Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam się, iż „Czteropalczaści” całkiem niedawno awansowali do listy książek, które chciałabym przeczytać. Pierwotnie bowiem nie byli nawet moim wyborem czytelniczym. Uściślając, w ubiegłym roku, ktoś mi bliski nabył wspomniany tytuł podczas Międzynarodowych Targów Książki w Krakowie. To tej osobie „Czteropalczaści” się spodobali, a nie mnie.
Suma summarum optymistyczne opinie sprawiły, że książkę przeczytałam, dodam, że jednym tchem, w trzy dni.
W skrócie powieść traktowała o kilku królestwach i miastach:
Aktajonie tkz. Mieście na Wyspie
Hrothgarze tkz. Kamiennej Twierdzy
Ragnaroku tkz. Mieście Bogów
Rocevauxie
Chorosanie
W każdej z wymienionych lokalizacji miały miejsce jakieś nadające akcji wartkość wydarzenia. Począwszy od typowych dla gatunku fantasy, spisków, zdrad, wojen, nierówności społecznych, perypetii dynastycznych i rodzinnych po magiczne zniknięcia.
Mimo iż powieści fantastyczne, osadzone w realiach średniowiecznych bywają chaotyczne, a przez to ciężkie w lekturze, to komponenty świata w tej książce zdawały się uporządkowane. Nie myliłam bohaterów ani miejsc poszczególnych zdarzeń. Język był przystępny, wręcz przyjemny. Jedyne co mnie delikatnie nużyło, to spora liczba przymiotników w pierwszym i drugim rozdziale. Poza tym zainteresowało mnie wiele wątków. Najbardziej ten, dotyczący losu dzieci mieszkających w Hrothgarze. Uważam, że mistrzowie traktowali chłopców podle. Nie powinni ich pozbawiać indywidualności. Zszokował mnie stosunek Akarana wobec kobiet. Wielki Mistrz nie czerpał z aktów seksualnych przyjemności, a mimo to je praktykował i to w przemocowy sposób, dla idei Czystej Krwi. Ponadto poczułam się strwożona relacją Leny i Xeviosa. Xevios kochał Lenę, a ona go sobie sprawiła poddanym.
„Najsprytniejszy, najprzebieglejszy i podobno najniebezpieczniejszy mężczyzna w królestwie okazał się być prostym, nieskomplikowanym, przewidywalnym i całkowicie posłusznym psiakiem – myślała. -Wystarczyło złapać go za to, co ma między nogami, robił wbrew swojej woli to, czego się od niego wymagało i miał jeszcze poczucie, iż bez niego nic się nie uda.”
Podsumowując, „Czteropalczaści” mi się spodobali. Dzięki nim zyskałam przychylny stosunek wobec polskich autorów fantasy. Jestem pewna, iż sięgnę jeszcze po nie jeden tytuł z tej kategorii.

Przyznam się, iż „Czteropalczaści” całkiem niedawno awansowali do listy książek, które chciałabym przeczytać. Pierwotnie bowiem nie byli nawet moim wyborem czytelniczym. Uściślając, w ubiegłym roku, ktoś mi bliski nabył wspomniany tytuł podczas Międzynarodowych Targów Książki w Krakowie. To tej osobie „Czteropalczaści” się spodobali, a nie mnie.
Suma summarum optymistyczne...

„I jeden za drugim legli rażeni swawolnicy w zbroczonych krwią przybytkach swawoli, a każdy konał w pozie niemej rozpaczy, w jakiej zastygł. I zamarł hebanowy zegar, gdy uszło życie ostatniego z wesołków. I wygasł ogień w trójnogach. I objęły niepodzielne władanie nad wszystkim Czerw, Mrok i Czerwony Mór.”

„Opowiadania prawie wszystkie” to zbiór 39 opowiadań autorstwa Edgara Allana Poego przetłumaczonych na język polski przez Sławomira Studniarza. Co ciekawe tłumacz już w 2002 roku zajmował się prozą Poego. Za swe przekłady otrzymał wówczas nagrodę „Literatury na Świecie”. W 2021 roku powraca do opowiadań Poego. Niektóre (swoje wcześniejsze tłumaczenia) poprawia uważniej skupiając się na rytmie i brzmieniu słów inne dodaje.

Edgar Allan Poe to dziewiętnastowieczny twórca, którego uznaje się dziś za prekursora horroru i opowiadań detektywistycznych, a także za jednego z głównych przedstawicieli czarnego romantyzmu. Opowiadania pisarza są krótkie, lekkie, przejrzyste, zawierają skondensowane fakty. Rzeczywistość w nich przedstawiona jest mroczna wręcz przerażająca. Ujawniają problemy: ludzkiej natury, zła, grzechu. Wyraźnie widoczna w nich estetyka gotyzycmu buduje nastrój lęku. W zbiorze dominują motywy frenetyczne: szaleństwo, zbrodnia, przemoc, okrucieństwo, śmierć. Tematyka opowiadań skupia się wokół mrocznej strony egzystencji oraz zła w otaczającym świecie. Manifestuje tajemnice kryjące się w duszy i umyśle człowieka – zło rodzi się w człowieku i jest owiane tajemnicą. Przedstawia jednostkę jako istotę skłonną do grzechu i dążącą do samodestrukcji.


Muszę przyznać, iż mi dużo bardziej od opowiadań należących do nurtu detektywistycznego przypadają do gustu nastrojowe opowiadania grozy np. „Zagłada domu Usherów”, „William Wilson”, „Maska Czerwonego Moru”, „Studnia i wahadło”, „Czarny kot”. W „Zagładzie domu Usherów” robią na mnie ogromne wrażenie nastrój upadku oraz złowieszcza atmosfera. Wspomniany w tytule dom poprzez swoją specyfikę (omszałe porostem ściany, ciemne dywany, komnaty spowite mrokiem) wydaje się mówić wszystko o mieszkańcach. Którzy to okazują się być upiorni, dziwaczni. „William Wilson” urzeka mnie głębią przedstawianego problemu. Tożsamość i natura drugiego Williama Wilsona pozostają do ostatniej chwili tajemnicą, lecz są przesłanki, które pozwalają się domyślać, iż „ten drugi” jest pozytywną stroną i sumieniem „autentyku”. „Maska Czerwonego Moru” jest niesamowicie makabryczna i doskonale oddaje atmosferę beznadziejności. Skłania mnie do refleksji nad kondycją człowieka w świecie (czy człowiek jest w stanie uciec przed swoim przeznaczeniem). Opowiadanie „Studnia i wahadło” podoba mi się, ponieważ jego treść przypomina koszmar senny. Za każdym razem, gdy bohater jest bliski ocalenia, zdarza się coś, co znów mu zagraża. I w ten oto sposób nieustannie walczy o życie. „Czarny kot” fascynuje mnie, ponieważ w fenomenalny sposób przedstawia ciemną stronę ludzkiej osobowości, która to nakłania do popełniania zbrodni.


Zwraca moją uwagę także opowiadanie gotyckie „Metzengerstein”. Ma upiorną atmosferę, średniowieczną scenerię oraz współwystępuje w nim antynomiczna para bohaterów. Podoba mi się również baśń „Żabi Skoczek”. Przeraża mnie jej okrutny charakter, oraz tematyka (zemsta dokonana w nietypowy sposób). Oszołamia mnie utwór „Psyche w Opałach”. Groteska przeradza się w nim w prawdziwą makabrę. Ekscytują mnie opowiadania z bohaterkami kobiecymi „Eleonora”, „Berenika”, „Morella”, „Ligeja”. Wszystkie kończą się zazwyczaj źle. Aczkolwiek w przypadku „Ligeji” mam wątpliwości. Nie jestem pewna czy tytułowa Ligeja powraca w halucynacjach, czy może powraca naprawdę.

Z uwagi na Święto Dziadów, polecam opowiadania Poego każdemu, kto ma ochotę doświadczyć zjawisk pozaziemskich.

„I jeden za drugim legli rażeni swawolnicy w zbroczonych krwią przybytkach swawoli, a każdy konał w pozie niemej rozpaczy, w jakiej zastygł. I zamarł hebanowy zegar, gdy uszło życie ostatniego z wesołków. I wygasł ogień w trójnogach. I objęły niepodzielne władanie nad wszystkim Czerw, Mrok i Czerwony Mór.”

„Opowiadania prawie wszystkie” to zbiór 39 opowiadań autorstwa...

W ostatnim czasie miało miejsce ponadpaństwowe wydarzenie znane jako dzień Świętego Walentego. Z tej to okazji mój najukochańszy mężczyzna podarował mi m.in. urokliwe róże, seans „365 dni” w ekskluzywnym kinie oraz debiutancką powieść Blanki Lipińskiej.
Samego seansu nie obdarzyłam dużą przychylnością. Akcja mnie nudziła, bohaterowie drażnili a sceny seksu rozczarowywały. Wmaszerowując do sali kinowej utrzymywałam pogląd, iż wyjdę z niej podniecona. Przepełniona seksualnymi fantazjami, chęcią do wieczornych igraszek. Gdzież tam! Wymaszerowałam zawiedziona. Poziom mojego libido po seansie wzrósł jedynie o nieznaczne milimetry.
Nadziejami na pozytywne przekonanie się do fabuły „365 dni” obarczyłam książkowy pierwowzór.
Pierwopis podobnie jak filmowa ekranizacja traktował o młodej kobiecie ( Laurze Biel), która została uprowadzona przez sycylijskiego capo di tutti capi o imieniu Massimo Torricelli. Mafiozo obciążył Laurę rozkazem podjęcia próby pokochania go w przeciągu 365 dni.
Zacznę od zalet powieści.
Moim zdaniem autorka doskonale wyczuła tkwiące w kobietach pragnienie bycia księżniczką. Massimo traktował Laurę jak królewnę. Spełniał każdą jej zachciankę. Kupował najdroższe kreacje, krzywdził (mniej lub bardziej dotkliwie) mężczyzn, którzy Laurę zasmucili czy znieważyli. Pozwolił jej także fizycznie wyładować złość na własnym ciele.
Według mnie pisarka odszyfrowała niewypowiedziany przez kobiety błahy zarzut wobec mężczyzn. W moim przekonaniu wyrzut dotyczył braku w partnerach postawy napalonego fana. Massimo taką postawą został obdarzony w stopniu przesadzonym. Posiadał on w domu liczne obrazy z podobizną Laury.
Przejdę teraz do wad.
Uważam, że Laura została przez Blankę Lipińską wykreowana na kobietę przesadnie i nieprzyjemnie wysoko się ceniącą. Świadczy o tym liczba umiejętności, które bohaterka posiadała i w których była naprawdę dobra. Wydaje mi się, że sama ilość posiadanych umiejętności może śmieszyć i wprawiać czytelnika w przeświadczenie o przerysowaniu sylwetki bohaterki.
Laura potrafiła tańczyć pole dance.
„Kiedy przeprowadziłam się do Warszawy, od razu zapisałam się na zajęcia z pole dance.”
Opis jej czarujących ruchów na drążku skupił uwagę wszystkich mężczyzn przebywających w klubie.
Umiała nurkować co wywnioskować można było z wypowiedzi Marka:
„Dobrze, że już nurkowałaś, dzięki temu mogliśmy więcej czasu poświęcić na pływanie, a mniej na naukę.”
Doskonale znała ruchy w salsie, tangu. Uwidocznione to zostało podczas jej popisowego występu na weselu kuzynki oraz poparte rekomendacją tejże kuzynki.
„- Nasz pierwszy taniec był zasługą fantastycznego instruktora, który jest tu dziś z nami. Piotr, zapraszam cię obok. I tak się zabawnie składa, że jest tu jego wieloletnia partnerka taneczna i moja kuzynka Laura (…)
- Zróbcie nam tę przyjemność i pokażcie jak powinno się tańczyć.”
Dodatkowo Laura potrafiła doskonale gotować.
„- Masz szczęście, że kocham gotować i jestem w tym całkiem niezła.”
Ponadto bohaterka posiadała umiejętności ponadprzeciętnego kierowcy.
„- Mój tata przykładał zawsze wielką wagę do bezpiecznej i pewnej jazdy, dlatego zarówno ja, jak i mój brat skończyliśmy kurs jazdy ekstremalnej.”
Nie podobały mi się słabe, liche dialogi. W moim odczuciu nie pojawiło się w nich nic wartościowego. Odmaskowywały one jedynie spatologizowanie środowiska Laury.
Brakowało mi dowodów prawdziwości uczucia między kochankami. Wyczułam łączącą ich namiętność (gwałtowny pociąg fizyczny), ale nie miłość. Brakowało mi rozbudowanych aktów zaangażowania emocjonalnego obydwu stron.
Podsumowując książka nie przypadła mi do gustu. Była zbyt monotonna. Myślę, że powieść ta mogłaby spodobać się wielbicielom prostych opowieści sadomasochistycznych.

W ostatnim czasie miało miejsce ponadpaństwowe wydarzenie znane jako dzień Świętego Walentego. Z tej to okazji mój najukochańszy mężczyzna podarował mi m.in. urokliwe róże, seans „365 dni” w ekskluzywnym kinie oraz debiutancką powieść Blanki Lipińskiej.
Samego seansu nie obdarzyłam dużą przychylnością. Akcja mnie nudziła, bohaterowie drażnili a sceny seksu rozczarowywały....