„Z pamiętnika początkującego psychiatry” to jedna z wielu wydawanych ostatnio książek zdradzających kulisy wybranej dziedziny medycyny. Dziedziny szczególnej, bo psychiatria wciąż nie jest przez wszystkich traktowana na równi z innymi medycznymi specjalnościami. Leczenie zaburzeń psychicznych tym różni się od diagnozowania schorzeń innych układów, że zwykle wymaga zbudowania z pacjentem bliższej relacji. I właśnie te trudne nierzadko relacje, ale także relacja z samym sobą i najbliższymi są doskonałymi przykładami na to, jak fascynujące może być poznawanie tajemnic ludzkiej psychiki.

Początkujący psychiatra to postać, której nie sposób nie polubić i nie kibicować w trudnych początkach jego zawodowej kariery. Zdolny, dobrze zapowiadający się przyszły lekarz, ale też niepewny siebie i swoich umiejętności, zagubiony młody człowiek, targany mnóstwem wątpliwości, nie tylko dzieli się wspomnieniami ściśle związanymi z odbywaniem stażu, ale i sowicie okrasza je smaczkami ze swojego, mocno ograniczonego pracą, życia prywatnego. Opisuje historie zawieranych wówczas znajomości i wewnętrzne rozterki typowe dla młodych ludzi wkraczających w dorosłość. Oczywiście nie pomija w tym wszystkim historii pacjentów, którzy w szczególny sposób wpłynęli na jego praktykę. Nie waha się przyznać, że czasem tylko ich wdzięczność była w stanie przekonać go co do słuszności wybranej drogi zawodowej.

Lektura uświadamia, jak trudną drogę przechodzi przyszły lekarz psychiatra, który poza kompleksową znajomością funkcjonowania ludzkiego organizmu musi oswajać emocje swoich pacjentów i ich najbliższych, budować atmosferę zaufania, bez której niemożliwe byłyby szczere rozmowy o najgłębiej skrywanych myślach i lękach. Są to umiejętności, których nie da się przyswoić z książek i wykładów – dopiero praktyka weryfikuje, czy człowiek będzie w stanie udźwignąć ten ogrom odpowiedzialności. Pamiętnik początkującego psychiatry odziera ten zawód z wielu negatywnych stereotypów, z którymi psychiatrzy od zawsze musieli się mierzyć, w pewnym sensie uczłowiecza tę profesję. Pokazuje, że specjalista, mimo posiadania naukowej wiedzy weryfikowanej w toku lat praktyki, pozostaje człowiekiem z krwi i kości, nie jest wolny od problemów i popełniania błędów. Mając często wieloletni kontakt ze swoimi pacjentami, ich historiami i uczuciami, nie pozostaje wobec nich obojętny.

Książka jest przykładem na to, że o tematach trudnych można, a wręcz trzeba pisać w sposób przystępny, z humorem, tak, aby oswajać ludzi z problemami, które, jeśli wierzyć aktualnym tendencjom, staną się niebawem czymś powszechnym. Wszak każdy z nas albo już zna, albo pozna w przyszłości kogoś, kogo dotknie kryzys psychiczny i kto być może będzie potrzebował pomocy psychiatry.