„- Chce pani zobaczyć zdjęcie mordercy?
Już miał jej pokazać fotografię, kiedy zatrzymał się niemal w połowie gestu. W tej chwili major jeszcze bardziej niż zwykle przypominał wypchaną żabę. Wydawało się, że utkwił wzrok gdzieś ponad jej prawym ramieniem. Z tamtej strony dobiegał stukot czyichś kroków i jakieś głosy”.

Panna Jane Marple nie przypuszczała, że historia o przemyślnym mordercy doprowadzającym kolejne żony do załamania nerwowego, a następnie fingującym ich samobójstwa, może być czymś więcej niż efektowną opowiastką przytoczoną dla wywołania mocnego efektu. Podejrzewała nawet, że jej autor, major Palgrave, wszystko wymyślił. Dlatego też nie przejęła się zbytnio tym, że nie zdążyła obejrzeć zdjęcia, na którym uwieczniono ponoć twarz bohatera tej makabrycznej opowieści. Dopiero gdy usłyszała o niespodziewanej śmierci majora Palgrave’a, przypomniała sobie, że ktoś przerwał wówczas ich rozmowę. Ktoś, kogo major spostrzegł, by po chwili schować zdjęcie i zmienić temat…