Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jako że bardzo interesuję się zmianami klimatycznymi i literaturą climate-fiction, to czytałem tę książkę jako wizję nadchodzącej przyszłości na przegrzanej planecie. A jest to przyszłość bardzo przygnębiająca i mroczna. W opisanym świecie społeczeństwo popadło w anarchię, ludzie ludziom stali się wilkami i nie widać żadnych perspektyw na poprawę. Można sobie wyobrazić, że doszło do tego wskutek zmian klimatycznych, bogacze poradzili sobie i żyją odizolowani korzystając z ostatnich zasobów a wszyscy inni walczą o resztki. Bohaterka powieści jest jedną z przegranych w tym procesie i obserwujemy postępujący upadek jej enklawy otoczonej chaosem. Generalnie dobra, bardzo sugestywna literatura, chociaż wpisuje się trochę w kategorię young adult moim zdaniem.

Jako że bardzo interesuję się zmianami klimatycznymi i literaturą climate-fiction, to czytałem tę książkę jako wizję nadchodzącej przyszłości na przegrzanej planecie. A jest to przyszłość bardzo przygnębiająca i mroczna. W opisanym świecie społeczeństwo popadło w anarchię, ludzie ludziom s...

Rozwiń

Zwiń

Światy równoległe otwierają się w Ikei. Miało być antykapitalistycznie i progresywnie, ale jest płasko i nudnie.

Światy równoległe otwierają się w Ikei. Miało być antykapitalistycznie i progresywnie, ale jest płasko i nudnie.

Zwyczajnie nie piszę ocen do obcojęzycznych książek które dodaję do bazy lubimyczytać, ale tym razem muszę zrobić wyjątek. Skoro już tutaj jesteś to pozwól mi spróbowac Cię zachęcić do przeczytania tej książk bo to bardzo ważna lektura i otworzy Ci oczy na to co czeka ludzkość w wyniku zmian klimatycznych.

"The Deluge" to porywająca fikcja klimatyczna, która wciągnęła mnie w emocjonalną karuzelę uczuć, prowadząc przez chwile grozy i nadziei. "The Deluge" rozwija się w przerażająco realistycznym i bardzo prawdopodobnym otoczeniu, ukazując Ziemię w 2023 roku i nadchodzących latach, gdzie kryzysy ekologiczne i polityczna bezwładność ogarniają świat, uzależniając losy ludzkości od różnorodnej grupy wytrwałych postaci.

Sposób, w jaki Markley przedstawia nieustanną walkę przeciwko kapitalistycznym interesariuszom, najbogatszym osobom i przemysłom niszczącym planetę, jest śmiały i realistyczny, ujawniając skorumpowany wpływ władzy.

Jako zapalony wielbiciel gatunków związanych z zmianami klimatu, dystopią i postapokalipsą, "The Deluge" pozostawił we mnie niezatarte wrażenie. Narracja jest bogato urozmaicona, oparta na skrupulatnych badaniach, które tchnęły życie w prawa i politykę które pokazują że gdyby nie wąska grupa prezesów i bagaczy możnaby przestawić gospodarkę na bardziej ekologiczną.

Moim skromnym zdaniem "The Deluge" stoi ramię w ramię z najbardziej wpływowymi dziełami literackimi gigantów jak Kim S. Robinson, Jonathan Franzen i Neil Stephenson.

Ta książka naprawdę zasługuje na szerszą publiczność, nawet jeśli mało prawdopodobne jest, że otrzyma rekomendacje od postaci takich jak Obama czy Gates (którzy niestety stanowią sedno problemu).

"The Deluge" to absolutna konieczność do przeczytania i potężne otwarcie oczu, które wymaga naszej uwagi.

#climate-fiction #climatechangefiction #fikcjaklimatyczna #zmianyklimatyczne

Zwyczajnie nie piszę ocen do obcojęzycznych książek które dodaję do bazy lubimyczytać, ale tym razem muszę zrobić wyjątek. Skoro już tutaj jesteś to pozwól mi spróbowac Cię zachęcić do przeczytania tej książk bo to bardzo ważna lektura i otworzy Ci oczy na to co czeka ludzkość w wyniku zmi...

Rozwiń

Zwiń

Muszę przyznać że uwiódł mnie prozatorski zamiar autora żeby wniknąć w świat rosyjskiej elit. Udało mu się w jakiś bezkrytyczny i może nawet obiektywny sposób opisać mentalność rosyjskich władz które dla nas Polaków inaczej są kompletnie niezrozumiale. Autor skutecznie wnika w umysły rosyjskich siłowników, oligarchów i nawet Putina tak że narracja zdaje się bardzo realistyczna i prawdopodobna. Mieszanina faktów i fabularyzacja zdarzeń dała mi wgląd w sposób myślenia rosyjskich władz jak żadne z setek artykułów które przez lata przeczytałem. Oczywiście pod warunkiem że przyjmiemy że autor wykonał swoją kwerendę wystarczająco solidnie żeby osadzić tę fabułę w kontekście historycznym - w co wierzę, bo fakty pokrywają się z opisywanymi wydarzeniami.
Do niedawna uważałem "Witajcie w Rosji" Glukhovskiego, "Dzień oprycznika", "Manarga" Sorokina za świetnie obrazujące książki o współczesnej Rosji, ale ta książka jest jeszcze lepsza. W każdym bądź razie cała narracja jest spójna w ramach tego zdania Da Empoli: "W każdym razie Car był o tym głęboko przekonany" - to co czytamy jest interpretacją i wyobrażeniem jak myśli Putin.

Muszę przyznać że uwiódł mnie prozatorski zamiar autora żeby wniknąć w świat rosyjskiej elit. Udało mu się w jakiś bezkrytyczny i może nawet obiektywny sposób opisać mentalność rosyjskich władz które dla nas Polaków inaczej są kompletnie niezrozumiale. Autor skutecznie wnika w umysły rosyj...

Rozwiń

Zwiń

Miałem spore oczekiwania po przeczytaniu "Manarga" i "Dnia oprycznika" ale Sorokin ich nie spełnił w tym przypadku, albo to ja nie zrozumiałem zamiaru autora. Opowiadnia zawarte w tym tomie osadzone są w swiecie opisanym w "Dniu oprycznika", Rosji w roku 2028 mianowicie. Mój problem z odbiorem opowiadan jest taki, że według mnie, autor szczegółowo buduje narrację ale pozostawia często niedosyt i konczy opowiadania w sposób nieokreslony i niezakonczony.

Miałem spore oczekiwania po przeczytaniu "Manarga" i "Dnia oprycznika" ale Sorokin ich nie spełnił w tym przypadku, albo to ja nie zrozumiałem zamiaru autora. Opowiadnia zawarte w tym tomie osadzone są w swiecie opisanym w "Dniu oprycznika", Rosji w roku 2028 ...

Rozwiń

Zwiń

Jeżel tak jak ja szukasz literatury o czasach radzieckich, życiu w komuniźmie czy rewolucji październikowej, to nie jest książka o tym. Pierwszy tom był w porządku, drugi zmęczył mnie niemiłosiernie bo autorka poświęca zbyt dużo uwagi na dramaty rodzinne.

Jeżel tak jak ja szukasz literatury o czasach radzieckich, życiu w komuniźmie czy rewolucji październikowej, to nie jest książka o tym. Pierwszy tom był w porządku, drugi zmęczył mnie niemiłosiernie bo autorka poświęca zbyt dużo uwagi na dramaty rodzinne.

Świetna literatura! Wciągająca od pierwszych stron nawet dla takiego matematycznego laika jak ja. Zatarcie granic pomiędzy faktycznymi życiorysami matematyków i fizyków a wyobraźnią autora tworzą fascynującą kombinację. Pisarstwo Labatuta przywodzi mi namyśl trochę Italo Calvino albo "Centuria. Sto krótkich powieści rzek" Giorgio Manganelli.

Świetna literatura! Wciągająca od pierwszych stron nawet dla takiego matematycznego laika jak ja. Zatarcie granic pomiędzy faktycznymi życiorysami matematyków i fizyków a wyobraźnią autora tworzą fascynującą kombinację. Pisarstwo Labatuta przywodzi mi namyśl trochę Italo Calvino albo "...

Rozwiń

Zwiń