Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka przeczytana jednym tchem. Wpadła mi w ręce we wtorek i skończona wczoraj pomimo, jak to w życiu bywa, przeszkód związanych z obowiązkami i innymi przyjemnościami, dwa dni to i tak świetny wynik. To moje pierwsze spotkanie z Miłoszewskim no i zrobił na mnie dobre wrażenie. Historia, też niczego sobie chociaż myślę, że w pewnym momencie zrobiło się za gęsto od wątków zupełnie zbędnych. Jednak jest to książka, która dobrze wprowadza do dalszych części. Jest bogata, trochę przytłaczająca, bywa ciężka ale tylko momentami bo ma jedną wadę. Wydaje się prawdziwa i właśnie to nadanie jej realnego sznytu czyni z niej jedną z podstawowych lektur dla każdego kto poczytuje polskie kryminały. Nie jest to klasyk gatunku, broń boże, wtedy straciła by swoją zwyczajną niezwyczajność, stała by się epopeją i ta nadmuchana bańka by musiała pęknąć. Książka jest tym czym powinna, czystą przyjemnością dla czytającego. Ja szary żuczek, bez zdolności literackich stwierdzam, że Pan Miłoszewski postarał się, zachęcił i już biegnę szukać Ziarna Prawdy, czyli następnej książki z cyklu bo ponoć jeszcze lepsza, a ta ostatnia to już w ogóle nie ma co gadać ;) Także ja Miłoszewskiego polecam. To tyle. Pozdrawiam i życzę udanego czytania ;)

Książka przeczytana jednym tchem. Wpadła mi w ręce we wtorek i skończona wczoraj pomimo, jak to w życiu bywa, przeszkód związanych z obowiązkami i innymi przyjemnościami, dwa dni to i tak świetny wynik. To moje pierwsze spotkanie z Miłoszewskim no i zrobił na mnie dobre wrażenie. Historia, też niczego sobie chociaż myślę, że w pewnym momencie zrobiło się za gęsto od wątków...

Czytanie tej książki było rzeczywiście lekkie i przyjemne. Jednak samo rozpoczęcie w moim przypadku nie było tak banalne. Książka czekała na mnie rok. Dlaczego? Otóż, nie wiem. Może to ja nie byłam gotowa na tego typu literaturę albo to ona musiała poczekać aż ja pozwolę jej wpłynąć na mnie. Nie żałuje tego, że nasze ścieżki wreszcie się zbiegły. Widocznie co dobre wymaga czasu.

Nie będzie to spoilerowana opinia o tym jak Kundera tworzył swoje postacie i jak opisywał wydarzenia głównego bohatera. Nie chce zagłębiać się w formę jaka wykreowała tą książkę. Chce natomiast wspomnieć o tym jak ta książka zmieniła lub umocniła moje poglądy w pewnym temacie. W temacie życia, czyli i miłości, śmierci, radości, walki. Życia, które może być niezwykle lekkie gdy mu na to pozwolimy. Nie chodzi tu o unikanie ciężkich sytuacji, raczej o podejście z jakim zbliżamy się do każdego sedna sprawy. Czasem nasze życie jest swoistą bajką, jest czystą rozrywką, szklanką dobrego wina. Zachwycamy się każdym łykiem, wyjątkowością doznań i subtelnością naszego małego raju. Niekiedy życie też wytacza ciężkie działa, z których mierzy prosto w nasze nogi. Pod ciężarem ostrzału uginają się a my wraz z nimi opadamy na ziemię czekając na zadanie ostatecznego strzału. A co jakby podejście Kundery odnieść do obu tych przypadków. Z jednej strony jesteśmy szczęśliwi bo mieliśmy trochę więcej szczęścia niż inni, jesteśmy zdołowani bo to przyniósł los. Uzależnianie swojego życia od swojej wyjątkowości czy mierności mija się z celem gdy uświadomimy sobie, że każda poznana osoba, każde miejsce w którym się znaleźliśmy jest obiektywnym wynikiem niekiedy nie tylko naszych działań i to co mamy jest czystym przypadkiem. Przypadkiem, który niekiedy jest piękny jak momenty spędzone z naszym kochankiem, a niekiedy gorzki jak łzy wylane na pogrzebie naszego bliskiego. Historia każdego z nas jest nie tylko wynikiem tego co robimy, jest wynikiem przypadkowości i losowości wszechświata. Nie powinna przez to tracić nic ze swojej wyjątkowości, wprost przeciwnie. To, że poznałam swojego ukochanego w miejscu w które trafiłam nie koniecznie ze swojej czystej woli nie czyni naszej miłości czymś gorszym. Czasem to co nie jest nadmiernie przyprószone brokatem, lśni bardziej niż nie jeden szlifowany kamień. Czasem nasza codzienność składająca się z setka przypadków jest wyjątkowa właśnie przez to, że te przypadki nie zdarzą się już nikomu więcej, są tylko nasze czyli najcenniejsze.
Kundera dał mi poczucie, że moje życie nie musi wyglądać jak wygląda i że akceptacja tego co się ma i nauka godzenia się z życiem jest tym do czego dążymy przez cały czas jaki mamy na ziemi. Moja lekkość bytu polega na tym, że nie zastanawiam się nad tym co dostaje, myślę tylko o tym jak to wykorzystać by lekkość nie minęła z kolejnym nadchodzącym dniem.
Niezwykła lekkość bytu - tytuł który dał mi wiele, mimo iż wydaje się absurdalnie banalny i prosty. Bo czasem zapominamy, że piękno tkwi w prostocie.
Pozdrawiam.

Czytanie tej książki było rzeczywiście lekkie i przyjemne. Jednak samo rozpoczęcie w moim przypadku nie było tak banalne. Książka czekała na mnie rok. Dlaczego? Otóż, nie wiem. Może to ja nie byłam gotowa na tego typu literaturę albo to ona musiała poczekać aż ja pozwolę jej wpłynąć na mnie. Nie żałuje tego, że nasze ścieżki wreszcie się zbiegły. Widocznie co dobre wymaga...

James Frey, znany z fenomenalnej opowieści o swoim życiu "Milion małych kawałków" powrócił z powieścią, która równie jak opowieść o odwyku, może wzbudzać kontrowersje u osób z wyrobionym osądem. Pisana lekko, w specyficznym dla Frey'a stylu, potrafi wciągnąć czytelnika w świat, w którym Mesjasz zszedł na ziemię by pokazać ludziom, na czym polega radość życia i czym jest miłość. Ponieważ ludzie zapatrzeni w święte księgi zapomnieli, gdzie schowane są małe radości. Ludzie zapomnieli jak to jest być sobą.
Frey napisał książkę, w którym Bóg w ludzkiej postaci zstępuje na ziemię by pomóc ludziom odnaleźć się we współczesnym świecie. Neguje każdą świętą księgę, wyśmiewa każdą religię. Próbuje pokazać, że jest coś ponad to. Chce w łatwy i przystępny sposób przekazać, że religia ogranicza, nie sama wiara, a dogmaty religijne. Inaczej na książkę spojrzą osoby głęboko wierzące, inaczej agnostycy. Jeżeli jednak wszyscy uświadomimy sobie, że książka jest formą realizacji twórczej autora, a nie bronią do walki z religiami, zrozumiemy że jest to powieść, która dotyka tematów przed którymi uciekamy na co dzień.
Frey nie neguje homoseksualizmu, orgazm określa jako moment spotkania z Bogiem, a miłością darzy każdego bez względu na to czy go zna. Pokazuje proste wartości jakie powinny być realizowane bez względu na przynależność religijną. Twierdzi, że liczy się tu i teraz i nie ma nic po tym, jak zamkniemy nasze powieki na zawsze. Twierdzi, że życiem można się cieszyć jak pozbędziemy się łańcuchów jakie nas oplatają. W końcu ważne dla niego jest byśmy nie tracili siebie, zawierzając się jakiejś religii.
Może książka nie jest literackim fenomenem. Budowanie zdań przez Frey'a nie do końca mi odpowiada. Jak i cała konstrukcja nie jest tym czego się spodziewałam, klasyczna forma wydawałaby się lepszym zabiegiem, niż narrator zmieniający się co rozdział. Książkę polecam wierzącym i niewierzącym szczególnie teraz w okresie świątecznym, bo może jest gdzieś Mesjasz, ale go nie znamy?

James Frey, znany z fenomenalnej opowieści o swoim życiu "Milion małych kawałków" powrócił z powieścią, która równie jak opowieść o odwyku, może wzbudzać kontrowersje u osób z wyrobionym osądem. Pisana lekko, w specyficznym dla Frey'a stylu, potrafi wciągnąć czytelnika w świat, w którym Mesjasz zszedł na ziemię by pokazać ludziom, na czym polega radość życia i czym jest...