Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skuteczne lekarstwo na szacunek do filantropii i nieregulowaną, prywatną służbę zdrowia. Przerażające, że wszystko to działo się pełną parą dosłownie w zeszłej dekadzie.

Skuteczne lekarstwo na szacunek do filantropii i nieregulowaną, prywatną służbę zdrowia. Przerażające, że wszystko to działo się pełną parą dosłownie w zeszłej dekadzie.

Porządny reportaż, który jednak potrafi zboczyć w rejony chyba trochę zbyt detaliczne. Warto przeczytać, bo historia jest niesamowita.

Porządny reportaż, który jednak potrafi zboczyć w rejony chyba trochę zbyt detaliczne. Warto przeczytać, bo historia jest niesamowita.

"Stoner" to powieść prosta i skromna, która właśnie dzięki tym atrybutom potrafi powiedzieć więcej niż epickie, rozbuchane dzieła. Dzieje się tak, gdyż zamierzona przyziemność utworu znajduje z czytelnikiem wspólną częstotliwość - wchodzi mu pod skórę i subtelnie rozpycha się, by w końcu powalić delikwenta na deski.

Czy życie tytułowego bohatera jest ciekawe? Otóż w żadnym wypadku. Jest po prostu życiem, czyli wiecznym posmakiem goryczy, zagubienia i niespełnienia, przetykanym chwilami Objawień tak pięknych, że wynagradzają wszelkie trudy następujące przed i po.

Ocenę 10/10 wystawiam dlatego, że dla mnie jednym ze wspomnianych Objawień było właśnie samo dzieło Williamsa. Jestem niewypowiedzianie szczęśliwy, że trafiłem na tę książkę. A złapany bez gardy kilka minut po lekturze, uderzyłbym w patetyczne tony, mówiąc: jeśli żyje się po coś, to właśnie po to, aby czytać takie "Stonery". Czytać i płakać - po części dlatego, że samemu się nie potrafi czegoś takiego stworzyć, głównie jednak ze zwyczajnego wzruszenia. Bo to piękna literatura jest, kurczę blade.

"Stoner" to powieść prosta i skromna, która właśnie dzięki tym atrybutom potrafi powiedzieć więcej niż epickie, rozbuchane dzieła. Dzieje się tak, gdyż zamierzona przyziemność utworu znajduje z czytelnikiem wspólną częstotliwość - wchodzi mu pod skórę i subtelnie rozpycha się, by...

Rozwiń Zwiń

Podziwiam i zazdroszczę pięknej podróży przez historię swojej rodziny i małej ojczyzny.

Podziwiam i zazdroszczę pięknej podróży przez historię swojej rodziny i małej ojczyzny.

Z początku bardzo mi sie nie podobała, pod koniec bardzo ją polubiłem. Nie wiem, ile w tym zasługi przyzwyczajenia do specyficznego, oniryczno-absurdalnego stylu, a ile - po prostu ciekawszej fabuły w drugiej połowie.

Z początku bardzo mi sie nie podobała, pod koniec bardzo ją polubiłem. Nie wiem, ile w tym zasługi przyzwyczajenia do specyficznego, oniryczno-absurdalnego stylu, a ile - po prostu ciekawszej fabuły w drugiej połowie.

Pani autorka jest bardzo sprytna - już zasiała we mnie ziarno podejrzenia, że "Opowieści z Omanu" będą wyidealizowanym pejzażem "zdrowego patriarchatu" idącego krok w krok z miłością podpartą rozsądkiem. Tymczasem im dalej w treść, tym więcej wilków w tej bajce. Niesamowicie ciekawe historie, które najpierw stawiają bliskiemu wschodowi pomnik (odmiennej, ale jednak) normalności, by kilkadziesiąt kartek później pracowicie go burzyć.

Pani autorka jest bardzo sprytna - już zasiała we mnie ziarno podejrzenia, że "Opowieści z Omanu" będą wyidealizowanym pejzażem "zdrowego patriarchatu" idącego krok w krok z miłością podpartą rozsądkiem. Tymczasem im dalej w treść, tym więcej wilków w tej bajce. Niesamo...

Rozwiń Zwiń

Nie porwała mnie ani słabo zarysowana otoczka, ani większość opisów miast. Autor posługuje się plastycznym, poetyckim językiem, co czasem tworzy przepiękne obrazy, częściej jednak (w moim odczuciu) robi za zasłonę dymną, mającą wyciągnąć mało intrygującą treść na poziom "czegoś więcej". Ciężko to ocenić surowo, bo jest i ciekawy pomysł, i solidne wykonanie, natomiast całość robi mniejsze wrażenie niż poszczególne jej składowe - gdy już się bowiem rozgryzie styl oraz schemat, kolejne rozdzialiki czyta się niczym teksty z generatora.

Istnieje też szansa, że jestem niewrażliwym na "prozę poetycką" chamem, czego nie wykluczam, bo większość moich spotkań z tego typu twórczością pozostawia mnie po prostu zmęczonym :)

Nie porwała mnie ani słabo zarysowana otoczka, ani większość opisów miast. Autor posługuje się plastycznym, poetyckim językiem, co czasem tworzy przepiękne obrazy, częściej jednak (w moim odczuciu) robi za zasłonę dymną, mającą wyciągnąć mało intrygującą treść na poziom "czegoś więcej...

Rozwiń Zwiń