Ta książka odkrywa mi człowieka, o którym sądziłam, że go znam. Ale znałam go, jako reżysera trzech filmów oraz scenarzystę lub współscenarzystę kilku innych. Wszystkie znaczące.
Poznawałam te filmy współcześnie do czasu ich wchodzenia na ekrany. Kto tam wtedy interesował się życiem poza ekranowym ich twórców? Liczyło się dzieło. A zresztą, nikt o prywatnym życiu nie pisał. Ta biografia zresztą o naprawdę prywatnym życiu Edwarda Żebrowskiego mówi niewiele. Ot, ze dwa razy wspomniana żona i chyba raz córka.
Zadziwiło mnie niezwykłe rozdarcie tego człowieka. Oto przystojniak, dobrze zbudowany, z natury silny fizycznie, co wsparł treningiem bokserskim – młodość spędzał na łazęgach pijackich, imprezowaniu i bitkach (bić się lubił). A przy tym czytał więcej, niż kompani, górował nad nimi erudycją.
Cezurą okazało się więzienie. Autor książki pisze skąpo o tych trzech latach. Ale z celi wyszedł ktoś niemal zupełnie inny. I tylko trochę przyczyniła się do tego choroba, która z czasem uniemożliwiła mu pracę twórczą. Wyszedł erudyta, myśliciel, z dystansem do świata, ludzi i siebie. Miał w sobie jakieś światło, jakąś moc, które sprawiały, że mimo owego dystansu – przyciągał ludzi do siebie. Hipnotyzował…
Biografia Żebrowskiego to zarazem biografia jego pokolenia. Twórców, którzy budowali polskie kino, którzy w tamtych latach powojennych i jeszcze trudniejszych potem robili dobre kino, mówili głosem pokolenia, choć w różny sposób. I nie schlebiali niskim gustom. Mnie te wszystkie postaci są znane, choć fakty i powody takich, a nie innych decyzji już nie zawsze.
Sadzę jednak, ze książka obroni się także w rękach czytelnika – niekoniecznie kinomana – który zechce poznać, jak rodziło się kino polskie i jak różne bywają losy ludzi… Bo Edward Żebrowski to fascynująca postać.

Ta książka odkrywa mi człowieka, o którym sądziłam, że go znam. Ale znałam go, jako reżysera trzech filmów oraz scenarzystę lub współscenarzystę kilku innych. Wszystkie znaczące.
Poznawałam te filmy współcześnie do czasu ich wchodzenia na ekrany. Kto tam wtedy interesował się życiem poza ekranowym ich twórców? Liczyło się dzieło. A zresztą, nikt o prywatnym życiu nie pisał....