Stewardesa, czyli: kelnerka, aktorka, niania, sprzątaczka, położna, sędzia, pocieszycielka, strażaczka, pielęgniarka, mechanik, psycholog, doradca, przewodnik, sprzedawca, ratownik, nauczycielka …) Fakt, że często praca ogranicza się do podania szklanki wody, coli albo soku. Fakt, że jesteśmy kimś na zawołanie – podaj, przynieś. Nie ma co się oszukiwać, tak często jest. Jesteśmy dla ludzi. Ale czy przyszło ci do głowy jako pasażerowi, co członkowie personelu musieli zrobić, jaką zdobyć wiedzę i ile czasu poświęcić, by móc „zaserwować ci tylko herbatę”?*

Jeśli myślisz o stewardesach i stewardach w kategorii „powietrzne kelnerki/powietrzni kelnerzy”, to znaczy, że każdy twój lot przebiegał wzorcowo, nie było żadnych problemów i nie musiałeś widzieć ich w innej roli. Ot, po instruktażu dotyczącym bezpieczeństwa i sytuacji awaryjnych może zamówiłeś napój albo coś do jedzenia, a w zależności od klasy zaproponowano ci udogodnienia dostępne dla podróżujących. Przywitałeś się, pokazałeś bilet, pożegnałeś. Ale nie zawsze tak bywa. O tym, co się może wydarzyć, ile istnieje nieprawdopodobnych scenariuszy, wiedzą ci, którzy przeszli szkolenie na członków załogi pokładowej. Jedną z takich osób jest Olga Kuczyńska. Obecnie jako stewardesa pracuje dla LOT-u, jednak zanim znalazła się na pokładzie, była nastolatką z wielkimi marzeniami, która odważyła się ruszyć w nieznane. Swoimi doświadczeniami postanowiła podzielić się z innymi i zaczęła publikować w sieci zapiski, fotografie i filmiki związane z – jak nietrudno się domyślić – życiem stewardesy. Zjednała sobie pokaźną grupę odbiorców, którzy już od kilku lat razem z nią patrzą w niebo. A teraz wylądowała na półkach księgarń za sprawą książki „Życie stewardesy”.

„Życie stewardesy” to właściwie pamiętnik, skupiony na osobistych przeżyciach Olgi. Obserwujemy drogę do marzeń osiemnastolatki, która rozwija skrzydła, a jej lot nie jest pozbawiony turbulencji. Olga zaprasza za kulisy pracy stewardesy, opowiada o rekrutacji, szkoleniu i godzinach spędzonych na wkuwaniu, pierwszych lotach, życiu na obczyźnie, blaskach i cieniach pracy z pasażerami oraz załogą pochodząca z różnych zakątków globu. Podniebne i bardziej przyziemne perypetie zawodowe przeplatają się z rodzinnymi historiami, dając wgląd w jej prywatne życie. Na pierwszy plan wybijają się determinacja i zaangażowanie Olgi, które jednocześnie budzą podziw – jako nastolatka odkryła swoje powołanie i wbrew przeciwnościom losu dążyła do osiągnięcia celu. Pasja pozwalała przetrwać trudne problemy, entuzjazm przyćmiewał niedogodności, a zachwyt niebem zdawał się zaraźliwy. Jestem pod wrażeniem, bo młoda stewardesa właściwie stała się ucieleśnieniem słów „nie poddawaj się”. Taka historia w połączeniu z interesującymi anegdotami stanowi przepis na sukces. Nic dziwnego, że tyle osób towarzyszy Oldze w trwającej podróży przez życie. Obserwowanie tych zmagań jest jednym z najlepszych elementów książki, a upór inspiruje mocniej niż niejedno motywacyjne hasło. Autorka bardzo dobrze daje się poznać, a lektura przypomina słuchanie opowieści koleżanki albo czytanie blogowych wpisów, szybkich zapisków „z drogi”. To obnaża słabsze strony debiutu: styl, który wymaga jeszcze doszlifowania oraz czasem zaburzona struktura (niektóre wątki powracają, a inne kończą się w najmniej oczekiwanym momencie). Taka forma może nie każdemu przypaść do gustu, bo musi przede wszystkim znaleźć wspólny język z Olgą, polubić ją, tak jak spotyka się i darzy sympatią człowieka. Niektórzy preferują autora stojącego z boku, pokazującego bardziej otoczenie, ignorując siebie. Książki z podróżniczym zacięciem raczej skupiają się na tym, co otacza narratora, na pochłanianiu świata. W przypadku „Życia stewardesy” obserwujemy przeniesienie ciężaru na postać samej autorki. Owszem, również pochłania świat, ale gdy porównamy introspekcyjne fragmenty i prywatne historie z czysto podróżniczymi fragmentami, widzimy zdecydowaną przewagę tych pierwszych. Po części można to wytłumaczyć naturą pracy stewardesy – wizyta w wielu miastach zaczyna się i kończy na płycie lotniska, więc czasem w samym podróżowaniu… jest niewiele podróżowania. A skoro już mówimy o tym, czego jest niewiele – brakowało mi większej liczby zdjęć; pojawia się kilka fotografii z podróży oraz ujęć autorki w uniformie stewardesy, ale chętnie obejrzałabym jej oczami wnętrza samolotów, więcej widoków z Arabii Saudyjskiej, Indii, z podróży, z pracy… Nie jest to bezpodstawna uwaga, bo autorka udostępnia w mediach społecznościowych mnóstwo pięknych, kolorowych zdjęć, które byłyby świetnym uzupełnieniem tekstu. Być może z jakiegoś powodu nie dało się umieścić ich w książce – próbuję znaleźć wytłumaczenie, dlaczego tak się stało, bo to byłoby na plus, zdecydowanie wzbogacając książkę.

„Życie stewardesy” to historia, która nadal trwa i nie zaskoczyłoby mnie pojawienie się kontynuacji. Właściwie za nami zaledwie pierwsza część o wiele większej opowieści, w której pojawiła się nie tylko Olga, ale i niezwykła Pooja. Na razie zainteresowanym dalszymi losami dziewczyn pozostaje lektura internetowych wpisów stewardesy, a marzący o karierze w przestworzach powinni rozważyć spakowanie jej debiutu do walizki.

I nie zapomnijcie biletu – ani dokumentów.

___________________________

* „Życie stewardesy” Olga Kuczyńska, s. 166