To nie jest książka o kocie, to książka o ludziach. O jednej z najstraszniejszych chorób ludzkości - demencji.

To nie jest książka o kocie, to książka o ludziach. O jednej z najstraszniejszych chorób ludzkości - demencji.

Świat Książki wydał niniejszą pozycję 11 lat temu.Zakupiłam.Nie jestem w stanie określić ile razy przeczytałam...Oskar,kot stał się moim faworytem wśród zacnych stworzeń.Swoją obecnością towarzyszył w ważnym dla człowieka czasie. Też bym tak chciała ale w moim DPS-ie nie wolno w pomieszczeniach chodzić kotom...

Świat Książki wydał niniejszą pozycję 11 lat temu.Zakupiłam.Nie jestem w stanie określić ile razy przeczytałam...Oskar,kot stał się moim faworytem wśród zacnych stworzeń.Swoją obecnością towarzyszył w ważnym dla człowieka czasie. Też bym tak chciała ale w moim DPS-ie nie wolno w pomieszczeniach chodzić kotom...

David Dosa jest geriatrą w Steere House Nursing and Rehabilitation Center w Providence w stanie Rhode Island. Wraz ze swoim zespołem zajmuje się pacjentami oddziału demencyjnego. Oddział, co ciekawe jest również domem dla kilku kotów, które są wsparciem emocjonalnym dla pensjonariuszy oraz elementem terapii lekarskiej. Jednym z wychowanków tego oddziału jest z pozoru zwykły kot Oskar. Jak się okazuje Oskar posiada niezwykły dar przeczuwania kiedy zbliża się śmierć pacjentów. Kiedy ziemska droga chorego zbliża się ku końcowi futrzak wskakuje na łóżko pacjenta, zwija się w kłębek i czuwa przy nim, aż wyda ostatnie tchnienie, dając tym samym rodzinie znak, że czas najwyższy się żegnać. Ten fascynujący przypadek postanowił opisać doktor Dosa. W swojej książce przedstawił zachowanie głównego bohatera oraz rozmawiał z rodzinami osób, którym Oskar towarzyszył w ostatniej drodze. Wydawać się może, że to książka o kocie. Jednak to nie do końca prawda. Drugim tłem fabuły książki jest demencja starcza. Choroba, która coraz częściej dotyka starszych ludzi w takiej formie jak Alzheimer czy Parkinson. Autor przybliża czytelnikowi jak destrukcyjna jest ta przypadłość oraz jaki ma wpływ na człowieka. Sporo w niej rozważań na temat życia i śmierci. Dzięki tej książce możemy bardziej zrozumieć czym jest opieka paliatywna oraz jaką rolę odgrywa w naszym życiu. Bardzo dobra książka. Daje do myślenia. Polecam.

David Dosa jest geriatrą w Steere House Nursing and Rehabilitation Center w Providence w stanie Rhode Island. Wraz ze swoim zespołem zajmuje się pacjentami oddziału demencyjnego. Oddział, co ciekawe jest również domem dla kilku kotów, które są wsparciem emocjonalnym dla pensjonariuszy oraz elementem terapii lekarskiej. Jednym z wychowanków tego oddziału jest z pozoru zwykły...

David Dosa opisał w swojej książce historie pewnych ludzi, którzy mieli okazję spotkać na swej drodze niezwykłego kota Oskara. Niezwykłego ze względu na swoje umiejętności, albo raczej ze względu na fakt, że wykorzystuje swoje umiejętności w konkretnym celu. Tylko, czy cel kota jest prawidłowo interpretowany przez otoczenie?

Książka sama w sobie jest ciekawa, ale w mojej ocenie trochę brakuje w niej samego kota.

David Dosa opisał w swojej książce historie pewnych ludzi, którzy mieli okazję spotkać na swej drodze niezwykłego kota Oskara. Niezwykłego ze względu na swoje umiejętności, albo raczej ze względu na fakt, że wykorzystuje swoje umiejętności w konkretnym celu. Tylko, czy cel kota jest prawidłowo interpretowany przez otoczenie?

Książka sama w sobie jest ciekawa, ale w mojej...

Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś o Oskarze,kocie, który przeczuwał śmierć, to wszystkiego dowiesz się z tego jednego zdania.
Książka jest o ludziach, nie o kocie.O ludziach cierpiących, odchodzących.Napisana przez lekarza geriatrę.Napisana ciepło, z empatia.Ale Oskara tam tyle co... kot napłakał.Szkoda

Jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś o Oskarze,kocie, który przeczuwał śmierć, to wszystkiego dowiesz się z tego jednego zdania.
Książka jest o ludziach, nie o kocie.O ludziach cierpiących, odchodzących.Napisana przez lekarza geriatrę.Napisana ciepło, z empatia.Ale Oskara tam tyle co... kot napłakał.Szkoda

Książka opowiada historię kota który wyczuwa czas gdy ktoś umiera, wtedy kot układa się na łóżku tej osoby i przy niej czuwa. Dzięki temu rodzina zmarłego czuje się lepiej, gdyż zmarły nie umierał sam. Książka jest opowieściami rodzin zmarłych przy których czuwał Oskar oraz spekulacjami lekarza pracującego na oddziale. Książka nie tłumaczy do końca dlaczego kot to robi. Spekuluje, że kot może wyczuwać zachodzące w organizmie zmiany lub jest empatyczny. Moim zdaniem obie teorie są prawdziwe. Uważam również, że kot może pomagać przechodzić na drugą stronę tym osobom.

Książka opowiada historię kota który wyczuwa czas gdy ktoś umiera, wtedy kot układa się na łóżku tej osoby i przy niej czuwa. Dzięki temu rodzina zmarłego czuje się lepiej, gdyż zmarły nie umierał sam. Książka jest opowieściami rodzin zmarłych przy których czuwał Oskar oraz spekulacjami lekarza pracującego na oddziale. Książka nie tłumaczy do końca dlaczego kot to robi....

Żałuję. Bardzo żałuję, że dopiero teraz przeczytałam tą książkę...
Lubię koty. Zawsze jakiś sierściuch plątał się kiedyś w moim domu. Teraz niestety, nie mogę mieć "Żywego Okładu z Ciepłej Skórki" - jak zwykł mawiać mój Ojciec. Moje koty nie przepowiadały zgonów, moje koty dbały, żeby obolałe miejsca były wygrzane. Nie jeden raz przyglądałam się zadziwiona, jak moja kotka próbowała ułożyć się wygodnie na chorym biodrze mojej Siostry. Nic nie było w stanie jej w tym przeszkodzić.
Ale dość o tym. Żałuję z innego powodu. Książka ta to kompendium wiedzy na temat schorzenia, które często dotyka ludzi w podeszłym wieku. Schorzenia, które dotyka nie tylko ich, ale całe rodziny, które dotknęło moją Mamę także.
Mama już odeszła. A mnie pozostało poczucie winy, że zapracowana, zagoniona obowiązkmi traciłam cierpliwość, kiedy nie potrafiła przyjąć leków, nie wiedziała, że trzeba gryźć pokarm, zapominała, jak się połyka. Nie rozumiałam. Przepraszam.
Nie trafiłam na żadnego lekarza, który wyjaśniłby nam, rodzinie, na czym polega jej choroba, co odbierze, w jakim czasie.Tego dowiedziałam się dopiero od doktora Dosy. Dziękuję. Polecam wszystkim, bo każdy z nas ma to przed sobą, niestety.

Żałuję. Bardzo żałuję, że dopiero teraz przeczytałam tą książkę...
Lubię koty. Zawsze jakiś sierściuch plątał się kiedyś w moim domu. Teraz niestety, nie mogę mieć "Żywego Okładu z Ciepłej Skórki" - jak zwykł mawiać mój Ojciec. Moje koty nie przepowiadały zgonów, moje koty dbały, żeby obolałe miejsca były wygrzane. Nie jeden raz przyglądałam się zadziwiona, jak moja kotka...

Bardzo, bardzo polecam :) Dostałam tę książkę w tym roku, na Dzień Dziecka, od Taty. Była jedynym egzemplarzem na allegro za ok 70 zł z wysyłką. Drogo, ale WARTA KAŻDEJ CENY, ma dla mnie również wartość (teraz już) sentymentalną, ponieważ mój pierwszy kot, którego nigdy nie zapomnę nazywał się Oskar. Książka chwyta za serce, jest momentami zabawna, ale też smutna... Pozwala spojrzeć inaczej na życie. Polecam!

Bardzo, bardzo polecam :) Dostałam tę książkę w tym roku, na Dzień Dziecka, od Taty. Była jedynym egzemplarzem na allegro za ok 70 zł z wysyłką. Drogo, ale WARTA KAŻDEJ CENY, ma dla mnie również wartość (teraz już) sentymentalną, ponieważ mój pierwszy kot, którego nigdy nie zapomnę nazywał się Oskar. Książka chwyta za serce, jest momentami zabawna, ale też smutna... Pozwala...

Czasem musimy patrzeć też na cierpienie dziecka, które często jak tylko odchodzi pielęgniarka z igłą albo lekarz od razu poprawia mu się nastrój i już nie pamięta chwili strachu. Starszemu panu z chorobą Parkinsona spodobało się moje pismo (wszyscy mówili, że bazgrzę) i odczuwał smutek, że sam nie może pisać bo ręce mu odmawiają posłuszeństwa. Jedna pani mi powiedziała, że jej kot obudził ją bo przeczuwał zawał i uratował jej życie. Wątpię by pacjenci i ich rodziny w tej książce uważali, że koty są fałszywe. Książka warta polecenia. Oczywiście muzyka też ma swoją rolę w leczeniu bo jest nośnikiem wspomnień. Polecam film "Muzyka jest wieczna".

Czasem musimy patrzeć też na cierpienie dziecka, które często jak tylko odchodzi pielęgniarka z igłą albo lekarz od razu poprawia mu się nastrój i już nie pamięta chwili strachu. Starszemu panu z chorobą Parkinsona spodobało się moje pismo (wszyscy mówili, że bazgrzę) i odczuwał smutek, że sam nie może pisać bo ręce mu odmawiają posłuszeństwa. Jedna pani mi powiedziała, że...

Ktoś pewno pomyśli, że to książka o kocie. Nic bardziej mylnego. To poruszająca opowieść o ludziach chorych na demencję i wszelkie jej odmiany. Warto przeczytać. Nie bierz się za nią bez paczki chusteczek... Polecam.

Ktoś pewno pomyśli, że to książka o kocie. Nic bardziej mylnego. To poruszająca opowieść o ludziach chorych na demencję i wszelkie jej odmiany. Warto przeczytać. Nie bierz się za nią bez paczki chusteczek... Polecam.