Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z wykształcenia jestem etnografką/antropolożką. Można więc powiedzieć, że temat chłopstwa polskiego jest mi znany i przyswojony. Jednak przez zainteresowania oraz dział w pracy, którym się opiekuję, a który daleki jest od polskiej wsi, chętnie sięgnęłam po "Chłopki" z dwóch powodów: po pierwsze, żeby nadrobić luki w mojej edukacji zawodowej, a po drugie - bardzo lubię czytać wspomnienia oraz poznawać punkt widzenia grup, które do tej pory były spychane na margines poznawczy. Tym bardziej, jeśli są to kobiety.0

Trzeba oddać sprawiedliwość - Joanna Kuciel-Frydryszak zrobiła kawał dobrej, reporterskiej, a i na pewno detektywistycznej roboty! Bibliografia podana na końcu książki jest naprawdę obszerna i różnorodna.

Tak samo jak bohaterki jej reportażu. Są tu te chłopki, którym się udało wyrwać z biedy i te, które pozostały w niej aż do śmierci - niejednokrotnie brutalnej i tragicznej, czasem zadanej z rąk osoby, która miała być tą najbliższą.

Książka nie jest powieścią, nie jest też fabularyzowana, to "suchy", ale jakże wymowny reportaż, zbierający i opowiadający wspomnienia tych wykluczonych, którym głos jest odbierany praktycznie zaraz po narodzinach, kiedy okazuje się, że to dziewczynka.

Smutny był los kobiety na polskiej wsi. Bieda, brud, czołobitność Kościołowi i mężowi, brak możliwości samostanowienia o sobie i katorżnicza praca, wykonywana pokornie, dzień po dniu - to szokująca codzienność naszych babek i prababek.

Lektura cenna, można by nawet pokusić się, że obowiązkowa. Dla mnie, osoby, która w swej bliższej rodzinie nie miała raczej chłopek, bardzo cenna i uświadamiająca.

Z wykształcenia jestem etnografką/antropolożką. Można więc powiedzieć, że temat chłopstwa polskiego jest mi znany i przyswojony. Jednak przez zainteresowania oraz dział w pracy, którym się opiekuję, a który daleki jest od polskiej wsi, chętnie sięgnęłam po "Chłopki" z dwóch powod...

Rozwiń Zwiń

Zawsze z dużą dozą sceptycyzmu podchodzę do książek, która została napisana przez Chińczyków, Japończyków, Koreańczyków. Przekonałam się już, że jest to nietypowy rodzaj literatury oraz narracji, dość powolny, momentami - nie ukrywam - nudny i przegadany, choć z pewnością często bardzo głęboki w wymowie.

Dużym zaskoczeniem była dla mnie lektura "Pachinko" Min Jin Lee. Być może to wpływy kultury amerykańskiej (autorka studiowała w New Haven oraz w Waszyngtonie, obecnie mieszka w USA) sprawił, że saga rodziny koreańskiej stała się bardziej zjadliwa dla europejskiego odbiorcy.

Główną postacią "Pachinko" jest dla mnie Sunja, bo to właśnie od niej rozpoczyna się ta powieść. I to wokół jej rodziny kręcą się wszystkie wątki. Czytałam tę sagę z naprawdę dużą przyjemnością i zaciekawieniem, często nie mogąc się od niej oderwać i zarywając noce. Napisana jest pięknym, choć nieprzesadnie lirycznym, językiem. Wszystko podane jest ze smakiem, nawet sceny erotyczne, których w książce nie brakuje są jakieś bardziej zmysłowe i nie przeszkadzała mi ich ilość. Dużo też dowiedziałam się o historii Korei oraz losach społeczności koreańskiej w Japonii. Nie miałam pojęcia, że właśnie tak byli oni traktowani w kraju, do którego emigrowali, i który - jakby się wydawać mogło - jest im w pewien sposób bliski kulturowo. Byłam pełna podziwu dla kobiet, które przewijają się przez karty tej powieści. Niejednokrotnie muszą podejmować trudne, tragiczne wybory, by ratować siebie i swoich najbliższych. Nie było też tutaj typowego antagonisty ani postaci, która w jakiś sposób by mnie irytowała. Każdy z bohaterów nosi swoje brzemię codzienności, które kształtuje jego charakter i kieruje jego decyzjami oraz wyborami.

Powieść bardzo mi się podobała i zdecydowanie zachęcam do przeczytania!

Zawsze z dużą dozą sceptycyzmu podchodzę do książek, która została napisana przez Chińczyków, Japończyków, Koreańczyków. Przekonałam się już, że jest to nietypowy rodzaj literatury oraz narracji, dość powolny, momentami - nie ukrywam - nudny i przegadany, choć z pewnością często bardzo głę...

Rozwiń Zwiń

Lekkie, ociekające erotyzmem romansidło na lato i tylko tego można się spodziewać po "To, co najważniejsze".

Nie brak tu pikantnych opisów zbliżeń między dwojgiem głównych bohaterów (w zasadzie to ich główne zajęcie...), akcja pędzi zdecydowanie szybko jeśli chodzi o znajomość Jessiki i Coopera (wszystko dzieje się niespełna w 3 tygodnie!), a każde ich spotkanie - nawet po rozstaniu - kończy się... wiadomo jak. Miejscem akcji jest sielskie, urokliwe i do bólu cukierkowe miasteczko Hartwell, gdzie każdy wie o każdym, intrygi oraz tragedie w życiu lekarki i "jej" barmana i mamy w zasadzie wszystkie składniki tego erotyczno-miłosnego tygla.

Wiązałam duże nadzieje z wątkiem listowym oraz historią George'a i Sarah, ale było to tylko tło, jak sam wyraził się George "cząstka czegoś większego". Szkoda, bo w tym tkwił naprawdę świetny potencjał.

Polecam jako mało ambitną, wyjątkowo odmóżdżającą (choć wg mnie niekoniecznie w pozytywnym tonie) lekturę. Bywały bowiem momenty, że fabuła mnie po prostu żenowała...

Lekkie, ociekające erotyzmem romansidło na lato i tylko tego można się spodziewać po "To, co najważniejsze".

Nie brak tu pikantnych opisów zbliżeń między dwojgiem głównych bohaterów (w zasadzie to ich główne zajęcie...), akcja pędzi zdecydowanie szybko jeśli chodzi o znajomość ...

Rozwiń Zwiń

"Obsesja piękna" dr Renee Engeln to książka obowiązkowa na półce kobiety. To, co tam zawarte przyda się zarówno singielkom, matkom, córkom, siostrom, przyjaciółkom... Każdej z nas, która uległa chorobliwej gloryfikacji idealnego ciała i piękna, wpajanych nam przez popkulturę.

Książka nie jest remedium na wszystkie bolączki i w pewnych aspektach trzeba przymrużyć oko, ale bardzo dobrze się ją czytało i co ważniejsze, zawiera kilka wskazówek, jak wcielić w życie rezygnację z samo-uprzedmiotowienia swojego ciała. Czytając, nie miałam poczucia, że otacza mnie pseudo-feministyczny bełkot, ale dr Engeln udało się przekonać mnie, że jej zależy na odczarowaniu świata. Mało tego, nie spycha ona winy na mężczyzn, ale udowadnia, że i oni są ofiarami tego nurtu, dominującego w modzie, marketingu czy edukacji.

Szczególny szok i przemyślenia wywołały we mnie fragmenty, w których autorka wspomina o badaniach przeprowadzonych wśród swoich studentek. Wypisane kwoty i ilości pieniędzy oraz czasu, które kobiety i dziewczyny pompują w kosmetyki czy zabiegi estetyczne, są po prostu porażające. To dobre ćwiczenie, które może wykonać każda z nas w dowolnym momencie. Tego typu ćwiczeń w tej książce jest więcej i można je z powodzeniem samemu przeprowadzić.

"Obsesja piękna" jest napisana bardzo przystępnym językiem, bez naukowego zadęcia. Książka posiada bibliografię i odwołania do badań, przeprowadzonych przez dr Engeln i nie tylko.

Bardzo polecam ją każdej kobiecie. W rozsądny sposób otwiera oczy na nową perspektywę i zdecydowanie wpisuje się w nurt ciałopozytywności. Ja odkładam ją na półkę z zamiarem podzielenia się nią w przyszłości z moimi córkami.

"Obsesja piękna" dr Renee Engeln to książka obowiązkowa na półce kobiety. To, co tam zawarte przyda się zarówno singielkom, matkom, córkom, siostrom, przyjaciółkom... Każdej z nas, która uległa chorobliwej gloryfikacji idealnego ciała i piękna, wpajanych nam przez popkulturę.

K...

Rozwiń Zwiń

Z każdym kolejnym tomem coraz bardziej kocham tę serię!

W "Siostrze Perły" Lucinda Riley zabiera nas w podróż do Australii, gdzie podążamy śladami CeCe i jej korzeni rodzinnych, które główna bohaterka chce odnaleźć. Trop prowadzi ją do Kitty Mercer - właścicielki jednej z najprężniej działających w II połowie XX wieku firmy, zajmującej się poławianiem pereł.

Wyprawa do Australii to nie tylko odnajdywanie swoich korzeni rodzinnych, ale także samej siebie. Do tej pory CeCe stanowiła nieodłączny wręcz tandem ze swoją starszą o kilka miesięcy siostrą - Star. Teraz, zdana na siebie, powoli odkrywa historię Aborygenów, poznaje swoje koneksje z najbardziej znanym aborygeńskim malarzem - Albertem Namatjirą, a także przekonuje się, że miłość niejedno ma imię... Musi się też zmierzyć z wydarzeniem, którego przypadkiem stała się katalizatorem i przez które trafiła na pierwsze strony brytyjskich gazet i serwisów internetowych.

Polecam, polecam, polecam! :)

Z każdym kolejnym tomem coraz bardziej kocham tę serię!

W "Siostrze Perły" Lucinda Riley zabiera nas w podróż do Australii, gdzie podążamy śladami CeCe i jej korzeni rodzinnych, które główna bohaterka chce odnaleźć. Trop prowadzi ją do Kitty Mercer - właścicielki jednej z najprę...

Rozwiń Zwiń

"Zaginiona Siostra" to najsłabsza opowieść z serii o Siedmiu Siostrach.

Maja, Ally, CeCe, Star, Tiggy i Elektra oraz ich partnerzy i przyjaciele spotykają się na jachcie, by złożyć wieniec w miejscu, gdzie do wody zostało wrzucone ciało ich adopcyjnego ojca. Jednak, by spełnić jego wolę muszą do tej podróży zaprosić ostatnią siostrę, która... wymyka im się z rąk, niemalże dosłownie.
Zdaje się, że Merry McDougal ma klucz do zagadki i potrafi powiedzieć kim jest tajemnicza Merope, siódma siostra?
Czy uda im się spełnić życzenie ich ojca?

Książka przenosi nas głównie do Irlandii, do lat 20., gdy tamtejsze patriotyczne bojówki walczyły o niepodległość spod angielskiego reżimu. Poznajemy Nualę i jej rodzinę oraz zaangażowanie w Cumann na mBan - irlandzką radę kobiet. Dużo tu wzruszeń, trudnych momentów i sytuacji, ale mam wrażenie, że książka jest mocno przeciągnięta. Są wątki, które można by ukrócić, bo ciągną się zbyt niemiłosiernie. Do tego polecam czytać z dużą uwagą, bo mnogość postaci i zawiłości między nimi mogą srogo namieszać w głowie i odebrać radość z rozwiązywania zagadki. Muszę przyznać, że Riley zaserwowała tu swoim czytelnikom i czytelniczkom niezłą telenowelę.

Czy to znaczy, że się nudziłam? Nie. Momentami irytowałam i owszem, zdarzało mi się odpłynąć myślami gdzie indziej, ale ogólnie nadal polecam, bo widać warsztat autorki oraz solidny research, którym poprzedziła pisanie, przygotowując swoją historię. Wciąż trzeba jednak pamiętać, że oprócz faktów, Riley dodaje dużo baśniowej otoczki, niemożliwych do zaistnienia w realnym życiu.

"Zaginiona Siostra" kończy się w takim momencie, że na pewno sięgnę po ostatnią część cyklu, opowiadającą historię najbardziej tajemniczej postaci w tej opowieści - Atlasa, Pa Salta, ojca wszystkich dziewczyn.

"Zaginiona Siostra" to najsłabsza opowieść z serii o Siedmiu Siostrach.

Maja, Ally, CeCe, Star, Tiggy i Elektra oraz ich partnerzy i przyjaciele spotykają się na jachcie, by złożyć wieniec w miejscu, gdzie do wody zostało wrzucone ciało ich adopcyjnego ojca. Jednak, by spełnić ...

Rozwiń Zwiń