Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Willy Loman przez całe życie uważał, iż nie liczy się to, co się mówi, tylko jak, zaś najważniejsza jest osobowość. Tę zasadę wpajał swoim synom - Biffowi i Happy'emu, przekonując ich dodatkowo, że wszystkie drzwi stoją przed nimi otworem. Zwiększał tym samym ich pewność siebie. Ale czy słusznie?

Okazuje się, niestety, iż czas zrewiduje poglądy Willy'ego i uświadomi mu iluzoryczność ideałów, którymi się kierował. Jak to wpłynie na tytułowego komiwojażera? Przekonajcie się sami.

Dramat Millera to interesujące studium człowieka żyjącego w świecie iluzji, człowieka niezwykle naiwnego i absolutnie niepragmatycznego. Pomimo to Willy budzi współczucie - jest przecież marzycielem, idealistą. Takie osoby nigdy nie przystają do otaczającego ich świata i w zderzeniu z rzeczywistością muszą ponieść klęskę.

Mogę polecić ten utwór m.in. ze względu na jego aktualność. We współczesnym świecie nie brak bowiem ludzi zagubionych, niespełnionych życiowo. Właśnie o takich ludziach (Willy i jego synowie) opowiada "Śmierć komiwojażera".

Willy Loman przez całe życie uważał, iż nie liczy się to, co się mówi, tylko jak, zaś najważniejsza jest osobowość. Tę zasadę wpajał swoim synom - Biffowi i Happy'emu, przekonując ich dodatkowo, że wszystkie drzwi stoją przed nimi otworem. Zwiększał tym samym ich pewność siebie. Ale czy słusznie?

Okazuje się, niestety, iż czas zrewiduje poglądy Willy'ego i uświadomi mu...

Stany Zjednoczone w latach 20-tych XX w. Są to czasy prohibicji, nielegalnych interesów oraz zmian w obyczajowości.

Tytułowy Gatsby to niezwykle bogaty człowiek, który w swej posiadłości regularnie organizuje cieszące się ogromną popularnością przyjęcia. Ich bywalcom z reguły nie zależy na poznaniu gospodarza. Gatsby zresztą też do tego nie dąży i zadowala się obserwowaniem gości. Jego jedynym pragnieniem jest odzyskanie dawnej ukochanej - Daisy. Kobieta jest jednak mężatką. Czy związek jej i Gatsby'ego jest więc możliwy? Czy można wrócić do przeszłości?

Fitzgerald doskonale ukazał społeczeństwo, którym rządzi pieniądz, społeczeństwo pozbawione zasad moralnych. Bohaterowie żyją w świecie pozorów, a ich relacje nie są oparte na miłości czy przyjaźni, tylko podyktowane statusem materialnym i społecznym.

Postaci są interesujące. Najbardziej intryguje Jay Gatsby - początkowo nie wiadomo nic o jego pochodzeniu ani o tym, w jaki sposób zdobył ogromną fortunę. Wzbudza skrajne emocje - z jednej strony współczucie, a z drugiej irytację. Z kolei jego ukochana raczej nie może liczyć na sympatię ze strony czytelnika - jest materialistką, dodatkowo pozbawioną własnej woli (doskonale pasuje do środowiska, w którym żyje). Jedynym "porządnym" bohaterem wydaje się być Nick, sąsiad Gatsby'ego.

Zaintrygował mnie pewien szczegół w utworze: wielki baner przedstawiający oczy doktora T. J .Eckleburga. Czy ma on jakieś znaczenie, czy jest zupełnie nieistotny? Może to aluzja do Boga, który wie wszystko i widzi wszystko? Nie wiem. Każdy może zinterpretować to inaczej.

Powieść Fitzgeralda opowiada o wielkiej miłości, nadziei, marzeniach, samotności. Ukazuje świat, który odszedł w zapomnienie, ale którego cechy można zaobserwować również współcześnie.

Ważne miejsce w utworze zajmują rozważania na temat czasu. Autor uważa, że "nie można przeżyć na nowo czasu, który się już raz przeżyło". Pewnie ma rację. Z drugiej strony zauważa fakt pewnego "zakotwiczenia" człowieka w przeszłości: "Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość". Jak to pogodzić? Pozostawię to pytanie bez odpowiedzi.

Jakie są pozostałe zalety utworu? Niezwykły klimat bijący z kart powieści, niespiesznie rozwijająca się akcja (zdaję sobie sprawę, że dla niektórych to raczej wada), ukazanie uniwersalnych wartości i postaw, ważne przesłanie (pieniądze szczęścia nie dają). Niewątpliwym atutem jest tytułowy bohater - wyobcowany marzyciel, który nie przystaje do otaczającej go rzeczywistości. Wielu z nas może się z nim utożsamiać.

Pomimo faktu, iż fabuła "Wielkiego Gatsby'ego" nie jest porywająca (wielu uzna ją za banalną), to wynikają z niej ważne treści. Dlatego warto dać tej powieści szansę.
Polecam!

Stany Zjednoczone w latach 20-tych XX w. Są to czasy prohibicji, nielegalnych interesów oraz zmian w obyczajowości.

Tytułowy Gatsby to niezwykle bogaty człowiek, który w swej posiadłości regularnie organizuje cieszące się ogromną popularnością przyjęcia. Ich bywalcom z reguły nie zależy na poznaniu gospodarza. Gatsby zresztą też do tego nie dąży i zadowala się...

XIX-wieczny Nowy Jork. Wizyty i rewizyty, uroczyste kolacje, bale, życie kulturalne, damy i dżentelmeni. Miło i przyjemnie? Nie do końca... Bo Nowy Jork ma swoje zasady. Tutaj nie ma miejsca na spontaniczność i swobodę - wygląd domów w eleganckich dzielnicach jest z góry ustalony, specjalne wytyczne obowiązują również w kwestii ubioru, pory odwiedzin i spożywania posiłków, pracy, a nawet życia prywatnego. Jednym słowem - rządzi konwenans. Czy można mu się przeciwstawić?

Główny bohater utworu, Newland Archer, pochodzi z dobrego domu. Jest zaręczony z piękną May Welland i marzy o rychłym ślubie. W międzyczasie poznaje jednak kuzynkę narzeczonej, Ellen Olenską. Kobieta niedawno wróciła z Europy i pragnie rozwieść się z mężem, polskim hrabią. Ta decyzja oraz pewne zachowania Ellen stanowią jawne lekceważenie konwenansu i narażają bohaterkę na towarzyski ostracyzm. Pomiędzy nią a Newlandem rodzi się uczucie. Co zwycięży - miłość czy zasady?

Większość występujących w powieści postaci nie kwestionuje obowiązujących w społeczeństwie reguł. Wyjątek stanowią Newland i Ellen. Archer na tle innych postaci wyróżnia się tym, że jest orędownikiem postępowych poglądów (chce, by kobiety mogły cieszyć się taką samą swobodą, jaką mają mężczyźni). Z kolei Olenska jest godna podziwu, gdyż pragnie walczyć o wolność, niezależność i szczęście. Na uwagę zasługują jeszcze m.in. "biedna" Medora Manson oraz pani Struthers.

Edith Wharton w "Wieku niewinności" doskonale scharakteryzowała konserwatywne społeczeństwo. Bohaterowie jej utworu zdają się żyć w niewoli rozmaitych twardych zasad, które determinują ich życie. Posłuszeństwo tym zasadom może obecnie - w czasach swobody i rozluźnienia obyczajów - wydawać się bezsensowne i budzić irytację. Nie należy jednak zapominać o realiach XIX w., czyli czasów, w których żyli bohaterowie. Realia te bardzo różniły się od współczesnych, a autorka doskonale odmalowała je w swej powieści.

"Wiek niewinności" to fascynująca historia konfliktu pomiędzy miłością a wiernością obowiązującym regułom. To także bardzo wyrazisty obraz XIX-wiecznego Nowego Jorku i jego mieszkańców (w większości hipokrytów, plotkarzy i konserwatystów).

Pomimo tego, iż nastały nowe czasy, to warto przeczytać powieść Wharton, by za jej pomocą "przenieść się" do innego świata, poczuć jego klimat i rozkoszować się niespiesznie rozwijającą się akcją.
Do lektury może również zachęcić fakt, że za tę powieść Edith Wharton została uhonorowana Nagrodą Pulitzera.
Polecam!

XIX-wieczny Nowy Jork. Wizyty i rewizyty, uroczyste kolacje, bale, życie kulturalne, damy i dżentelmeni. Miło i przyjemnie? Nie do końca... Bo Nowy Jork ma swoje zasady. Tutaj nie ma miejsca na spontaniczność i swobodę - wygląd domów w eleganckich dzielnicach jest z góry ustalony, specjalne wytyczne obowiązują również w kwestii ubioru, pory odwiedzin i spożywania posiłków,...

"Takie jest nasze miłowanie, iż nie możesz ty umrzeć beze mnie, ani ja bez ciebie"

Tristana i Izoldy nie trzeba nikomu przedstawiać. Tytułowi bohaterowie opracowanego przez Bédiera utworu mogą z powodzeniem konkurować z Romeem i Julią o miano najsłynniejszej pary kochanków w literaturze.

"Dzieje Tristana i Izoldy" to fascynująca opowieść o przeznaczeniu, poświęceniu, miłości, konflikcie pomiędzy miłością a honorem. Znajdziemy tu niesamowity klimat, a także informacje na temat średniowiecznej obyczajowości oraz etosu rycerskiego. Nie zabraknie pojedynków, intryg, zdrad, wojen. Tak, wbrew pozorom będzie się działo;) Do tego mamy połączenie realizmu z magią i baśniowością, czyli dla każdego coś dobrego. Z kolei archaizacja języka to zabieg, który - choć przeraża uczniów - tak naprawdę pomaga odtworzyć dawne realia.

Jednak nie wszystko w tej historii jest łatwe i przyjemne. I nie chodzi mi wcale o mnogość szczegółów do zapamiętania, ale o coś zupełnie innego. Bo o ile w przypadku Romea i Julii nie mieliśmy wątpliwości, komu "kibicować", o tyle tutaj sytuacja trochę się komplikuje. Owszem, miłość to coś, o co warto walczyć, ale z drugiej strony mamy biednego, bo zakochanego i oszukiwanego przez najbliższych króla Marka... No i najważniejsza kwestia - miłość wywołana mocą magicznego napoju? Czy tylko mnie to nie przekonuje? A może to jakaś metafora? Trudno powiedzieć...

Do czego mogę się "przyczepić"? Niekiedy podczas lektury odnosiłam wrażenie, że wydarzenia opisywane są w sposób suchy i pozbawiony emocji, a tak nie powinno być. Nie zaszkodziłaby też bardziej pogłębiona charakterystyka postaci z naciskiem na psychologię. Chętnie dowiedziałabym się czegoś więcej o rozterkach króla Marka, o lękach Brangien i o uczuciach nękanej zazdrością Izoldy o Białych Dłoniach. No cóż, podane informacje muszą nam wystarczyć...

Zdaję sobie sprawę z tego, że "Dzieje Tristana i Izoldy" nie należą w opinii uczniów do ulubionych lektur szkolnych. Niemniej jednak zachęcam do zapoznania się z tym utworem, który powstał na gruncie kultury celtyckiej.
Polecam!

"Takie jest nasze miłowanie, iż nie możesz ty umrzeć beze mnie, ani ja bez ciebie"

Tristana i Izoldy nie trzeba nikomu przedstawiać. Tytułowi bohaterowie opracowanego przez Bédiera utworu mogą z powodzeniem konkurować z Romeem i Julią o miano najsłynniejszej pary kochanków w literaturze.

"Dzieje Tristana i Izoldy" to fascynująca opowieść o przeznaczeniu, poświęceniu,...