W innych kulturach mucha niekoniecznie jest kojarzona z nieczystościami i brudem. Zarówno starożytni Egipcjanie, Grecy, jak i Chińczycy mieli o nich znacznie lepsze zdanie. Tam mucha była symbolem szybkości, zwycięstwa, wytrzymałości i przetrwania. Warto więc mieć to wszystko na uwadze podczas lektury książki Claudii Pineiro, gdyż pewne tropy mogą się przydać.

Główną bohaterką „Czasu much” jest Ines Experey, bohaterka znana z innej powieści autorki – „Twoja”. Mamy więc do czynienia z bezpośrednią kontynuacją, chociaż rozgrywającą się piętnaście lat później. Po lekturze mogę stwierdzić, że brak znajomości wcześniejszej części zbytnio mi nie przeszkadzał, jednak nawiązań do „Twojej” było naprawdę sporo. Wydaje mi się więc, że warto zapoznać się z poprzednikiem.

Ines po długiej odsiadce wychodzi z więzienia i rozpoczyna nowe życie. Po roku na wolności ma pracę i mieszka z koleżanką, która się w niej podkochuje. Razem prowadzą firmę MMM oferującą bezpieczną dezynsekcję szkodników oraz usługi detektywistyczne. Ines nie ma kontaktu z córką oraz byłym mężem i nawet go nie szuka. Wie, że nie nadaje się na matkę i po latach nie chce udawać stroskanej rodzicielki. Skupia się tylko na pracy i w tym właśnie szuka ukojenia. Sytuacja jednak diametralnie się zmienia, gdy jedna z klientek prosi Ines o dostarczenie silnie trującej substancji, która ma posłużyć do zamordowania niewiernego małżonka.

Głównym motywem powieści Pineiro jest feminizm. I jest to najbardziej oczywisty wniosek po lekturze. Bohaterkami są kobiety skrzywdzone przez dzieci, mężczyzn i społeczeństwo – chociaż nie każda krzywda jest rzeczywista – które próbują same decydować o swoim życiu i losie. Ines próbuje zdefiniować siebie na nowo po wyjściu z więzienia i znaleźć jakiś cel. Jej przyjaciółka jest lesbijką i wie, że nigdy nie będzie mogła znaleźć szczęścia w ramionach ukochanej osoby, gdyż ta nie odwzajemnia jej uczucia, ale samo przebywanie blisko niej jest już wystarczające. Z kolei ból klientki o morderczych skłonnościach wynika z nieumiejętności zaakceptowania inności wśród najbliższych. W efekcie otrzymujemy wgląd w psychikę różnych kobiet i tylko od nas zależy, czy ich motywacja jest wiarygodna, czy też nie.

Pineiro pisze również o zmianach, jakie zaszły podczas pobytu Ines w więzieniu. Tych wywodów jest sporo i nie zawsze są odkrywcze czy nawet interesujące, ale pokazują pewną próbę zrozumienia rzeczywistości otaczającej główną bohaterkę. U nas proces ten przebiegał naturalnie i ewolucyjnie, natomiast dla Ines pewne zagadnienia (m.in. feminatywy czy rola kobiety) oraz technologia (m.in. telefony komórkowe) zmieniły się nie do poznania. Kobieta więc poprzez analizę świata tłumaczy go również i nam.

„Czas much” to dziwna książka. Trochę kryminał, a trochę traktat o kobiecości i entomologii. Pełna wewnętrznych przeciwieństw i prób łamania schematów. Dzięki temu momentami jest bardzo wciągająca i angażująca. Tak jak sama Ines, która szuka szczęścia w cieniu tragicznych wydarzeń z przeszłości. Bohaterka pewnych plam nigdy nie wymaże, ale może spróbować z nimi żyć. Nawet jeżeli będzie o nich pamiętać każdego dnia.

Michał Wnuk