Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Historia złych uczynków” to kolejna powieść Katarzyny Zyskowskiej jaką w ostatnim czasie miałem okazję czytać. Już od pierwszych zdań całkowicie pochłonęła mnie ta historia, wciągając w swój mroczny świat. Fabuła toczy się w dwóch narracjach. Pierwsza współczesna, opowiadana z perspektywy głównej bohaterki w pierwszej osobie a także z czasów wojny gdzie pisarka zastosowała trzecią osobę do snucia swej historii. Zabieg ten wypadł znakomicie.

Pisarka prowadzi swoją fabułę wciągając nas w tę dziwną i niesztampową historię, w której pełno jest tragicznych wydarzeń, gdzie losy bohaterów z dwóch różnych światów gdzie przeszłość oddziałuje na teraźniejszość. Głównymi bohaterkami są kobiety, matki które zrobią wszystko by chronić swoje dzieci, gdzie nawet morderstwo jest dopuszczalne. Jednak każda decyzja jaka została podjęta, choćby nie wiem jak została usprawiedliwiona w przyszłości będzie mieć konsekwencje a za każdy czyn prędzej czy później przyjdzie zapłacić. Nic nie jest tu białe czy czarne a dobro nie zawsze wygrywa ze złem. Ta intensywna proza niemal wżera się w trzewia aż do ostatniego słowa. Chwyta za gardło i uwiera niczym drzazga w oku. Jest na wskroś autentyczna, momentami poetycka, skłaniająca do refleksji. Nie jest to na pewno książką, którą przeczytamy, odłożymy na półkę i zapomnimy o niej. To jedna z tych historii, która długo siedzi pozostawiać w głowie ślad niczym sanek płoza.

Cieszę się, że książka została właśnie wznowiona i miałem okazję ją przeczytać. Niewątpliwie to jedna z tych książek, które zostaną ze mną dłużej niż to ma miejsce w przypadku innych pozycji. Zdecydowanie polecam Wam tę historię. Nie zawiedziecie się.

„Historia złych uczynków” to kolejna powieść Katarzyny Zyskowskiej jaką w ostatnim czasie miałem okazję czytać. Już od pierwszych zdań całkowicie pochłonęła mnie ta historia, wciągając w swój mroczny świat. Fabuła toczy się w dwóch narracjach. Pierwsza współczesna, opowiadana z perspektywy...

Rozwiń Zwiń

Po „Alicji” i „Czerwonej królowej” Christina Henry zaserwowała nam kolejną książkę „Lustro” która składa się z czterech opowiadań. Co najważniejsze jednak mają one ten sam klimat co poprzednie książki i choć może są mniej brutalne i przerażające to jednak nadal powodują gęsią skórkę.
Wszystkie cztery nowele są na tyle długie aby rozwinąć fabułę w osobne historie a zarazem wszystkie one łączą się w całość tworząc jedną większą historię. Fabuły nie zdradzę, jedynie by zachęcić Was do sięgnięcia po tę część wspomnę, że pojawi się tutaj siostra Alicji a także poznamy historię Nicholasa nim stał się Topornikiem.
Jedno co jest istotne, to aby je zrozumieć, trzeba najpierw sięgnąć i przeczytać poprzednie książki z serii. Jeśli zaś chodzi o same historie to ogólnie trzymały one poziom choć „Cudowne stworzenie” zdecydowanie najbardziej mi się podobało, może dlatego, ze dotyczyło siostry Alicji, a może dlatego że znów historia przeniosła się do Starego Miasta. Choć samej Alicji tutaj nie uświadczyliśmy to jednak Elizabeth sprostała roli.
Wspaniale było znów zanurzyć się do tego świata, który choć nie ma za dużo wspólnego z oryginałem, świat stworzony przez Christinę Henry zdecydowanie skierowany jest dla dorosłego czytelnika.

Po „Alicji” i „Czerwonej królowej” Christina Henry zaserwowała nam kolejną książkę „Lustro” która składa się z czterech opowiadań. Co najważniejsze jednak mają one ten sam klimat co poprzednie książki i choć może są mniej brutalne i przerażające to jednak nadal powodują gęsią skórkę.
Wszy...

Rozwiń Zwiń

Gdy Edgar Allan Poe pisał "Upadek domu Usherów", nie wiedział, że historia ta zainspiruje takiego mistrza pióra jakim jest Robert McCammon, który w swojej powieści „Dziedzictwo Usherów” postanowił napisać alternatywne zakończenie, w którym to historia Usherów nie zakończyła się śmiercią Rodericka i Madeline ponad sto lat temu, kreśląc dalsze losy tej rodziny.

Sama historia rozpoczyna się w w Nowym Jorku w 1847 roku, gdy Hudson Usher szuka nieuchwytnego Poe by skonfrontować go z opowiadaniem które napisał. Gdy to mu się udaje, przenosimy się do czasów obecnych (powieść była pisana w latach 80 tych) i skupia uwagę na Rixie Usherze, pisarzem horrorów, przechodzący obecnie załamanie nerwowe z powodu śmierci żony. Wiadomość, że jego ojciec umiera, zmusza go do stawienia czoła najgorszym lękom i powrotu do posiadłości Usherów w Asheville w Północnej Karolinie. Co ciekawe choroba na którą cierpi senior jest dziedziczna i prędzej czy później każdy Usher na nią zapadnie a ostatecznie umrze.

Cóż to była za smakowita lektura. Od samego początku pochłonęła mnie, a swoim kapitalnym gotyckim klimatem oczarowała mnie całkowicie. To co dodało smaczku tej historii to przeplatanie współczesnych wydarzeń z tymi z przeszłości za pomocą starych listów czy odnalezionych dzienników przez Rixa, gdzie każde z pokoleń maiło swoją historię do opowiedzenia prowadząc Rixa do serca Twierdzy będzie musiał się zmierzyć z tym kim jest i kim chce być. Do tego dostaliśmy tutaj tyle ciekawych wątków które znakomicie uzupełniały fabułę jak zaginione dzieci, drapieżna czarna pantera a także upiorna legenda o Panu Dyniowatym. Jeśli komuś mało to można dorzuć czarowników i produkcję broni którą zajmuje się rodzinna firma Usherów. Wszystko to znakomicie utkane niczym w idealnej pajęczynie, gdzie wszystko jest ważnie i na siebie oddziałuje

Gdy Edgar Allan Poe pisał "Upadek domu Usherów", nie wiedział, że historia ta zainspiruje takiego mistrza pióra jakim jest Robert McCammon, który w swojej powieści „Dziedzictwo Usherów” postanowił napisać alternatywne zakończenie, w którym to historia Usherów nie zakończyła się ś...

Rozwiń Zwiń

Sięgając po „Próbę sił” miałem z jednej strony dość duże oczekiwania, spowodowane licznymi dobrymi opiniami o tej książce, a z drugiej spore obawy. Obawy spowodowane były faktem, że nasza literatura dotyczącej włoskiej mafii w dużej mierze bardziej skupia się na dawaniu klapsów nieposłusznym kobietom przez włoskiego macho, niż na ciekawych wątkach mafijnych.

Całe szczęście obawy zostały rozwiane już po kilku stronach, a fabuła okazała się znakomicie skrojona, pełna mafijnych smaczków, trzymająca w napięciu do samego końca. Jak przystało na dobrą literaturę sensacyjną, nie zabrakło tutaj dobrej akcji, wielu zwrotów fabuły, ciekawie przedstawionej walki o wpływy i władze w mafii w słonecznym Neapolu. Do tego dostaliśmy kilku fajnie skrojonych bohaterów, za których z czasem sami zaczynamy trzymać kciuki.

Jako, że wątki mafii włoskiej są mi bliskie z uwagi za zainteresowanie tym tematem, to szczególnie właśnie na to zwracałem uwagę podczas lektury książki. Tutaj muszę dać dużego plusa, bo widać, że pisarz dobrze się przyłożył do tematu i chociaż w książce tylko dotknął wierzchołka góry lodowej to jednak udało mu się pokazać zasadę działania struktur mafijnych i to jak z duchem czasów, włoska mafia zaczęła się przerzucać z handlu narkotykami na znacznie bardziej dochodowy biznes, jakim jest ochrona środowiska. Nie od dziś wiadomo, że włoskie miasta, a szczególnie Neapol, maja problemy z zalegającymi ulice śmieciami i bez większych problemów oddają sprawy w ręce firm które mają powiązania z mafią. Autor bardzo dobrze nakreślił jak członkowie rodzin mafijnych mają dobre umocowanie w lokalnych strukturach, znają polityków a niejednokrotnie sami ich umieszczają w odpowiednich strukturach, tak by później wygrywać przetargi. To, że autor fabularnie powiązał wątki włoskie i polskie nie jest niczym nowym, bo wystarczy trochę poszperać i samemu się przekonać jak działa włoska mafia u nas nad Wisłą. To przecież na czele jednego z klanów mafijnych we Włoszech stanęła pewna Polka pochodząca z Dąbrowy Tarnowskiej.
Wracając jednak do książki, to na koniec napisze tylko, że cieszę się że mogłem ją przeczytać. Historia ta spełniła moje oczekiwania i dobrze, że w końcu, ktoś napisał dobrą książkę z włoską mafią w tle, bo na naszym rynku to oprócz reportaży, za dużo takiej literatury nie ma. Chyba, że te z klapsami. Zdecydowanie polecam „Próbę sił”.

Sięgając po „Próbę sił” miałem z jednej strony dość duże oczekiwania, spowodowane licznymi dobrymi opiniami o tej książce, a z drugiej spore obawy. Obawy spowodowane były faktem, że nasza literatura dotyczącej włoskiej mafii w dużej mierze bardziej skupia się na dawaniu klapsów nieposłuszn...

Rozwiń Zwiń

„Gleba” to druga powieść Michała Śmielaka jaką miałem okazję czytać z podkomisarz Igą Ziemną. Tym razem po wydarzeniach opisanych w powieści „Postrach” nasza bohaterka za karę ląduje w Stalowej Woli gdzie będzie się musiała zmierzyć z zagadką morderstwa miejscowego włóczęgi, którego sprawę wszyscy woleliby zamieść pod dywan. Jednak nasza bohaterka ma inne plany więc możemy być pewni, że od tego momentu w Stalowej woli będzie się działo.
Muszę przyznać, że przeniesienie miejsca akcji z Warszawy do mniejszego miasta jakim jest Stalowa Wola okazało się bardzo dobrym posunięciem. Już w pierwszej części Gleba dała się poznać jako nie tylko skuteczna policjanta ale też bezczelna, waląco prosto z mostu co myśli nie zważając na konsekwencje, tak tutaj weszła na poziom wyżej, a jej humor idealnie wpasował się moje gusta. Sama zagadka kryminalna jest niezwykle starannie i logicznie poprowadzona, z kilkoma zwrotami akcji które tylko wzbudzały jeszcze większość ciekawość podczas czytania tej historii. Sporo też tutaj mamy nawiązań do otaczającej nas rzeczywistości, nie stroniąc od kontrowersyjnych tematów.
Ciekawym wątkiem jest poruszony temat bezdomności który zawarty jest w opowiedzianej historii. Nie będę tutaj wszystkich zdradzał by nie psuć Wam radości z czytania, a jest tutaj poruszonych kilka ciekawych tematów, które znakomicie przedstawiają nas jako społeczeństwo.
Styl autora, jego poczucie humoru oraz bohaterowie są znakomicie przedstawione i tak naprawdę ciężko się do czegoś przyczepić.

„Gleba” to druga powieść Michała Śmielaka jaką miałem okazję czytać z podkomisarz Igą Ziemną. Tym razem po wydarzeniach opisanych w powieści „Postrach” nasza bohaterka za karę ląduje w Stalowej Woli gdzie będzie się musiała zmierzyć z zagadką morderstwa miejscowego włóczęgi, którego sprawę...

Rozwiń Zwiń

„Rozstaje zmierzchu” to już X tom serii „Koło czasu” i muszę przyznać, że przy tej części wyjątkowo poczułem się znużony tą historią. Maiło na to wpływ zapewne to, że nie wiele się działo i mimo, że każdy z bohaterów się tutaj pojawia i coś tam robi, to jednak ani trochę nie pcha to fabuły do przodu. Jedynie dowiemy się jak każda z postaci pojawiających się na kartach tej powieści (a jest ich z setka) jest ubrana a także co myśli na temat spotykanych osób na swoje drodze (uprzedzę że raczej nic dobrego).
Chyba jedynym plusem tej książki jest to z czego słynie autor a mianowicie z zamiłowania do szczegółów. Więc wykreowany świat jest przedstawiony niezwykle drobiazgowo, wypełniony tak wieloma szczegółami, że można poczuć przesyt. Ten poziom szczegółowości wydaje się powodować trudności u czytelników, którzy oczekują szybkiego rozwiązania lub ruchu fabuły.
Sama fabuła w moim odczuciu jest jakby materiałem pobocznym, który mógłby się znaleźć w poprzednich częściach i pewnie narracja by za dużo nie straciła.
Do końca serii pozostało jeszcze kila tomów a ostatnie zostały napisane przez Brandona Sandersona więc mam prawo liczyć że końcówka będzie piorunująca w akcję. Ta część po względem akcji wypadła słabo a nasi bohaterowie praktycznie nie posunęli się do przodu. Oby w kolejnym tomie było lepiej.

„Rozstaje zmierzchu” to już X tom serii „Koło czasu” i muszę przyznać, że przy tej części wyjątkowo poczułem się znużony tą historią. Maiło na to wpływ zapewne to, że nie wiele się działo i mimo, że każdy z bohaterów się tutaj pojawia i coś tam robi, to jednak ani trochę nie pcha to fabuły...

Rozwiń Zwiń

„Trupia otucha” to ostatnia książka Dana Simmonsa którą miałem okazję czytać, choć trochę musiałem na jej lekturę poświęcić czasu bo historia do najkrótszych nie należy. Tym razem pisarz wziął na warsztat wampiry, lecz nie w takiej formie jakie zazwyczaj pojawiają się w literaturze.
Wampiry Simmonsa ukrywają się w naszym społeczeństwie, kontrolując transakcje finansowe, politykę rządu i wydarzenia medialne zza kulis. Niektórzy grają w gry, aby zobaczyć, ilu ludzi mogą zmusić do zabijania się nawzajem. Niektórzy aspirują do bardziej rozbudowanych wersji tych gier z udziałem armii lub całych krajów.
Historia kręci się wokół ocalałego z Auschwitz Saula, próbującego wytropić swojego oprawcę, który posiada zdolność wchodzenia w umysł innej osoby i kontrolowania jej czego doświadczył sam Saul podczas pobytu w obozie. Pomagają mu, szeryf z Południowej Karoliny, próbujący rozwiązać serię przypadkowych pozornie morderstw oraz młoda dziewczyna która w masakrze straciła ojca. Bohaterowie wchodzą w sam środek morderczej i okrutnej gry. Rozpoczyna się polowanie.
Jak to zawsze bywa u Simmonsa, fabuła powieści jest znakomicie poprowadzona, dobrze przemyślana a postacie nieźle rozwinięte. Mimo iż to książka o wampirach i możemy zakładać z góry, że mamy do czynienia z horrorem to jednak nic bardziej mylnego. Pisarz sprawił, że powieść ta momentami wydaje się być thrillerem szpiegowskim, powieścią science fiction jak i zaliczyć ją można do literatury grozy. Horror jest tutaj przede wszystkim aspektem umysłu i wyobrażeń a jedyne potwory w książce to ludzie, którzy patrzą na innych ludzi z góry przez pryzmat swoich umiejętności, ale uważam, że jest to i tak mniej przerażające niż rozdziały książki dotyczące obozu koncentracyjnego. Pisanie Simmonsa jest niezwykle sugestywne. Momentami możemy sami poczuć chrupanie kości, pustynna bryzę czy szereg różnych emocji, od delikatnych dotknięć pączkującej miłości po straszliwą inwazję gwałtu umysłowego i utratę woli nieodłącznie związanej z atakiem wampirów.
Mi szczególnie przypadł watek z szachami jako grze i ludziach traktowanych jak przedmioty czy też pionki w grze przez tych, którzy patrzą na innych z góry. To co również wyróżnią tę powieść to styl autora, który odniosłem wrażenie nie pisze jak współczesnym pisarz a jego proza jest niezwykle elegancka a może i nie będzie to porównacie na wyrost – dickensowska.

„Trupia otucha” to ostatnia książka Dana Simmonsa którą miałem okazję czytać, choć trochę musiałem na jej lekturę poświęcić czasu bo historia do najkrótszych nie należy. Tym razem pisarz wziął na warsztat wampiry, lecz nie w takiej formie jakie zazwyczaj pojawiają się w literaturze.
Wampir...

Rozwiń Zwiń

„Bać się czy nie bać? – oto jest pytanie. „Brnąc przez kosodrzewinę” to zbiór opowiadań Artura Grzelaka w których znajdziemy szeroki wachlarz grozy. Nie chcę tutaj opisywać każdego przeczytanego opowiadania w tym zbiorze, bo jak to zazwyczaj bywa było różnie. Niektóre opowiadania były historiami wywołującymi ciarki a także miłe wspomnienia a inne odniosłem wrażenie były jedynie zabarwione grozą w jakiej ja gustuję.
Jeśli chodzi cały przekrój opowiadań to znajdziemy tutaj i tematy związane z magią, wiedźmami, dawnymi kultami, których fabuła dzieje się w niezwykle zamierzchłych czasach ale i są też takie które zostały osadzone w czasach współczesnych jak i w przyszłości. Nie brakuje też momentami brutalnych opisów.

Mi do gustu przypadło kilka opowiadań a jednym z nich było otwierające tę antologię "Znalezisko z Blackwood", którego styl i tematyka od pierwszego zdania skojarzyła mi się z pewnym samotnikiem z Providence. Z kolei w innym opowiadaniu „Black Isle Inn” którego fabuła osadzona została w przyszłości pokazuje dobitnie, że człowiek by przeżyć nie cofnie się przed niczym a człowieczeństwo jest tylko echem zapomnianej już przeszłości.
Ogólnie większość przypadła mi do gustu ale i tutaj pokazało się to dlaczego nie przepadam za czytaniem opowiadań. Gdy chciałoby się więcej danej historii to zderzamy się z jej końcem i nic na to poradzić nie możemy. A czasem aż się prosiło rozwinąć dane opowiadanie w coś więcej niż tylko kilka stron historii.
Myślę, że fani polskiej literatury grozy bez obaw mogą sięgnąć po tę pozycję. Tak ®różnorodna tematyka tych opowiadań sprawi że każdy znajdzie tutaj coś dla siebie.

„Bać się czy nie bać? – oto jest pytanie. „Brnąc przez kosodrzewinę” to zbiór opowiadań Artura Grzelaka w których znajdziemy szeroki wachlarz grozy. Nie chcę tutaj opisywać każdego przeczytanego opowiadania w tym zbiorze, bo jak to zazwyczaj bywa było różnie. Niektóre opowiadania były hist...

Rozwiń Zwiń