Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Egzaltowane opowiastki o życiu erotycznym w międzywojniu, pełne napuszonych zdań o miłości i seksie, z których nic nie wynika, a niejednokrotnie ocierają się o banał lub tani paradoks. Może kiedyś było to odważne i odkrywcze, jednak z dzisiejszego punktu widzenia stereotypy i archaiczność rażą czytelnika. Trudno jest wywnioskować, o czym tak naprawdę Colette chciała napisać, co sądzi o obserwowanych sytuacjach, najpierw ocenia, potem mówi coś zupełnie innego. Przypomina plotkarską paplaninę starszej damy po przejściach, w której słuchacz się gubi, bo porządek wspomnień i aktorzy wydarzeń mieszają się mówiącej, a poza tym ucieka ona w rozległe dygresje. Fascynujący dla autorki ludzie wydali mi się puści, banalni i śmieszni, niemający nic istotnego do opowiedzenia na temat rzeczy, w których ponoć są ekspertami (jak np. "Damien").
Gwiazdki daję za wgląd (mglisty) w obyczaje epoki i zamknięte pokoje bohemy oraz kilka interesujących wątków (panie z Llagllois, Renee Vivien), o których poczytałabym chętnie w bardziej rzetelnej pozycji.

Egzaltowane opowiastki o życiu erotycznym w międzywojniu, pełne napuszonych zdań o miłości i seksie, z których nic nie wynika, a niejednokrotnie ocierają się o banał lub tani paradoks. Może kiedyś było to odważne i odkrywcze, jednak z dzisiejszego punktu widzenia stereotypy i archaiczność rażą czytelnika. Trudno jest wywnioskować, o czym tak naprawdę Colette chciała...

Kiedy usłyszałam o premierze nowej książki o wiedźminie, jakoś tak nagłej i dziwnie zgranej z kampanią reklamową trzeciej gry o Białym Wilku, węszyłam skok na kasę. Ale książka wyszła, znajomi zaczęli czytać, stwierdzili, że całkiem niezła, to i ja po nią sięgnęłam, spodziewając się może nie arcydzieła, ale przynajmniej miłego spotkania z bohaterami, świeższego, bo zbiory opowiadań i tomy sagi męczę raz na rok.
O ja naiwna, dałam się zmylić. Początku nie da się czytać, wydaje się, że ktoś przystawił Sapkowskiemu broń do skroni i kazał pisać, albo że pisał to jego jakiś szesnastoletni wyznawca. Gdy Geralt trafia na Rissberg (około 1/3 książki), zaczyna się dopiero tworzyć znany nam specyficzny klimat wiedźmińskiego uniwersum, pojawiają się błyskotliwe dialogi. Jednak są mocno rozcieńczone fabularnymi dłużyznami, zupełnie niepotrzebnymi wątkami (strażniczki w Kerack) i spływaniem deus ex machina pomocników lub narzędzi kiedy autor zapędzi bohatera w kozi róg i nie wie jak wybrnąć.
Dodatkowo Geralt jest w tej książce głupi i naiwny jak pensjonarka na pierwszej randce, wierzy na słowo nawet człowiekowi który hobbystycznie wybija w pień całe wioski, daje się wplątać w pałacowe intrygi i nie rozpoznaje podrobionego miecza, a z opresji ratują go głównie jego przyjaciele, a nie on sam.
Fabułę dałoby się znieść, ale gdyby upchnięto ją w maksymalnie trzech opowiadaniach, bo mniej więcej tyle zajmowało wcześniej Sapkowskiemu upchnięcie tylu wątków.

Kiedy usłyszałam o premierze nowej książki o wiedźminie, jakoś tak nagłej i dziwnie zgranej z kampanią reklamową trzeciej gry o Białym Wilku, węszyłam skok na kasę. Ale książka wyszła, znajomi zaczęli czytać, stwierdzili, że całkiem niezła, to i ja po nią sięgnęłam, spodziewając się może nie arcydzieła, ale przynajmniej miłego spotkania z bohaterami, świeższego, bo zbiory...

Harry Potter był dla J. K. Rowling świetnym warsztatem - nauczył ją doskonałego prowadzenia wielowątkowej fabuły, przerzucania narracji między poszczególnymi postaciami i budowania psychologii wielu osób naraz. Dzięki "Trafnemu wyborowi" poznałam naraz sporo osób i uwierzyłam w ich istnienie, w kilku znalazłam odbicia siebie lub znanych mi osób. Mam też wrażenie, ze w wątku relacji Kay i Gai Rowling pisze o swoim życiowym "co by było gdyby...".

Książka wpisuje się w wiele nurtów tekstów kultury brytyjskiej, widać przywiązanie i zakorzenienie autorki w jej kraju: chaos po śmierci Barry'ego to nawiązanie do kryminałów; wielowątkowość i wielopostaciowość to powieść wiktoriańska (Dickens!); krytyka systemu socjalnego i pokazywanie życia samych dołów społecznych to współczesna kultura brytyjska, szczególnie kino i telewizja ("Fish Tank", "Skins").

Książka jest świetnie napisana, doskonale oddaje napięcia i skomplikowane relacje międzyludzkie. Wchłonęłam ją w dwa dni, tak jak niegdyś najgrubsze części jej cyklu o HP. Nie jest to arcydzieło porównywalne z klasykami prozy z Wysp, ale jest to świetny kawał współczesnej literatury obyczajowej. Nie rozumiem narzekań na epatowanie wulgaryzmami i scenami seksu - znam powieści o wiele starsze, będące klasykami, przy których książka Rowling wygląda jak dzieło Jane Austen.

Narzekania na to, że nie ma tu zagadki kryminalnej, albo że jest zaburzona chronologia nawet nie skomentuję.

Harry Potter był dla J. K. Rowling świetnym warsztatem - nauczył ją doskonałego prowadzenia wielowątkowej fabuły, przerzucania narracji między poszczególnymi postaciami i budowania psychologii wielu osób naraz. Dzięki "Trafnemu wyborowi" poznałam naraz sporo osób i uwierzyłam w ich istnienie, w kilku znalazłam odbicia siebie lub znanych mi osób. Mam też wrażenie, ze w wątku...