Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Aricia jest księżniczką, która ma nadzieję rządzić Lavenum, gdy przyjdzie na to czas. Jednak matka ma inne plany – chce, by córka wyszła za mąż za króla obcego państwa. Dzięki tej politycznej zagrywce jedno królestwo dostanie armię, a drugie pieniądze. Dziewczyna zostaje wysłana na dwór przyszłego męża, gdzie ma się oswoić ze swoim nowym domem. Czy Aricia będzie w stanie przywyknąć do obcych obyczajów i zasad? A może uda jej się wprowadzić nowe?
Pierwsza iskra to powieść Justeene Ruston. Jest to pierwszy tom cyklu Szept ognia i popiołu. Narratorką jest księżniczka Aricia. To młoda dziewczyna, która przygotowywana była do objęcia roli władczyni. Rozumie, że dla dobra kraju musi wyjść za mąż. Nie jest jednak skłonna do przyjęcia roli żony żyjącej w cieniu męża. Ma swoje zasady i chce wprowadzić zmiany na dworze, na którym się znalazła. Ma cięty język, nie boi się konfrontacji, jest odważna i lojalna. Chce pomagać, nie widzi się w roli ozdoby króla.
Pierwszy tom zapoznaje nas ze światem stworzonym przez autorkę. Widzimy politykę i geografię tego świata. Dobrym posunięciem było pokazanie różnic w dwóch państwach – gdy Aricia trafia do nowego królestwa, łatwiej autorce porównywać obyczaje i kulturę, zasady i społeczeństwa, nie robiąc tego w suchy i przegadany sposób. To mądre posunięcie.
Wątki polityczne są tu na pierwszym miejscu. Aricia chce w nowym królestwie wprowadzić zmiany, które, jej zdaniem, poprawią los poddanych. Chce być królową, mieć własne zdanie i zadania. Jednak ze względu na płeć, jej przekonania, kulturę i wiarę nie jest brana na poważnie. Autorka świetnie zbudowała ten wątek, pokazując, że upór głównej bohaterki zderza się z zastałymi prawami, które nie do końca są korzystne dla poddanych.
Jest też wątek miłosny. Małżeństwo polityczne nie wyklucza, że para zapała do siebie sympatią. Autorka nie opisuje ich relacji jako wybuchu namiętności i miłości od pierwszego wejrzenia. Aricia powoli poznaje króla, ale też próbuje odkryć, czemu jego brat jest taki surowy i oschły względem niej. Relacje budowane są stopniowo – bohaterowie ze sobą rozmawiają, ale też stają w sytuacjach, w których zachowanie weryfikuje to, czego można oczekiwać od drugiej strony.
Autorka radzi sobie z budowaniem świata, ciągnie też kilka wątków, dzięki czemu powieść nie jest płaska. Podobało mi się, że mieliśmy do czynienia z różnymi wydarzeniami, akcja bywała pełna niebezpieczeństw, ale też w odpowiednich momentach stonowana. Czytałam książką z zainteresowaniem, chociaż na początku trudno było mi wejść w tę historię. Miałam wrażenie, że zaczęłam od drugiego tomu, że coś mi umyka. Potem jednak wątpliwości się rozwiały i cieszyłam się lekturą.
Pierwsza iskra to dobra powieść, która spodoba się fanom dworskich intryg i powoli narastającego uczucia. Najbardziej podobały mi się tu relacje księżniczki z rodziną królewską oraz jej zapędy do zmiany. Kibicowałam jej, bo wiele z jej postulatów było słusznych. Pozytywnie zaskoczyła mnie ta książka i czekam na dalsze losy Aricii.

Aricia jest księżniczką, która ma nadzieję rządzić Lavenum, gdy przyjdzie na to czas. Jednak matka ma inne plany – chce, by córka wyszła za mąż za króla obcego państwa. Dzięki tej politycznej zagrywce jedno królestwo dostanie armię, a drugie pieniądze. Dziewczyna zostaje wysłana na dwór pr...

Rozwiń

Zwiń

Henryk VIII, król Anglii, słynął z inteligencji i bujnego życia małżeńskiego. Miał sześć żon, z których nieliczne przeżyły rozstanie. Jak doszło do tego, że władca tyle razy stawał na ślubnym kobiercu? Jak wyglądał jego dwór? Czy jego związki bywały udane? Iwona Kienzler podjęła się napisana książki o angielskim władcy, Henryku VIII. Znany jest on z dwóch rzeczy – z zerwania z kościołem katolickim oraz z faktu, że miał sześć żon, które kończyły marnie. Wszystkie żony Henryka VIII to pozycja historyczna, w której autorka dokonała opisu życia małżeńskiego króla.
Autorka w sposób chronologiczny opowiada o dziejach żon Henryka VIII. Każda z nich ma swój rozdział. Czytelnik śledzi losy kobiet – widzimy nie tylko moment ich małżeństwa z królem, lecz przede wszystkim dostajemy opis ich pochodzenia, charakteru, usposobienia. Wiemy, jak wyglądały ich rodziny, gdzie się kształciły, czym urzekły władcę. To wszystko buduje obraz przyszłych małżonek króla. Potem autorka serwuje nam relacje dotyczące związku Henryka VIII z daną kobietą. Jest to też pretekst do snucia opowieści o Anglii w tamtym czasie – na przykład otrzymaliśmy fantastyczny opis dań na ucztach.
Autorka w skrupulatny sposób opisuje dzieje żon Henryka VIII. Jest dokładna i szczegółowa. Sięga po liczne zachowane teksty, pokazując między innymi różnice w opiniach biografów i ambasadorów ówczesnych czasów. Portretuje kobiety tak różne, że trzeba przyznać, że nie miała łatwego zadania, ale poradziła sobie doskonale.
Tytuł ten określiłabym jako popularnonaukowy. Mimo że znalazłam w sieci informacje, że Wszystkie żony Henryka VIII to powieść historyczna, nie mogę się z tym zgodzić. To raczej biografia sześciu kobiet, w której bardzo dobrze sportretowano także Anglię jako tło wydarzeń. Dowiedzieć się możemy o społecznych nastrojach dotyczących ślubów, o współpracownikach i bliskich przyjaciołach króla, a także o duchowieństwie czy politycznych zawirowaniach tamtych czasów. Nie są to opisy nudne i suche, autorka dobrze radzi sobie z utrzymaniem uwagi czytelnika, a może to nie tylko jej zasługa, lecz także czasów, o których pisze.
Sporo wiem na temat żon Henryka VIII, uważam, że Anna Boleyn to jedna z najciekawszych postaci historycznych. Sięgając po ten tytuł, liczyłam na ciekawostki i uporządkowanie wiedzy – i to właśnie dostałam. Autorka wplotła w tekst wiele interesujących faktów, o których nie miałam pojęcia. Dodatkowo nie skakała po biografii króla i jego związkach, lecz po kolei opisywała kolejne małżeństwa. Nie wybiegała w przyszłość. Czytałam z ogromnym zainteresowaniem.
Wszystkie żony Henryka VIII to pozycja dla fanów historii, ale też dla osób, które chciałyby przeczytać fascynującą biografię jednego z najciekawszych władców Anglii. Ja jestem zachwycona lekturą tej książki.

Henryk VIII, król Anglii, słynął z inteligencji i bujnego życia małżeńskiego. Miał sześć żon, z których nieliczne przeżyły rozstanie. Jak doszło do tego, że władca tyle razy stawał na ślubnym kobiercu? Jak wyglądał jego dwór? Czy jego związki bywały udane? Iwona Kienzler podjęła się napisa...

Rozwiń

Zwiń

Mackenzie jedzie na wesele swojego brata, a w samolocie poznaje brata panny młodej, Harrisona. Przystojny mężczyzna wydaje się jej nienawidzić, czego radosna, gadatliwa i otwarta dziewczyna nie może zrozumieć. Nic mu przecież nie zrobiła! Harrison jednak nie ma jej nic do zarzucenia, po prostu nie potrafi rozmawiać z kobietami, przez co jest opryskliwy i nieprzyjemny…
Gbur w raju Ludki Skrzydlewskiej to pierwszy tom nowego cyklu Ponuracy. Fabuła książki osadzona jest w Stanach Zjednoczonych, a większość akcji dzieje się na Hawajach. Autorka zdecydowała się na dwie pierwszoosobowe narracje w wykonaniu Mackenzie i Harrisona.
Mackenzie to dziewczyna przed trzydziestką. Radosna, dobra, otwarta, ciepła. Po trudnym związku jest teraz singielką. Dba o mamę, uwielbia swoją bratową, zresztą szybko przychodzi jej nawiązywanie kontaktów z ludźmi. Niestety na swojej drodze spotyka Harrisona, który zdaje się za nią nie przepadać. Mackenzie nie może zrozumieć, dlaczego tak się dzieje. Robi sobie wyrzuty, stara się wciągnąć mężczyznę w rozmowę, zachęcić go do poznania i polubienia jej.
Harrison to przystojny mężczyzna, który nie potrafi rozmawiać z kobietami. Zamyka się w sobie, a gdy już odpowiada, to zdawkowo i dosadnie. Gdy poznaje Mackenzie, ta wpada mu w oko, ale kompletnie nie potrafi tego okazać. Jego bliscy wiedzą, że jest inny, ale dla obcych wygląda to tak, jakby jego celem było sprawienie Mackenzie przykrości.
Fabuła pokazuje relacje tej dwójki. Przede wszystkim dzięki dwóm narracjom jesteśmy w stanie zrozumieć, co czują bohaterowie. Czasem niektóre wydarzenia pokazano z dwóch perspektyw – całkiem od siebie różnych! To mi się bardzo podobało. To, co dla Mackenzie oznaczało nienawiść, dla Harrisona okazywało się uwielbieniem, którego nie umiał pokazać.
W książce nie brakuje akcji. Mam wrażenie, że przez kilka dni bohaterowie przeżyli więcej niż którzy ludzie przez całe życie. To mnie trochę śmieszyło i drażniło, bo odczułam, że fabuła jest przeładowana sytuacjami nieprawdopodobnie spiętrzonymi w tak krótkim czasie. Jednak z drugiej strony uznałam, że to dobrze, bo coś się działo w tekście. Nie był to jedynie romans i komedia nieporozumień, lecz powieść ze zwrotami akcji i zaskoczeniami. Miałam obawy, gdy sięgałam po ten tom, że dostanę miałką opowieść o ciągłym przyciąganiu i odpychaniu podsyconym erotycznym napięciem, ale okazało się, że jest inaczej.
Jeśli chodzi o warstwę uczuciową, to na plus wychodzi fakt, że bohaterowie ze sobą rozmawiają. Nawet trudności i nieporozumienia ich na siebie nie zamykają. Owszem, w emocjach źle odczytują zachowanie drugiej strony, ale zamiast się obrażać, podejmują dialog. To było dla mnie ogromnie pozytywne zaskoczenie. W treści pojawiają się też sceny erotyczne. Są napisane dobrze – nie lubię, gdy autorzy na części ludzkiego ciała mówią jak dzieci, na przykład „muszelka”. Tu tak nie było, na szczęście. Opisy działają na wyobraźnię, ale nie jest ich zbyt wiele. Autorka postawiła na akcję poza sypialnią, co uznaję za plus.
Gbur w raju pozytywnie mnie zaskoczył. Książka była lekka i momentami zabawna. Owszem, były sceny, które mogłyby zmrozić krew w żyłach, ale to nie jest powieść sensacyjna, tylko romantyczna. Pozycja w sam raz na wakacyjne dni.

Mackenzie jedzie na wesele swojego brata, a w samolocie poznaje brata panny młodej, Harrisona. Przystojny mężczyzna wydaje się jej nienawidzić, czego radosna, gadatliwa i otwarta dziewczyna nie może zrozumieć. Nic mu przecież nie zrobiła! Harrison jednak nie ma jej nic do zarzucenia, po pr...

Rozwiń

Zwiń

Alyce rządzi Briarem i ukrywa przed nowymi poddanymi Aurorę. Próbuje ją obudzić ze snu, na który zapadła w ramach klątwy, chociaż boi się, że księżniczka nie będzie jej pamiętać. W międzyczasie kieruje oddziałami, które odbijają kolejne magiczne istoty z rąk ludzi. W ten sposób Alyce buduje nowe królestwo, w którym gobliny, chocliki, zmiennokształtni, łaski mogą czuć się bezpiecznie. Czy uda jej się zbudzić ze stuletniego snu Aurorę? Czy ludzkie królestwa będą zagrażać Alyce i jej dworowi?
Misrule Heather Walter to drugi tom dwutomowej serii Malice. Powieść jest inspirowana baśnią o Śpiącej Królewnie. To powieść dla starszej młodzieży z rozwiniętym wątkiem fantastycznym oraz z reprezentacją LGBTQ+.
Główną bohaterką i narratorką jest Alyce, która jest mroczną łaską. Posiada ogromne moce magiczne, których użyła, by sterroryzować królestwo i zemścić się na ludziach. Przygarnia na swój dwór magiczne istoty, które wcześniej były uciśnione przez ludzi. Budzi respekt i przerażenie, chociaż odnosiłam wrażenie, że to tylko pozory. Nie wykorzystywała swojej pozycji, nie widziałam w niej władczyni.
Tym razem fabuła przenosi nas w czasie sto lat do przodu. Widzimy dwór, który zbudowała Alyce. Są na nim liczne magiczne istoty, które wcześniej były jak ona źle traktowane przez ludzi. Nie są to jednak łagodne wróżki czy delikatne elfy, lecz psotne gobliny i zmiennokształni budzący respekt. Ten element bardzo kojarzył mi się z czarownicą ze Śpiącej Królewny – władczyni z wiernym ptakiem otoczona niesfornymi istotami.
Akcja ma dwa główne wątki. Pierwszy z nich dotyczy walki z innym królestwem. Mamy elementy starć, przeszpiegi, pojmanych więźniów. To ciekawa kwestia. Drugim rozwiniętym motywem jest wątek uczuciowy. W poprzednim tomie pokazano uczucie między Alyce i Aurorą. Teraz mroczna łaska musi zmierzyć się z tym, co zrobiła ojczyźnie księżniczki i spróbować ją obudzić. Obie się zmieniły, ich uczucia są niepewne. Aurora straciła zaufanie do Alyce, a ta z kolei boi się, że miłość do ludzkiej dziewczyny będzie solą w oku poddanych. Ta relacja to ciągłe przyciąganie i odpychanie siebie nawzajem.
Jeśli chodzi o wątek fantastyczny to w książce znajdziemy nie tylko istoty, o których wspomniałam. Jest tu też pokazana moc, którą włada Alyce. Nie wykorzystuje jej zbyt często, ale wspomina się o niej w wielu sytuacjach. Mamy też zdania pewnej istoty, która zamieszkuje ciało Alyce. Są on wyróżnione w treści kursywą. Ta magiczna otoczka jest opisana dobrze, nadaje też pewnego mroku całej opowieści. Nie jest to bowiem magia piękna i pomocna, lecz mroczna i brutalna momentami.
Podobał mi się klimat tej części, szczególnie sceny opisujące dwór Alyce. Nie do końca jednak mogłam się połapać w relacjach kobiet, męczyłam się, gdy co chwilę zmieniały zdanie. Miało to logiczne wyjaśnienie, a dzięki narracji rozumiałam, co czuje główna bohaterka. Niemniej byłam trochę rozdarta. Na plus wychodzi fakt, że w fabułę wpleciono opowieści z tego świata, które uzupełniają akcję. Widać, że autorka przemyślała kwestie poboczne, które mają zbudować rzeczywistość.
Dylogia miała klimat, który przypadł mi do gustu. Każdy tom miał nieco inne tematy, które wysunęły się na pierwszy plan. Podobało mi się sięgnięcie po motywy ze Śpiącej Królewny, bo to moja ulubiona baśń i animacja Disneya. Jeśli więc lubicie retellingi i chcecie sprawdzić, jak skorzystano z motywów opowieści o Aurorze, sięgajcie śmiało.

Alyce rządzi Briarem i ukrywa przed nowymi poddanymi Aurorę. Próbuje ją obudzić ze snu, na który zapadła w ramach klątwy, chociaż boi się, że księżniczka nie będzie jej pamiętać. W międzyczasie kieruje oddziałami, które odbijają kolejne magiczne istoty z rąk ludzi. W ten sposób Alyce buduj...

Rozwiń

Zwiń

Kto z nas nie zna opowieści o wyścigu żółwia i zająca? Jaki morał niesie ze sobą historia trzech świnek budujących własne domy? Co polna mysz zobaczyła w mieście? Natalie Portman skupia się na znanych bajkach i odświeża ich wersje.

Bajki to zbiór trzech znanych opowieści. Autorka nie zmieniła ich całkowicie, sens został zachowany. Są uwspółcześnione – na przykład zając chwali się modnym dresem, a świnki budują domy z tego, co zostaje po ich ucztach, czyli na przykład opakowań po jedzeniu. Każda z opowieści ma morał, który łatwo dostrzec – nie jest ukryty pod zawiłymi dla dzieci puentami. Jest przekazany wprost. Bajki nie są przeładowane słowami, tekst jest okrojony, ale nie oznacza to, że czegoś brakuje w treści. Jest to jakby skompresowana zawartość.

Przekład Michała Rusinka jest wprost genialny. Wierszowane, krótkie utwory wpadają w ucho. Rytm ułatwia odczytywanie. W całym tekście znalazłam tylko jedno słowo, które może sprawić dzieciom trudność, a mianowicie ladaco. Wierzę jednak, że wspólna lektura z rodzicami pozwoli na rozwianie wątpliwości.

Książkę wzbogacają ilustracje Janny Matt. Co ciekawe – wydawnictwo na stronie redakcyjnej podało informacje na temat tego, jaką techniką zostały narysowane. Spotkałam się z tym pierwszy raz i było to dla mnie pozytywne zaskoczenie. Ilustracje są naprawdę ładne, przypominają klasyczne rysunki z bajek sprzed kilkudziesięciu lat. Kolory są stonowane, a kadry bywają dynamiczne. Nie brakuje szczegółów, a zwierzęta oddano w bardzo dobry sposób – są bliskie temu, jak wyglądają naprawdę. Nadano im jednak cechy ludzkie, a nawet założono ubrania.

Plusem tej pozycji jest też fakt, że jest to książka-cegiełka. Dochód ze sprzedaży wesprze psychiatrię dziecięcą w Polsce.

Bajki to ładnie wydana pozycja, w której znajdziemy wartościowe teksty w nieco odświeżonej wersji. Na pewno trafią w gusta małych czytelników. Bardzo dobrze przetłumaczone na język polski, z morałem i celem. Polecam.

Kto z nas nie zna opowieści o wyścigu żółwia i zająca? Jaki morał niesie ze sobą historia trzech świnek budujących własne domy? Co polna mysz zobaczyła w mieście? Natalie Portman skupia się na znanych bajkach i odświeża ich wersje.

Bajki to zbiór trzech znanych opowieści. Autorka nie zmie...

Rozwiń

Zwiń

Vi dowiaduje się, że jej matka była szpiegiem. Okazuje się, że jej cała rodzina to szpiedzy, a sama Vi ma okazję również zostać tajniakiem. Musi tylko znaleźć misję i wykazać się, by zostać przyjętą do wyjątkowej szkoły. Gdy w dniu ślubu Easter, matki Vi, pojawia się ojciec dziewczynki, wszystko zaczyna się komplikować. Nastolatka trafia w sam środek rodzicielskich sporów, a do tego jeszcze czeka ją walka ze złem. Jak poradzi sobie Vi?
Vi, dziewczynka szpieg. Licencja na luz autorstwa Maz Evans jest powieścią dla młodszych czytelników. Bohaterka ma jedenaście lat, książka sprawdzi się więc wśród rówieśników Vi. Narrator trzecioosobowy relacjonuje wydarzenia wokół przyszłej tajniaczki.
Vi jest interesującą postacią. Przede wszystkim jest ciekawska i lubi czasem coś podebrać, a potem podzwrócić. Nie ma problemów z podsłuchiwaniem mamy, by dowiedzieć się czegoś, czego ta nie chce jej powiedzieć. Dziewczynka jest też mądra – sama podejmuje decyzje dotyczące siebie i chce mieć udział w rodzinnych sprawach.
Fabuła naszpikowana jest szpiegowskimi elementami. Vi znajduje sprawę, którą zamierza się zająć, by dostać się do szkoły dla szpiegów. Na jej celownik trafia pewna rzecz, która może pomóc manipulować dorosłymi, a którą chce wykorzystać złoczyńca. Dziewczyna musi zdecydować, komu zaufać i jak zabrać się za tę sprawę. Z jednej strony ma matkę, która nie chce, by Vi została szpiegiem. Z drugiej strony pojawia się ojciec, do tej pory nieobecny w życiu jedenastolatki, który nie ma chyba dobrych zamiarów, patrząc na jego przeszłość. Z trzeciej strony jest babcia, która uważa, że rodzinna tradycja szpiegowska powinna być kontynuowana.
Szpiegowskie momenty są całkiem ciekawe. Pojawiają się pościgi, bójki, materiały wybuchowe, kontakty z podejrzanymi. Niebanalni byli przestępcy, których spotyka Vi, to zabawna mieszanka, którą polubiłam. Także byli szpiedzy są sportretowani w interesujący sposób. Vi zdobywa swojego superwroga, bierze też udział w pierwszej misji. Nie zabrakło też szpiegowskich gadżetów!
Drugim ważnym wątkiem są relacje rodzinne, a te są naprawdę skomplikowane. Rodzice Vi pochodzą z dwóch różnych światów, ale zależy im na dobru córki. Ich kłótnie o przyszłość dziewczynki są męczące, ale też pokazują, że oboje myślą o jej bezpieczeństwie. Ojciec chce być obecny w jej życiu, co denerwuje matkę. Do tego jest jeszcze niedoszły mąż Easter, który jest też nauczycielem Vi, co tylko pogarsza sprawę.
Nie zabrakło relacji rówieśniczych. Vi w pakiecie z narzeczonym matki dostaje przyszywanego brata, który jest jej kolegą z klasy. W szkole rządzi rodzeństwo, które wydaje opinie o tym, kto jest fajny, a kto nie. Vi będzie musiała zdecydować – wybierze popularność czy będzie wierna nowemu bratu?
Jeśli chodzi o styl autorki, przyznam, że bardzo mi się podobał. Jest tu dawka absurdu, wiele humoru, ciekawe postacie, a do tego akcja. Nie ma chwili, by się znudzić. Autorka nie zapomniała też o budowaniu tła – rodzina Vi jest niecodzienna, ale dodaje ona smaczku całej historii.
Vi, dziewczynka szpieg. Licencja na luz jest świetną powieścią dla młodych czytelników. Sprawdzi się wśród fanów Szkoły szpiegów, lub jak w moim przypadku Małych Agentów. Zabawna treść pełna akcji wciągnie was na wiele godzin.

Vi dowiaduje się, że jej matka była szpiegiem. Okazuje się, że jej cała rodzina to szpiedzy, a sama Vi ma okazję również zostać tajniakiem. Musi tylko znaleźć misję i wykazać się, by zostać przyjętą do wyjątkowej szkoły. Gdy w dniu ślubu Easter, matki Vi, pojawia się ojciec dziewczynki, ws...

Rozwiń

Zwiń

W Turynie grasuje nieuchwytny morderca. Nad jego sprawą pracuje prokurator Francesco Scalviati oraz dziennikarka śledcza Leda de Almeida. Morderca zabija pary, które spotykają się w ustronnych miejscach. Jego zbrodnie dokonywane są z regularnością wyznaczaną przez fazy księżyca. Na pomoc prokuratorowi przybywa agent Stoner, który zajmuje się profilowaniem w FBI. Czy jego metody pomogą odkryć, kto stoi za zbrodniami?

Sezon pająków Barbary Baraldi to powieść sensacyjna z elementami thrillera. Narrator trzecioosobowy przedstawia wydarzenia z udziałem dwojga głównych bohaterów – prokuratora i dziennikarki. Co jakiś czas zdradza też, co się dzieje u innych postaci.

Scalviati to inteligentny prokurator, który świetnie radzi sobie na miejscach zbrodni. Jest uważny i czujny, ale nie działa pochopnie. Pogoń za mordercą, przesłuchiwanie świadków i szukanie motywów sprawiają, że praca zaczyna go pochłaniać bez reszty. Chce dopaść złoczyńcę, przez co zaniedbuje rodzinę. Niedługo ma zostać ojcem, ale nie wspiera swojej żony, ponieważ skupia się na śledztwie.

Leda de Almeida jest z kolei dziennikarką – przepracowuje traumę z poprzedniej sprawy, którą się zajmowała. Jest odważna i czasem bezczelna, ale w tej pracy właśnie taka musi być. Potrafi zadawać celne pytania, ale zachowuje informacje dla siebie, zamiast gnać z nimi od razu na policję. Ryzykuje i jej się to opłaca.

Powieść rozpoczyna się intrygującą sceną z tytułowymi pająkami. Liczyłam na to, że ten motyw będzie kontynuowany, ale nie ma on znaczenia dla dalszego rozwoju wypadków związanych z morderstwami. Miałam nadzieję, że będą one wykorzystane jako element zbrodni bądź w jakiś sposób naprowadzą czytelników na ważny trop, ale nie odgrywają w fabule żadnej ważnej roli.

Sama fabuła jest naprawdę wciągająca, a wykreowane postacie główne – ciekawe i niebanalne. Dopracowany został też morderca. Autorka stopniowo odsłania kolejne elementy jego planu i pokazuje, jak gra z policją. Motywacje mordercy są nieco nieprawdopodobne, ale z drugiej strony przywodzą na myśl geniuszy zbrodni z końca XX wieku.

Najmocniejszą stroną powieści jest jej klimat. Autorka przenosi nas w czasie do lat 80. Sprawy toczą się swoim rytmem, a policja nie ma do dyspozycji ani komputerów, ani komórek, co sprawia, że niektórym ta lektura może się wydać wręcz archaiczna. Dla mnie to rodzaj retrospekcji – sama w dzieciństwie nie miałam komputera, a telefon stacjonarny był jednym z najważniejszych urządzeń w domu. Tu natomiast często pojawia się fax, aparaty są na klisze, a komputer to zmora dziennikarki. Wszystko trzeba robić „tradycyjnie” – szukać informacji w papierach, publikować ogłoszenia w gazecie.

Sezon pająków to sprawnie napisana powieść. Motyw zbrodni jest przemyślany, a sama książka nieco retro przez lata, w których toczy się akcja, oraz zachowanie mordercy. Na plus wychodzą bohaterowie i klimat pozycji. Mam nadzieję, że autorka jeszcze będzie wydawana na polskim rynku, bo tą książką udowodniła, że potrafi budować napięcie i świetnie bazować na sentymentach dorosłych czytelników.

W Turynie grasuje nieuchwytny morderca. Nad jego sprawą pracuje prokurator Francesco Scalviati oraz dziennikarka śledcza Leda de Almeida. Morderca zabija pary, które spotykają się w ustronnych miejscach. Jego zbrodnie dokonywane są z regularnością wyznaczaną przez fazy księżyca. Na pomoc p...

Rozwiń

Zwiń

Paulien Mertens trafia do Paryża, gdzie oczekuje na swojego narzeczonego. Zwiedza galerie, ogląda dzieła mistrzów malarstwa, zabija czas. Wie, że niedługo jej ukochany wróci i naprawi wszystkie błędy. Tymczasem dziewczyna dowiaduje się, że jest podejrzana o współudział w oszustwie narzeczonego, który zabrał pieniądze jej rodziny i znajomych i zniknął. Przybiera nową tożsamość, by się ukryć, zaczyna pracować, a w końcu trafia na bogatego kolekcjonera, który zatrudnia ją w roli asystentki. Czy dziewczyna zacznie nowe życie z dala od problemów?

Uczennica mistrza jest powieścią Barbary Shapiro. Autorka przenosi nas do Paryża lat 20. XX w., gdzie tworzą Picasso i Matisse. W książce znajdziemy dwoje bohaterów, którzy mają swoje rozdziały, oraz dwa typy narracja. Akcja tocząca się w latach 30. XX w. prezentowana jest z perspektywy pierwszoosobowej. To monolog głównej bohaterki i sporadyczne rozmowy z jej prawnikiem. Dziewczyna zwraca się często w myślach do pewnego mężczyzny, jakby zwierzając mu się z wydarzeń i uczuć. Oprócz tego mamy dwoje bohaterów, o których opowiada trzecioosobowy narrator.

Główną bohaterkę poznajemy w czasie, gdy jest już po przejściach. Nie opowiada o tym, co się wydarzyło zbyt wiele. Więcej na ten temat dowiadujemy się nieco później, z rozdziałów przenoszących nas w czasie do lat 20. Wtedy to Paulien jest młodziutka i naiwna, wierzy, że jej narzeczony to godny zaufania mężczyzna, a jej bliscy uratują ją z każdej opresji. Wychowana w dobrym, bogatym domu, zna się na sztuce, która ją interesuje. Nie boi się jednak podjąć pracy, gdy bieda zajrzy jej w oczy. Dziewczyna z miesiąca na miesiąc uczy się życia, którego wcześniej nie znała. Jest też coraz bardziej sprytna i przebiegła. Potrafi wykorzystać swoją inteligencję i wdzięki, by zdobyć to, czego chce. Jest jednak przy tym ostrożna, nie chce zniweczyć swoich dalekosiężnych planów.

Od pierwszego rozdziału wiemy, że bohaterka wpakowała się w jakieś kłopoty. By dowiedzieć się, co się stało, musimy cofnąć się w czasie. Relacja trzecioosobowa jest szczegółowa, a wydarzenia pokazują, jak kobieta upadła na dno i próbowała się podnieść, budując swoje życie od nowa.

W treści znajdziemy wiele informacji na temat sztuki. Malarstwo jest dla głównej bohaterki ważną częścią życia. Obserwujemy wraz z nią nie tylko obrazy w galeriach, lecz mamy też okazję poczytać o tym, jak opisuje ona dzieła. Pojawia się wiele emocji, a opis nie dotyczy jedynie wyglądu obrazów, lecz także uczuć, jakie wywołują w oglądającym. To prawdziwa przyjemność czytać właśnie takie relacje.

Zaskoczyło mnie zakończenie powieści. Byłam zadowolona z takiego obrotu spraw i przyznam, że się go nie spodziewałam. Cała książka była wciągająca, intrygująca, bohaterka była wykreowana w świetny sposób. Mogliśmy obserwować zmiany, jakie w niej zachodziły. Jej wrażliwość na sztukę była zachwycająca.

Uczennica mistrza jest powieścią historyczną, która spodoba się nie tylko fanom gatunku. Także miłośnicy malarstwa, sztuki i zaskakujących zwrotów akcji będą zadowoleni z lektury tego tytułu.

Paulien Mertens trafia do Paryża, gdzie oczekuje na swojego narzeczonego. Zwiedza galerie, ogląda dzieła mistrzów malarstwa, zabija czas. Wie, że niedługo jej ukochany wróci i naprawi wszystkie błędy. Tymczasem dziewczyna dowiaduje się, że jest podejrzana o współudział w oszustwie narzeczo...

Rozwiń

Zwiń

Lucylla to miasto pozbawione potworów. Dżam czuje się tu bezpiecznie, chociaż wie, że jej rodzice i dziadkowie musieli walczyć o to, by zapanowało w nim dobro. Tymczasem nagle w życiu dziewczyny pojawia się Głask – stwór o przerażającym wyglądzie – i oznajmia jej, że w mieście grasuje potwór. Na dodatek ukrywa się on w domu jej najlepszego przyjaciela, Odkupiciela. Zadaniem Głaska jest wyśledzenie stwora i pozbycie się go. Czy Dżam mu w tym pomoże?

Głask jest powieścią Akwaeke Emezi. To książka młodzieżowa, ale poruszana w niej tematyka jest uniwersalna i ważna, dlatego i starsi czytelnicy z powodzeniem znajdą w niej coś dla siebie.

Główna bohaterka, Dżam, to młoda dziewczyna, która bardzo mało mówi. Głosu używa tylko wśród bliskich, a na co dzień posługuje się językiem migowym. Jest niezwykła, chociaż nie wiąże się to z żadnymi nadprzyrodzonymi mocami, a raczej z jej wrażliwością. Odczytuje atmosferę domu, wczuwa się w jego ruchy i traktuje go niemal jak żywą istotę.

Powieść skupia się na poszukiwaniu potwora. To zadanie Głaska, który widzi w Dżam pomocnicę. Nie wiemy, kim jest potwór, ale Głask ma pewne poszlaki, które sugerują, że to ktoś bliski Odkupicielowi. Dziewczyna staje przed wyborem – powiedzieć przyjacielowi o tych przypuszczeniach i nastraszyć go czy zachować je dla siebie, pozwalając w ten sposób, aby potwór dalej krzywdził kogoś z rodziny Odkupiciela. To trudna decyzja, ale Dżam niejednokrotnie stanie jeszcze przed takimi wyborami.

Koncepcja potworów i aniołów brzmi nieco baśniowo lub biblijnie, jednak pod tymi pojęciami kryją się ludzie. Nie chodzi tu o mityczne stworzenia czy istoty przybyłe z nieba. Chodzi o tych, którzy krzywdzą innych, i o tych, którzy niosą pomoc, wymierzają sprawiedliwość. Ukrycie znaczeń ma uogólniać te dwie kategorie, lecz także mocno je przeciwstawiać.

Powieść jest niedługa, ale porusza ważne tematy. Wśród nich jest walka ze złem, wymierzanie sprawiedliwości i szukanie zemsty. Bohaterowie muszą zrozumieć, że kara samodzielnie wymierzona potworowi nie przyniesie niczego dobrego. Muszą dać przykład innym, by mieszkańcy zrewidowali swoje przekonania i na nowo poszukali odpowiedzi na pytanie, jak ustrzec się od zła.

W książce pojawia się też motyw krzywdzenia dzieci. Nie mamy tu drastycznych i szczegółowych opisów, ale ze strzępków informacji składamy obraz, który przeraża. Co gorsze – ludzie w Lucylli przyzwyczaili się do spokoju i bezpieczeństwa, dlatego nie wierzą, że coś złego może się dziać.

Głask jest tu czymś w rodzaju bodźca, który otwiera oczy na zło. Co prawda objawia się tylko Dżam, ale ma w niej sojuszniczkę, która nie pozwala mu działać w brutalny sposób. Dziewczyna orientuje się też, że nie zawsze aniołowie wyglądają jak boscy posłańcy, a potwory – jak istoty z dna piekieł. Okazuje się, że potworem może być ktoś dobrze znany, a anioł może mieć rogi i szpony. Liczy się zachowanie, nie wygląd.

Głask to poruszająca, nieco baśniowa powieść, w której świat nie jest opisywany wprost, ale za pomocą metafor i pojęć. Mimo niewielkiej objętości to książka bardzo bogata w treść, w znaczenia. Spodobała mi się główna bohaterka, która jest interesującą postacią.

Jeśli szukacie książki poruszającej ważne kwestie, lirycznej, ale dosadnej w przekazie, koniecznie sięgnijcie po Głaska. To pozycja nie tylko dla młodzieży. Jej przekaz jest uniwersalny i na pewno trafi do szerszego grona odbiorców.

Lucylla to miasto pozbawione potworów. Dżam czuje się tu bezpiecznie, chociaż wie, że jej rodzice i dziadkowie musieli walczyć o to, by zapanowało w nim dobro. Tymczasem nagle w życiu dziewczyny pojawia się Głask – stwór o przerażającym wyglądzie – i oznajmia jej, że w mieście grasuje potw...

Rozwiń

Zwiń

Anna Maria Kier otrzymuje nową sprawę. Nie chce się nią zajmować, ma na głowie inne problemy, ale postanawia, że jeszcze raz podejmie detektywistyczne działania. Zięć znanego biznesmena otrzymuje co jakiś czas niebieskie koperty z pogróżkami. Mężczyzna boi się, że ktoś skrzywdzi jego żonę. Wraz z ojcem kobiety proszą o pomoc agencję detektywistyczną Kier.

Walet to czwarty tom serii Dagmary Andryki. Główną bohaterką powieści jest Anna Maria Kier, była policjantka, która zajmuje się teraz prowadzeniem biura detektywistycznego. Narrator trzecioosobowy śledzi kilka postaci, by dać czytelnikowi pełniejszy obraz sytuacji. Mamy zatem sceny, w których widzimy Wandę, współpracownicę Anny, a także ojca głównej bohaterki i jej syna.

Anna Maria Kier to postać silna, odważna, ale już nie tak biegła ze wszystkim, co potrzebne w pracy detektywa. Jej pomocnica zajmuje się stroną informatyczną, kolejny współpracownik śledztwami i obserwacją podejrzanych. Anna natomiast dobrze radzi sobie z rozmowami z ludźmi. Jest bezpośrednia, potrafi zadawać celne pytania i potrząsać ludźmi, by uzyskać odpowiedzi i wydobyć na światło dzienne sekrety.

W powieści mamy dwa główne wątki. Pierwszy dotyczy naturalnie sprawy detektywistycznej. W tym tomie otrzymujemy zagadkę pogróżek, które być może mają związek z bogatym przedsiębiorcą, ojcem potencjalnej ofiary. Sprawa jest tajemnicza, widać, że postacie nie chcą zdradzać Kier wszystkiego. Finał zaskakuje, jest logicznie wyjaśniony, a wszystkie elementy wpadają na swoje miejsce.

Drugi wątek dotyczy spraw prywatnych Anny Marii Kier. Kobieta mierzy się z problemami z ojcem, który ma wpływy i jest niebezpieczny. Musi też poradzić sobie z byłym mężem, który zawiódł jej zaufanie. Jest wykończona walką o dobro syna – najpierw jego zdrowie, a potem o próby odcięcia go od toksycznego i manipulującego nim dziadka. Kier jest przytłoczona wszystkim, co przeszła w ostatnim czasie.

Przyznam, że wątek prywatny w tej powieści bardzo mnie zaintrygował. Śledziłam go z dużym zainteresowaniem i czekałam na rozwój wypadków. Autorka serwowała czytelnikom tylko strzępki scen i informacji, potrafiła ukrywać niektóre ważne elementy, by budować w ten sposób atmosferę. Świetnie poradziła sobie z prezentowaniem życia głównej bohaterki, nie zapominając przy tym o sprawach detektywistycznych.

Seria Dagmary Andryki to lekkie kryminały, w których rozwinięte jest tło wydarzeń, a w szczególności kwestie prywatne głównej bohaterki. Każda sprawa detektywistyczna była zajmująca i ciekawa, podobały mi się odmienne i oryginalne śledztwa, którymi zajmowała się bohaterka. I mimo że wątki detektywistyczne w każdej powieści są osobnymi kwestiami, to cykl należy czytać w kolejności wydawania. W ten sposób będziemy w stanie zrozumieć, co dzieje się w życiu Kier i jak rozwijały się poszczególne wątki prywatne.

Walet to udany finał serii. Wszystko zostało zamknięte, nie zapomniano o sprawie detektywistycznej, a z tomu na tom możemy zauważyć zmianę w bohaterce. Przytłoczona problemami staje się zgorzkniała, drażliwa, zmęczona. Zostało to bardzo dobrze uchwycone.

Seria Anna Maria Kier spodoba się fanom powieści detektywistycznych. To książki dla osób, które lubią, gdy główny bohater nie jest elementem tła, anonimową postacią. Tu dostaniecie ciekawą bohaterkę, której życie nie jest usłane różami.

Anna Maria Kier otrzymuje nową sprawę. Nie chce się nią zajmować, ma na głowie inne problemy, ale postanawia, że jeszcze raz podejmie detektywistyczne działania. Zięć znanego biznesmena otrzymuje co jakiś czas niebieskie koperty z pogróżkami. Mężczyzna boi się, że ktoś skrzywdzi jego żonę....

Rozwiń

Zwiń