Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kirke była jednym z tytułów, po które sięgnęłam w mojej początkowej fazie 'przebranżawiania się' z czytelnika fantasy na czytelnika innych gatunków i bardzo dobrze wpasowała się w przejściowy okres, w którym adaptowałam swoje oczekiwania względem książek, po które sięgam do rzeczywistości panującej na literackich półkach.

Fabuła Kirke płynie wolno jak leniwa, ale wieczna rzeka. Nie spieszy się, nie grzmi, nie burzy tam, tylko trwa, z wolna zmieniając własne koryto i odkrywając, że ma w tym więcej agencji niż sama myślała.
Na przestrzeni książki obserwujemy, miałam wrażenie, niemal jeden, kontynuowany strumień myśli i uczuć, jednych zmieniających się w inne, spokojnie i monotonnie, i miarowo.
Bohaterka zmienia się, dorasta, dojrzewa, pozornie rzucana przez los, by w końcu przejąć nad kontrolę nad sobą i własnym kierunkiem życia.
Podobał mi się ten rozwój, był wiarygodny, zaplanowany i dobrze wyegzekwowany wydarzeniami, których autorka nie mogła wymyślić, bo mitologia już wyznaczyła szlaki istnienia jej bohaterki. Miller jednak potrafiła te istniejące wydarzenia zgrabnie zebrać i spiąć w całość, i mimo że były abstrakcyjne jak to starożytna mitologia, zbudować z nich coś, co ma sporo psychologicznego sensu.

Jako dodatek, który sporo podniósł w moich oczach ocenę powieści, traktuję kreację Odyseusza. Przyznaję, że obraz tego zniszczonego wojną genialnego człowieka doprowadzonego do paranoi i goryczy będzie już chyba zawsze moim kanonem dla tego mitologicznego herosa.

Kirke była jednym z tytułów, po które sięgnęłam w mojej początkowej fazie 'przebranżawiania się' z czytelnika fantasy na czytelnika innych gatunków i bardzo dobrze wpasowała się w przejściowy okres, w którym adaptowałam swoje oczekiwania względem książek, po które sięgam do rzeczywistości ...

Rozwiń

Zwiń

Stylistycznie jest to jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam, a dodatkowo koncept i fabuła są świetne.
Narracja jest tak cudownie cwanie skonstruowana! Mamy tu dwóch bohaterów narracyjnych - jednego ze współczesnego świata, swojego chłopa, trenowanego żołnierza, konkretnego, praktycznego, dynamicznego i zdeterminowanego, by przeżyć, wykonać zadanie i być przy tym możliwie w porządku. Język, którego używa Grzędowicz podczas jego rozdziałów jest dokładnie taki jak ów bohater - swobodny, w miarę zwięzły, nieskrępowany formą, lekki i w punkt.
Następnie dochodzimy do drugiego z bohaterów - młodego księcia rodem ze starochińskiego Zakazanego Pałacu. Jego rozdziały pisane są zupełnie inaczej - język płynie, ubogaca się, ukwieca. Jest w nim więcej poetyckości i metafor.
Pamiętam, że byłam zachwycona tym faktem, gdy czytałam tę książkę.

A czyta się ją świetnie. Przez rozwiązania fabularne czasami miałam wrażenie, że wręcz gram w grę, a nie siedzę z tomiszczem w rękach.

Czytajcie. Pan Lodowego Ogrodu po paru latach od wydania wciąż pozostaje w czołówce polskich tytułów gatunku.

Stylistycznie jest to jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam, a dodatkowo koncept i fabuła są świetne.
Narracja jest tak cudownie cwanie skonstruowana! Mamy tu dwóch bohaterów narracyjnych - jednego ze współczesnego świata, swojego chłopa, trenowanego żołnierza, konkretnego, praktycz...

Rozwiń

Zwiń

Rzetelna, czarno na białym.

Taką literaturę faktu powinni czytać wszyscy aspirujący powieściopisarze, by potem nie tworzyć świata, w którym nie ma krwi i treści. Prawdziwy jest straszny, czasem piękny, przede wszystkim pełen z konieczności ludzi praktycznych i robiących, co trzeba i jak tylko się da.

Rzetelna, czarno na białym.

Taką literaturę faktu powinni czytać wszyscy aspirujący powieściopisarze, by potem nie tworzyć świata, w którym nie ma krwi i treści. Prawdziwy jest straszny, czasem piękny, przede wszystkim pełen z konieczności ludzi praktycznych i robiących, co trzeba i jak t...

Rozwiń

Zwiń

Po przeczytaniu "Podrzutka" miałam co do innych książek autorki dość wysokie oczekiwania i być może to przyczynia się do dużo słabszej oceny tej pozycji.
Spodziewałam się po dramatycznym temacie jakim były procesy czarownic... dużo więcej dramatu. Halls już udowodniła, że potrafi wywołać łezki w oczach zgrabnym zdaniem opisu wielkiej tragedii z tła, jakim jest świat przedstawiony - tak na mnie działał Londyn "Podrzutka", ale tutaj nie potrafiła mnie poruszyć.
Myślę, ze Fleetwood była zbyt niedojrzałym i naiwnym narratorem dla tych wydarzeń. Jej własne problemy całkowicie zaćmiły to, co złego działo się kobietom dookoła niej.

Ogólnie powieść jest solidna i broni się, ale brakuje jej emocjonalnego czaru, który autorka osiągnęła w swoim innym tytule.

Po przeczytaniu "Podrzutka" miałam co do innych książek autorki dość wysokie oczekiwania i być może to przyczynia się do dużo słabszej oceny tej pozycji.
Spodziewałam się po dramatycznym temacie jakim były procesy czarownic... dużo więcej dramatu. Halls już udowodniła, że potrafi wywołać ł...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo przyjemna, lekka powieść.
W ostatnich latach, zwłaszcza w przypadku żeńskich autorek, wyczuwam taki okropny trend do nie szanowania własnych bohaterów. Mam wrażenie, że kochają swoje twory tak bardzo, że w pisanych powieściach same nadmiernie się nimi ekscytują i całą resztę świata dopisują jako tło do ich wspaniałości, przez co rzeczeni bohaterowie tracą autonomię i wiarygodność.
Novik tego nie zrobiła. W kartach czuć sympatię autorki do tytułowego smoka i jego kapitana, ale jest ona pełna respektu i taktu, przez co całości dodaje tylko uroku.

Sposób pisania jest też bardzo miły - i jest to świadomy epitet. Narracja i bohater główny pasują do siebie doskonale - Laurence jest honorowym gentelmanem, grzecznym i uprzejmym. Styl Novik jest równie grzeczny, ale nie bufonowaty. Jest po prostu miły, przyjemny w odbiorze i pełen dobrych manier.

Polecam. Obowiązkowa pozycja dla fanów fantasy.

Bardzo przyjemna, lekka powieść.
W ostatnich latach, zwłaszcza w przypadku żeńskich autorek, wyczuwam taki okropny trend do nie szanowania własnych bohaterów. Mam wrażenie, że kochają swoje twory tak bardzo, że w pisanych powieściach same nadmiernie się nimi ekscytują i całą resztę świata ...

Rozwiń

Zwiń

Z całego cyklu Świata Dysku "Kosiarza" zawsze postrzegałam odrobinę inaczej niż pozostałe tytuły Pratchetta.

Dotyka jednego z najbardziej uniwersalnych dla człowieka tematów i przez to zostawia czytelnika zarówno z uśmiechem - wszakże to Pratchett - ale także z odrobiną tego dobrego rodzaju smutku, który lubimy czuć, bo jesteśmy z nim trochę bogatsi wewnętrznie.

Filozofuję tu, ale właśnie tak się zawsze czułam z Kosiarzem. Pod komedią chowa najlepszą radę, jaką może dać literatura - żyjmy, bo kiedyś nie będziemy.

Z całego cyklu Świata Dysku "Kosiarza" zawsze postrzegałam odrobinę inaczej niż pozostałe tytuły Pratchetta.

Dotyka jednego z najbardziej uniwersalnych dla człowieka tematów i przez to zostawia czytelnika zarówno z uśmiechem - wszakże to Pratchett - ale także z odrobiną tego dobrego rodza...

Rozwiń

Zwiń

Jest to bez mała jedna z najgorszych książek, jakie kiedykolwiek ruszyłam.

Częściowo winię tu marketing - reklamowana jako przełomowe fantasy dla dorosłych, a w rzeczywistości jest to infantylny, generyczny, pozbawiony głębi szmatławiec z heroiną o chcicy dzikiej kuny.
Parę razy musiałam odłożyć książkę na bok z czystej zgrozy nad taniością i topornością tych wszystkich flirciarskich myśli i tekstów rodem spod barowego kontuaru, nie mówiąc już o tym, jak nieadekwatnie do sytuacji były one używane.

Język jest okropny.
Nie potrafię jedynie powiedzieć, czy jest to wina tłumaczenia, czy nie. Anglojęzyczna osoba, która poleciła mi tę książkę stwierdziła, że w oryginalnym języku nic nie razi w doborze słów i stwierdzeń, więc być może to tylko polski nie sprawdza się najlepiej w mowie współczesnej.
Niemniej "Fourth Wing" czyta się jak fanfica czternastolatki.

Fabuła - nic, czego wcześniej nie było w książkach o podobnym settingu.

Daję dwie gwiazdki tylko ze względu na pewne pół strony, na której opisany był motyw, który uznałam za miły i nawet z lekka poruszający. Pół strony. Tyle mi się podobało z całości.

Jest to bez mała jedna z najgorszych książek, jakie kiedykolwiek ruszyłam.

Częściowo winię tu marketing - reklamowana jako przełomowe fantasy dla dorosłych, a w rzeczywistości jest to infantylny, generyczny, pozbawiony głębi szmatławiec z heroiną o chcicy dzikiej kuny.
Parę razy musiałam ...

Rozwiń

Zwiń