Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój M lubi dobre kryminały. Cztery dni temu miał urodziny i udało mi się sprezentować mu dobry kryminał - "Sny" Janusza Koryla.
Czasami wydaje nam się, że dobrze by było znać przyszłość. Może udało by się wtedy zapobiec jakiejś trudnej, czy dramatycznej sytuacji?! Janusz Koryl podejmuje taki właśnie temat. Proboszcz z Dynowa ma niezwykłe sny. Śnią mu się zdarzenia , które potem mają miejsce w Dynowie. Ksiądz dokładnie spisuje swoje sny, ale nie podaje w relacji ze snu żadnych nazwisk. Jest tak sfrustrowany tym czego doświadcza, że nie wytrzymuje tej sytuacji...Policja znajduje zapiski proboszcza i zaczyna się wyścig z czasem. Czy zdołają zapobiec opisanym wypadkom, które się jeszcze nie wydarzyły???

Mój M lubi dobre kryminały. Cztery dni temu miał urodziny i udało mi się sprezentować mu dobry kryminał - "Sny" Janusza Koryla.
Czasami wydaje nam się, że dobrze by było znać przyszłość. Może udało by się wtedy zapobiec jakiejś trudnej, czy dramatycznej sytuacji?! Janusz Koryl podejmuje taki właśnie temat. Proboszcz z Dynowa ma niezwykłe sny. Śnią mu się zdarzenia , które...

Tak się ostatnio złożyło, że przeczytałam zaraz po sobie dwie książki, których akcja rozgrywa się w Alabamie. Zdziwiło mnie to, tym bardziej, że pierwsza przeczytana książka "Zabić drozda" została napisana na krótko przed moimi narodzinami, a druga " Wciąż o Tobie śnię" - dwa lata temu. Obie opowiadają o niezwykłych ludziach, którzy byli bardzo zaangażowani w życie lokalnej społeczności.
Atticus Finch, szanowany obywatel Maycomb podjął się obrony Murzyna, oskarżonego o zgwałcenie białej kobiety. Całe miasteczko wydało na niego wyrok, zanim jeszcze rozpoczął się jego proces, więc Atticus i jego dzieci byli szykanowani jako trzymający stronę Czarnucha. Atticus skwitował to w następujący sposób "...Nie udaję , nawet, że to rozumiem. Dlaczego rozsądni ludzie dostają takiego amoku , kiedy w sprawę zamieszany jest Murzyn."
Książka Fannie Flagg również porusza problem Murzynów. Jest to spojrzenie retrospektywne oczami czarnoskórej Brendy, która tak wspomina swoją młodość..." Ty sobie nie wyobrażasz, jakie to straszne, kiedy nienawidzą cię ludzie, których nawet nie znasz. I to za sam kolor skóry, czyli za coś na co nie możesz nic poradzić! Świat się zmienił , aż trudno w to uwierzyć. W dodatku po wyborze Obamy , czarny kolor jest na prawdę w modzie!"
Jednak głównym wątkiem powieści jest śledzenie przeszkód, na które napotyka czterdziestoletnia była Miss Alabamy, która wprowadziła w życie swój szczegółowy plan odejścia z tego świata. Autorka zastanawia się jak to możliwe, że jej atrakcyjna bohaterka jest tak zniechęcona życiem, a niepozorna wzrostem Hazel Wisenknott - karlica- była "cudem , który przytrafia się raz na 100 lat".
Obie książki podkreślają rolę domu rodzinnego jako fundamentu, na którym człowiek buduje swoje poczucie wartości oraz pokazują jak ważne są wspólne rozmowy i to, jak trudne sytuacje życiowe nas harują...

Tak się ostatnio złożyło, że przeczytałam zaraz po sobie dwie książki, których akcja rozgrywa się w Alabamie. Zdziwiło mnie to, tym bardziej, że pierwsza przeczytana książka "Zabić drozda" została napisana na krótko przed moimi narodzinami, a druga " Wciąż o Tobie śnię" - dwa lata temu. Obie opowiadają o niezwykłych ludziach, którzy byli bardzo zaangażowani w życie lokalnej...

Jednym tchem przeczytałam dwanaście reportaży o wspólnym tytule” Pytania, których się nie zadaje”. Byłam bardzo ciekawa jakie tematy zainteresowały dziesięć młodych reporterek i dwóch ich kolegów, którzy wkroczyli z piórem w świat rodzin osób z zespołem Downa. Ich spojrzenie, wolne od wcześniejszych doświadczeń w tym temacie, jest bardzo cenne szczególnie dla osób, które nie znają osobiście nikogo z czterdziestoma siedmioma chromosomami.
Dlaczego akurat dla nich?
W odpowiedzi przytoczę scenkę z życia wziętą.
Na przystanku autobusowym jakaś kobieta natarczywie przygląda się mojemu synowi z zespołem Downa.
Spytałam ją – Czy może chce pani o coś zapytać?
Zdziwiona odpowiedziała – nie, dlaczego miałabym o coś pytać?
- Bo tak intensywnie pani na niego patrzy?!- odpowiedziałam.
Rozmówczyni spointowała to podniesionym głosem- Patrzę , bo mam oczy!!!
Książka ta jest wydana w formie albumu ze zdjęciami. Czytając ją można zaspokoić swoją ciekawość na wielu płaszczyznach w sposób kulturalny, dyskretny i pełny. Przedstawia bowiem cały wachlarz tematów od kołyski, aż po grób, a przy tym jest bardzo ciekawie napisana .
Wydawca zadbał o to, by ta terra incognita była eksplorowana przez najlepsze pióra reporterskie.

Jednym tchem przeczytałam dwanaście reportaży o wspólnym tytule” Pytania, których się nie zadaje”. Byłam bardzo ciekawa jakie tematy zainteresowały dziesięć młodych reporterek i dwóch ich kolegów, którzy wkroczyli z piórem w świat rodzin osób z zespołem Downa. Ich spojrzenie, wolne od wcześniejszych doświadczeń w tym temacie, jest bardzo cenne szczególnie dla osób, które...