Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyjątkowo lekki zbiór opowiadań fantastycznych. Tokarczuk zgrabnie konstruuje tu bardzo różne rzeczywistości i choć nie zawsze zgadzam się z jej poglądem na świat, doceniam nietuzinkową wrażliwość noblistki.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że opowieści te są naprawdę krótkie. To raczej muśnięcia tematów; pomysły, które z pewnością sprawdziłyby się też w znacznie dłuższych narracjach, np. powieściach. Nie wszystkie są przy tym w pełni nowe. To trochę znane już i używane gdzieniegdzie schematy fantastyczne: klonowanie, inkubacja mięsa, dzieci z leśnej puszczy... Nowe jest za to spojrzenie Tokarczuk oraz jej zdolność do zagłębiania się w szczegóły.

Czy polecam? Polecam. Wydaje mi się, że zbiór tych krótkich form jest przyjemnym sposobem na wejście zarówno w świat fantastyki, jak i pisarstwa autorki.

Wyjątkowo lekki zbiór opowiadań fantastycznych. Tokarczuk zgrabnie konstruuje tu bardzo różne rzeczywistości i choć nie zawsze zgadzam się z jej poglądem na świat, doceniam nietuzinkową wrażliwość noblistki.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że opowieści te są naprawdę krótkie. To raczej muśnięc...

Rozwiń

Zwiń

Powieść, która zapewniła Sienkiewiczowi Nobla, stoi na zdecydowanie wysokim poziomie literackim, choć nie ukrywam, że okazała się dla mnie nieco żmudna.

Trudno było mi przebrnąć przez bogate opisy miejsc i wydarzeń. Mam przy tym wrażenie, że pomimo wielu stron, całość można by streścić bardzo szybko. Styl Sienkiewicza do mnie nie przemawia. Używa on zbyt wielu patetycznych słów i zbyt wielu słów w ogóle. Niemniej polubiłem postać Chilona, Nerona, Petroniusza, Apostołów Piotra i Pawła... są to z pewnością bogate wzorce literackie.

Niemniej trudno byłoby mi polecić to dzieło z czystym sumieniem. To trochę cegła. Wymęczyła mnie, a lubię klasyków. Nie wyobrażam sobie, jak można dać to do czytania młodzieży i oczekiwać, że się na to skuszą.

Powieść, która zapewniła Sienkiewiczowi Nobla, stoi na zdecydowanie wysokim poziomie literackim, choć nie ukrywam, że okazała się dla mnie nieco żmudna.

Trudno było mi przebrnąć przez bogate opisy miejsc i wydarzeń. Mam przy tym wrażenie, że pomimo wielu stron, całość można by streścić ba...

Rozwiń

Zwiń

Tatarkiewicz świetnie opisuje filozofię nowożytną od Kartezjusza po Hegla. Jest to świetna pozycja dla tych, którzy chcą odświeżyć sobie bądź usystematyzować nabytą już wiedzę filozoficzną. Nieco gorzej książka wypada jako pozycja pierwszego kontaktu z osobami, które dopiero zaczynają przygodę z historią filozofii.

Nic w tym dziwnego. Wszak trudno zredukować tak płodny okres filozofii do zaledwie 300 stron! Tatarkiewicz stosuje więc metodę wyliczeń i punktów. Jest dużo mniej opisowy i przykładowy niż ci, którzy mają na opowiedzenia o danym filozofie znacznie więcej miejsca. Przy tym autor stara się zawsze zachować pewną ciągłość między opisywanymi przez siebie sylwetkami i umieszcza ich w przynależnych doń prądach, wspominając przy tym innych ich przedstawicieli.

Tatarkiewicz świetnie opisuje filozofię nowożytną od Kartezjusza po Hegla. Jest to świetna pozycja dla tych, którzy chcą odświeżyć sobie bądź usystematyzować nabytą już wiedzę filozoficzną. Nieco gorzej książka wypada jako pozycja pierwszego kontaktu z osobami, które dopiero zaczynają przy...

Rozwiń

Zwiń

Książka obrzydliwa, traktująca o nikczemnym dandysie, który uosabia najgorsze cechy swego stanu i epoki. I choć to książka obrzydliwa, jest też pozycją obowiązkową.

Tak naprawdę jednak w moim wyobrażeniu dzieło Wilde'a nie odbiega znacząco od tego, co się o nim mówi i jak się tę historię przedstawia w popkulturze. Wiele tu kwestii, które można z powodzeniem cytować, to duży plus, choć dobrze jest wiedzieć, z ust jakiej postaci pochodzą. Bohaterowie tu przedstawieni nie mają bowiem świętości. Obrośli w hedonizm i swej doczesnej uciechy dopatrują się w przeżyciach estetycznych.

Zakończenie nieco rozczaruje., choć jest poprawne Były też momenty, w których czytanie dłużyło mi się, bowiem historia snuła się wokół tematów pokroju wykończenia wnętrz. Nie wiem też, czy mogę z czystym sercem polecić to wydanie. Choć okładka i papier są dobre, brakuje tu czegokolwiek poza powieścią, posłowia, noty biograficznej czy wstępu. A jest o czym pisać.

Książka obrzydliwa, traktująca o nikczemnym dandysie, który uosabia najgorsze cechy swego stanu i epoki. I choć to książka obrzydliwa, jest też pozycją obowiązkową.

Tak naprawdę jednak w moim wyobrażeniu dzieło Wilde'a nie odbiega znacząco od tego, co się o nim mówi i jak się tę historię ...

Rozwiń

Zwiń

Narracyjnie autorka jest blisko Tokarczuk, choć miejscami niebezpiecznie odbija w stronę Coelho. To opowieść o zimowaniu rozumianym jako przechodzenie przez trudne okresy naszego życia, w których nie stać nas na radość i pełnię sił lata.

Myślę, że to potrzebna pozycja, dzięki której wiele osób przejdzie łagodniej właśnie takie stany. Celowo unikam tu nadużywanego słowa „depresja”, które chyba nie jest do końca adekwatne z tym, z czym mierzy się bohaterka.

W pewnych miejscach mam jednak problem. Z jednej strony autorka mówi o swoich problemach finansowych, z drugiej jeździ po świecie w poszukiwaniu własnego ja. Z jednej twierdzi, że nie była gotowa na dziecko i to dla niej za wcześnie, z drugiej zaszła w ciążę grubo po trzydziestce.

Moja bardzo konkretna, surowa połowa mózgu każe mi nie lubić tej kobiety. Ta druga połowa sądzi, że każdemu należy się zimowanie i dobrze, że zostało to powiedziane. Niestety ostatnie strony książki są niesamowicie kiczowate, pisane stylem maturzysty, który musi jakoś zakończyć rozprawkę. Pewnych spraw, zwłaszcza estetycznych i moralnych, nie powinno się podsumowywać.

Narracyjnie autorka jest blisko Tokarczuk, choć miejscami niebezpiecznie odbija w stronę Coelho. To opowieść o zimowaniu rozumianym jako przechodzenie przez trudne okresy naszego życia, w których nie stać nas na radość i pełnię sił lata.

Myślę, że to potrzebna pozycja, dzięki której wiele...

Rozwiń

Zwiń

Początek nowej sagi, tym razem norweskiej. Oddr Łucznik wydaje się ciekawym bohaterem, choć czytanie opowieści o nim był utrudnione przez masę bohaterów pobocznych, którzy z czasem zaczynali mi się mylić. Na uwagę zasługuje, że o ile w poprzednim numerze pierwszy raz pojawiło się chrześcijaństwo, o tyle tutaj wspomniano o jeszcze innej religii, szamanizmie ludów z najdalszej północy.

Początek nowej sagi, tym razem norweskiej. Oddr Łucznik wydaje się ciekawym bohaterem, choć czytanie opowieści o nim był utrudnione przez masę bohaterów pobocznych, którzy z czasem zaczynali mi się mylić. Na uwagę zasługuje, że o ile w poprzednim numerze pierwszy raz pojawiło się chrześcij...

Rozwiń

Zwiń

Dalsze losy przygód Ragnara i jego rodziny. Widać, że autor zaczerpnął pewnej inspiracji z jednego bardzo dobrze znanego wszystkim serialu bądź saga o Ragnarze jest aż tak szczegółowa, co szczerze by mnie zaskoczyło.

W każdym razie czytało się to bardzo dobrze i mam ochotę na więcej. Wartym uwagi jest fakt, że powoli cykl odbiega od zakorzenionej w mitologii nordyckiej wizji świata. Po raz pierwszy pojawiają się chrześcijanie.

Dalsze losy przygód Ragnara i jego rodziny. Widać, że autor zaczerpnął pewnej inspiracji z jednego bardzo dobrze znanego wszystkim serialu bądź saga o Ragnarze jest aż tak szczegółowa, co szczerze by mnie zaskoczyło.

W każdym razie czytało się to bardzo dobrze i mam ochotę na więcej. Wart...

Rozwiń

Zwiń

Arcydzieło literatury. Niepotrzebne są wszystkie powieści traktujące o covidzie i innych chorobach, gdyż żadna nie prześcignie geniuszu tego autora, nie będzie też bardziej trafna. Żałuję, że zabrałem się za to dopiero teraz.

Arcydzieło literatury. Niepotrzebne są wszystkie powieści traktujące o covidzie i innych chorobach, gdyż żadna nie prześcignie geniuszu tego autora, nie będzie też bardziej trafna. Żałuję, że zabrałem się za to dopiero teraz.

Pesymistyczne maksymy autora noszą w sobie niewiele mądrości, a sporo pretensjonalnego tonu, który znać chociażby z demotywatorów. Co lepsze i co gorsze zostały w tym wydaniu oznaczone przypisami. Zarówno te przypisy, jak i sporych rozmiarów wstęp, zasługują na duży plus. Dzięki temu dziełko to czytało się mniej sucho. Mimo wszystko nie rozumiem, dlaczego la Rochefoucauld zapisał się na kartach światowej filozofii. Jego maksymy są niekiedy odważne, ale rozważania moralne wydają się mizerne. Jak dla mnie to bardziej literat niż filozof.

Pesymistyczne maksymy autora noszą w sobie niewiele mądrości, a sporo pretensjonalnego tonu, który znać chociażby z demotywatorów. Co lepsze i co gorsze zostały w tym wydaniu oznaczone przypisami. Zarówno te przypisy, jak i sporych rozmiarów wstęp, zasługują na duży plus. Dzięki temu dzieł...

Rozwiń

Zwiń