie, lecz przenikliwie, a zatem samą kwintesencją humoru - uśmiechem filozofii.

Herbatyzm jest kultem piękna, które daje się odnaleźć w codziennej, szarej egzystencji. Wdraża nam poczucie czystości i harmonii, tajemnicę wzajemnej życzliwości i romantyzmu ładu społecznego. W istocie swej jest uwielbieniem Niedoskonałości, nieśmiałą próbą osiągnięcia czegoś znośnego w naszym nieznośnym życiu.(...) Herbatyzm jest sztuką zatajania piękna, które należy znajdowa...

Powinnam była ją czytać znacznie dłużej i będę musiała w przyszłości powtórzyć tę lekturę wielokrotnie (...) tak znakomicie pasujemy do siebie pod względem intelektualnym, że przy każdym zdaniu, które on wydaje na świat, ja odczuwam bóle porodowe! Nie myślę więc: 'Ale to błyskotliwe!', tylko 'Przestań! Nie mogę tak szybko wzrastać!'.

Powinnam była ją czytać znacznie dłużej i będę musiała w przyszłości powtórzyć tę lekturę wielokrotnie (...) tak znakomicie pasujemy do siebie pod względem intelektualnym, że przy każdym zdaniu, które on wydaje na świat, ja odczuwam bóle porodowe! Nie myślę więc: 'Ale to błyskotliwe!', tylko 'Przestań! Nie mogę tak szybko wzrastać!'.

Lodówka szczeknęła i strzeliła drzwiami. Wszedłem do jadalni, niosąc szklanki, i powiedziałem przez szparkę w drzwiach salonu - za wąską, żebym mógł wsunąć łokieć: - Nalałem ci szkockiej. Nie odpowiedziała, wściekła suka, postawiłem więc szklanki na kredensie obok telefonu, który właśnie zaczął dzwonić. - Mówi Leslie. Leslie Tomson - rzekł Leslie, co lubił o świcie popływać w lesie. - Pan tu idzie, bo panią Humbert właśnie przejechało. Odparłem trochę może zniecierpliwionym tonem, że moja żona jest cała i zdrowa, nie odkładając słuchawki pchnąłem drzwi i powiedziałem: - Charlotto, ten człowiek twierdzi, że cię zabito. Ale w pokoju życia nie było Charlotty.

Lodówka szczeknęła i strzeliła drzwiami. Wszedłem do jadalni, niosąc szklanki, i powiedziałem przez szparkę w drzwiach salonu - za wąską, żebym mógł wsunąć łokieć: - Nalałem ci szkockiej. Nie odpowiedziała, wściekła suka, postawiłem więc szklanki na kredensie obok telefonu, który właśnie zaczął dzwonić. - Mówi Leslie. Leslie Tomson - rzekł Leslie, co lubił o świcie popływać w l...

Jaka jest tajemnica nagłego natchnienia pisarskiego, odnalezienia głosu? Spróbuj whiskey. Rozgrzej się.

Jaka jest tajemnica nagłego natchnienia pisarskiego, odnalezienia głosu? Spróbuj whiskey. Rozgrzej się.

Też mógłbym to namalować” – mówi ktoś, kto ogląda pewien obraz. „Tak, ale dopiero wtedy, kiedy zobaczyłeś to u mnie” – odpowiada Pablo Picasso.

Też mógłbym to namalować” – mówi ktoś, kto ogląda pewien obraz. „Tak, ale dopiero wtedy, kiedy zobaczyłeś to u mnie” – odpowiada Pablo Picasso.

...nawet jeśli wszystko jest stracone i przepadło na zawsze, pozostaje tęsknota.

...nawet jeśli wszystko jest stracone i przepadło na zawsze, pozostaje tęsknota.

Ale nie jesteśmy przecież dziećmi, niepiśmiennymi młodocianymi przestępcami ani chłopcami z angielskich szkół publicznych, którzy po całej nocy homoseksualnych hulanek muszą znosić ten paradoks, że każe im się czytać Starożytnych w wersji ocenzurowanej. (Nabokov o Lolicie)

Ale nie jesteśmy przecież dziećmi, niepiśmiennymi młodocianymi przestępcami ani chłopcami z angielskich szkół publicznych, którzy po całej nocy homoseksualnych hulanek muszą znosić ten paradoks, że każe im się czytać Starożytnych w wersji ocenzurowanej. (Nabokov o Lolicie)

Moją prywatną tragedią, która nikogo nie może i wręcz nawet nie powinna obchodzić, jest to, że musiałem porzucić swój naturalny idiom, swobodną, bogatą i bezgranicznie posłuszną ruszczyznę dla drugorzędnej angielszczyzny, pozbawionej całej aparatury (Nabokov o Lolicie)

Moją prywatną tragedią, która nikogo nie może i wręcz nawet nie powinna obchodzić, jest to, że musiałem porzucić swój naturalny idiom, swobodną, bogatą i bezgranicznie posłuszną ruszczyznę dla drugorzędnej angielszczyzny, pozbawionej całej aparatury (Nabokov o Lolicie)

- Patrz, Lo, ile krów na wzgórzu. - Chyba puszczę pawia, jak jeszcze raz spojrzę na krowę.

- Patrz, Lo, ile krów na wzgórzu. - Chyba puszczę pawia, jak jeszcze raz spojrzę na krowę.

(...) gdy ona stała o parę kroków ode mnie i z satysfakcją przyglądała się sobie, dość mile zdziwiona własnym wyglądem, wypełniając swą różaną słonecznością mile zdziwione lustro w drzwiach szafy.

(...) gdy ona stała o parę kroków ode mnie i z satysfakcją przyglądała się sobie, dość mile zdziwiona własnym wyglądem, wypełniając swą różaną słonecznością mile zdziwione lustro w drzwiach szafy.

Zapewniłem go, że niczemu nie jest winien, a dochodzenie sądowe przyznało mi rację. Gwałtownie dysząc przez smoliste, prężne nozdrza pokręcił głową i uścisnął mi prawicę; po czym z miną człowieka, który pozostaje w pełnej zgodzie z savoir vivrem i ideą hojnej dżentelmenerii zaofiarował się pokryć koszta pogrzebu. Spodziewał się, że odmówię. Z pijackim szlochem wdzięczności przyjąłem propozycję. Zupełnie go to zaskoczyło. Wolno, z niedowierzaniem powtórzył ofertę. Podziękowałem mu po raz drugi, jeszcze wylewniej.

Zapewniłem go, że niczemu nie jest winien, a dochodzenie sądowe przyznało mi rację. Gwałtownie dysząc przez smoliste, prężne nozdrza pokręcił głową i uścisnął mi prawicę; po czym z miną człowieka, który pozostaje w pełnej zgodzie z savoir vivrem i ideą hojnej dżentelmenerii zaofiarował się pokryć koszta pogrzebu. Spodziewał się, że odmówię. Z pijackim szlochem wdzięczności przy...