Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy zagłębianie się w historię starożytnego Kościoła - a już zwłaszcza przyglądanie się roli kobiet w ówczesnych 'strukturach' - jest komukolwiek do czegoś potrzebne?
Czy szukanie - czasem prawie po omacku - śladów kobiet-diakonów, biblistek, mniszek może mieć znaczenie dla współczesnych katoliczek i katolików?
Czy analiza podkoloryzowanych żywotów świetych dziewic i wdów cokolwiek wnosi do mojego życia?

Zuzanna Radzik w swojej nowej książce właściwie "tylko" przedstawia nam historie kilkunastu/kilkudziesięciu kobiet, o których możemy przeczytać w Biblii, w starożytnych lub średniowiecznych manuskryptach, lub które znamy "tak po prostu" - bo w jednym czy drugim kościele znajduje się ich figura, albo usłyszeliśmy kiedyś legendę opartą o ich losy.

Ale najważniejszym elementem tej książki są moim zdaniem pytania, które autorka stawia jakby "przy okazji", kilka nawiązań do sytuacji współczesnych kobiet, parę "luźnych" relfeksji na temat ich roli w Kościele i w społeczeństwie "wczoraj i dziś".

Jest o czym myśleć.

Czy zagłębianie się w historię starożytnego Kościoła - a już zwłaszcza przyglądanie się roli kobiet w ówczesnych 'strukturach' - jest komukolwiek do czegoś potrzebne?
Czy szukanie - czasem prawie po omacku - śladów kobiet-diakonów, biblistek, mniszek może mieć znaczenie dla współczesnych katoliczek i katolików?
Czy analiza podkoloryzowanych żywotów świetych dziewic i wdów...

Baaardzo dziwna książka. Chciałam ją rzucić w kąt już po kilkudziesięciu stronach. W okolicach 90 strony (z ponad 500...) uznałam, że skoro rozgryzłam (później okazjało się, że trafnie) jeden z głównych wątków, to naprawdę szkoda czasu na dalszą lekturę. A jednak coś mnie przy niej trzymało. I chociaż irytował mnie pewien sentymentalizm, jakaś taka rozwlekłość, to nagle okazało się, że dobrnęłam do połowy, potem do 300, 400 strony... A pod koniec wręcz nie mogłam się oderwać od tej historii.
Nie wiem dlaczego. Magia Paryża (który pojawia się tu późno, ale za to z przytupem)? Ciekawość, kim naprawdę (nie) była księżna? Cięte (i zabawne) riposty zastępujące miłosne wyznania?
Trudno powiedzieć. Ale jeśli zaczęliście czytać "Do zobaczenia w Paryżu" to mam jedną radę: jeśli chcecie dobrze się bawić, spróbujcie powstrzymać ziewanie przez kilkadziesiąt pierwszych stron i dotrwajcie do momentu, w którym zaczyna się robić ciekawie :)

Baaardzo dziwna książka. Chciałam ją rzucić w kąt już po kilkudziesięciu stronach. W okolicach 90 strony (z ponad 500...) uznałam, że skoro rozgryzłam (później okazjało się, że trafnie) jeden z głównych wątków, to naprawdę szkoda czasu na dalszą lekturę. A jednak coś mnie przy niej trzymało. I chociaż irytował mnie pewien sentymentalizm, jakaś taka rozwlekłość, to nagle...

Ludzie różnie reagują na cierpienie. Jedni pogrążają się w rozpaczy, inni próbują udawać, że są twardzi jak skała, a inni szukają zampomnienia na wszelkie możliwe sposoby. Ale są też ludzie, którzy - mimo ciosów od losu - starają się dzień po dniu zmieniać świat na lepsze. I to nie tylko swój świat, ale też "przestrzeń społeczną". A przy tym powoli odzyskują zdolność do cieszenia się życiem, obecnością bliskich, pięknymi przedmiotami.
Taką osobą jest z pewnością Ewa Błaszczyk, która nie "gwiazdorzy", tylko tak po prostu opowiada o rzeczach wielkich i małych, wspaniałych i strasznych, bolesnych i radosnych. "Lubię żyć" to nie jest zbiór pseudofilozoficznych rozważań nad (bez)sensem istnienia, niby-coachingów zdań motywacyjnych ani użalania się nad sobą. A jednak (a może przede wszystkim) jest to piękna książka na początek roku, gdy szczególnie uważnie przyglądamy się naszemu życiu i zastanawiamy się co i jak w nim zmienić. Może warto - jak bohaterka i współautorka tej książki - tak zwyczajnie starać się dobrze przeżywać każdy dzień? Powolutku, pamiętając o sobie i nie zapominając o potrzebach innych.

Ludzie różnie reagują na cierpienie. Jedni pogrążają się w rozpaczy, inni próbują udawać, że są twardzi jak skała, a inni szukają zampomnienia na wszelkie możliwe sposoby. Ale są też ludzie, którzy - mimo ciosów od losu - starają się dzień po dniu zmieniać świat na lepsze. I to nie tylko swój świat, ale też "przestrzeń społeczną". A przy tym powoli odzyskują zdolność do...