Długo zwlekałam z przeczytaniem „Zabiłam. Historia matek skazanych za zbrodnię ludobójstwa w Rwandzie” i gdyby nie propozycja Autorki, pewnie jeszcze długo odkładałabym lekturę. Byłam przekonana, że ten reportaż emocjonalnie pokroi mnie na kawałki. I tak też się stało.

Przerażają mnie karty historii ludzkości, które pokazują, jak łatwo słowem pozbawić człowieka szacunku i empatii względem drugiego, również najbliższego, sąsiada. Odruchów i zachowań, które często określamy po prostu jako ludzkie.

Natalia Ojewska złożyła swoją książkę głównie z wyznań kobiet-matek, które w czasie ludobójstwa popełnionego w 1994 r. w Rwandzie, dopuściły się zbrodni przeciw od wieków koegzystującym z nimi Tutsi. Nie tylko tych, które zabiły bezpośrednio, ale również tych, które wskazały poszukiwane ofiary czy nie udzieliły pomocy potrzebującym. Ich głosom - bardzo różnym, czasem wprost przyznającym się do winy, czasem jej zaprzeczającym, przeinaczającym - wtórują głosy rodzeństwa, dzieci, rodziców, małżonków, krewnych ofiar - oczekujących na skazane, gdy wyjdą na wolność lub odżegnujących się od jakichkolwiek więzów z nimi. Żaden z nich nie pozostawił mnie obojętną.

Poza portretami Rwandyjczyków, Autorka dużo uwagi poświęca procesowi resocjalizacji skazanych, który polega nie tylko na zrozumieniu własnej zbrodni i propagandy, która do niej się przyczyniła, ale również na podjęciu próby uzyskania przebaczenia u ofiar, sąsiadów, krewnych. Na umożliwieniu powrotu do życia w społeczeństwie po odbyciu wyroku. O procesie niezwykle trudnym, dla mnie osobiście wprost niewyobrażalnym.

Polecam mocno! Ku przestrodze i zrozumieniu ludzkiej natury.

Długo zwlekałam z przeczytaniem „Zabiłam. Historia matek skazanych za zbrodnię ludobójstwa w Rwandzie” i gdyby nie propozycja Autorki, pewnie jeszcze długo odkładałabym lekturę. Byłam przekonana, że ten reportaż emocjonalnie pokroi mnie na kawałki. I tak też się stało.

Przerażają mnie karty historii ludzkości, które pokazują, jak łatwo słowem pozbawić człowieka szacunku i...