Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój trzylatek pokochał ciocię Jadzię niemal od pierwszego spotkania. Chyba każdy z moich przedszkolaków chciałby mieć taką ciocię Jadzię (tak twierdzą, a słuchają jak urzeczeni). Jest duuża, pomysłowa, nieco dziecinna, zaradna i pogodna. Syn słucha cioci Jadzi w kuchni, a my z mężem w sypialni zacieszamy z tekstów, które zrozumie tylko dorosły ;) Majstersztyk!

Mój trzylatek pokochał ciocię Jadzię niemal od pierwszego spotkania. Chyba każdy z moich przedszkolaków chciałby mieć taką ciocię Jadzię (tak twierdzą, a słuchają jak urzeczeni). Jest duuża, pomysłowa, nieco dziecinna, zaradna i pogodna. Syn słucha cioci Jadzi w kuchni, a my z mężem w sypialni zacieszamy z tekstów, które zrozumie tylko dorosły ;) Majstersztyk!

Ja nie wiem co tu się zadziało, ale ta książka NIE jest taka jak reszta książek Jojo. Coś w niej jest takiego, że nie można się skupić na czytaniu, myśli gdzieś odbiegają. Jak ją odkładam, to nie ciągnie mnie do niej, bo nie jestem ciekawa co dalej. No jakoś mnie nie wciągnęła, ciągnie się za to jak ser na pizzy. Odnosi się wrażenie, że autorkę poniosło...

Ja nie wiem co tu się zadziało, ale ta książka NIE jest taka jak reszta książek Jojo. Coś w niej jest takiego, że nie można się skupić na czytaniu, myśli gdzieś odbiegają. Jak ją odkładam, to nie ciągnie mnie do niej, bo nie jestem ciekawa co dalej. No jakoś mnie nie wciągnęła, ciągnie się za to jak ser na pizzy. Odnosi się wrażenie, że autorkę poniosło...

Zaczęłam ją czytać chwilę temu, patrzę, a tu już 50 stron przeleciałam... Wciąga jak nie wiem co. Lubię powieści historyczne, akcja tej dzieje się w latach 1939-1949 i opowiada losy wielopokoleniowej rodziny, którą dotknął dramat przesiedlenia. Dał mi do myślenia już od pierwszych stron, zważywszy na aktualną sytuację migracyjną w Polsce, wątek masakry w Woli Ostrowieckiej i kilkukrotnie wracałam do słów: "Bardzo się tego bała. Że pewnego dnia ktoś znów zapuka do jej drzwi i powie: Tu już nie jest Polska, nie jesteście u siebie."
Niewątpliwie, po zaledwie 50 stronach wiem już, że jest to książka z gatunku tych, których nie sposób odłożyć.

Zaczęłam ją czytać chwilę temu, patrzę, a tu już 50 stron przeleciałam... Wciąga jak nie wiem co. Lubię powieści historyczne, akcja tej dzieje się w latach 1939-1949 i opowiada losy wielopokoleniowej rodziny, którą dotknął dramat przesiedlenia. Dał mi do myślenia już od pierwszych stron, zważywszy na aktualną sytuację migracyjną w Polsce, wątek masakry w Woli Ostrowieckiej...