Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Któregoś dnia nagle zdałem sobie sprawę, że jedynym trupem, na którego nie byłbym w stanie spojrzeć, jest ten, którego nigdy nie będę musiał oglądać.

Któregoś dnia nagle zdałem sobie sprawę, że jedynym trupem, na którego nie byłbym w stanie spojrzeć, jest ten, którego nigdy nie będę musiał oglądać.

Zeszliśmy z wybranej drogi czołgając się wzdłuż angielskiego drutu; wróg prawdopodobnie nas usłyszał i wyszedł teraz z okopu, żeby rozpoznać przedpole. Niezapomniane są takie chwile podczas nocnych wypadów. Wzrok i słuch napięte do ostateczności, złowieszczo narasta zbliżający się szmer obcych kroków w wysokiej trawie. Coraz szybciej oddychamy, trzeba z wysiłkiem tłumić głośne tchnienia. Z cichym metalicznym kliknięciem zostaje odbezpieczony pistolet, odgłos ten wcina się w nerwy jak nóż. Zęby zgrzytają na loncie ręcznego granatu. Zderzenie będzie krótkie i mordercze. Człowiek drży owładnięty dwoma potężnymi odczuciami: spotęgowanym podnieceniem łowcy i lękiem zwierzyny. Jest sam dla siebie światem wysysanym przez ciemny, straszliwy nastrój przerażenia, ciążący na tym spustoszonym skrawku ziemi.

Zeszliśmy z wybranej drogi czołgając się wzdłuż angielskiego drutu; wróg prawdopodobnie nas usłyszał i wyszedł teraz z okopu, żeby rozpoznać przedpole. Niezapomniane są takie chwile podczas nocnych wypadów. Wzrok i słuch napięte do ostateczności, złowieszczo narasta zbliżający się szmer obcych kroków w wysokiej trawie. Coraz szybciej oddychamy, trzeba z wysiłkiem tłumić głośne ...

Czy grzech to przemienia glistę w poczwarkę, poczwarkę w motyla, motyla zaś w proch?", pytał w 1885 roku niemiecki religioznawca Max Müller. Sto lat później biologia przyniosła odpowiedź: nie grzech, lecz kanonada genów.

Czy grzech to przemienia glistę w poczwarkę, poczwarkę w motyla, motyla zaś w proch?", pytał w 1885 roku niemiecki religioznawca Max Müller. Sto lat później biologia przyniosła odpowiedź: nie grzech, lecz kanonada genów.

Wciąż się dziwię, dlaczego kobiety lubią, by im mówić o duszy, kiedy nasyci się nimi bies!

Wciąż się dziwię, dlaczego kobiety lubią, by im mówić o duszy, kiedy nasyci się nimi bies!

Co pozostaje, gdy nic już nie pozostaje - to właśnie te nie nadające się do wyrzucenia i czyste przedmioty, a także te, podobne do zabezpieczonych jako dowody rzeczowe przez kryminologa, zwykłe śmieci; na przekór złudnej nadziei pozostają świadectwa jakichś przechodnich, chwilowych nieporządków - oto rozbiły się okulary, oto pękła filiżanka, oto zginęła spinka - jakby życie specjalnie je gromadziło, zwracając nam naszą nic niewartą nerwowość wobec drobnych trudności; pozostaje ta składająca się z rzeczy biografia, która pokazuje, że tak naprawdę nic w naszym życiu się nie wydarza, nic się nie dzieje; i koniec końców pozostają te śmieci, pamiątki, nacięcia zrobione na szkolnej ławce nożykiem do ostrzenia pióra.

Co pozostaje, gdy nic już nie pozostaje - to właśnie te nie nadające się do wyrzucenia i czyste przedmioty, a także te, podobne do zabezpieczonych jako dowody rzeczowe przez kryminologa, zwykłe śmieci; na przekór złudnej nadziei pozostają świadectwa jakichś przechodnich, chwilowych nieporządków - oto rozbiły się okulary, oto pękła filiżanka, oto zginęła spinka - jakby życie spe...