W początkach utworu bohaterowie wracają na teren Atlantii, by tam rozpocząć przygotowania do wojny z Krwawą Koroną. Później akcja przenosi się na teren królestwa Solis i tam toczy się aż do końca tego tomu. Bohaterowie wędrują przez nie krok za krokiem, zbliżając się do stolicy królestwa, Carsodonii.
Poppy nieustannie się zmienia. Uczy się być dobrą królową. Stara się pozostać sobą i nieustannie walczy z mocami, które posiada, a których nie potrafi jeszcze do końca kontrolować. Zmuszona zostaje do walki z niechętnymi jej członkami Rady czy generałami, bez wsparcia w postaci męża. Ma jednak szczęście posiadać pomocnych przyjaciół i wilkłaki, które zrobiłyby dla niej wszystko.
Główna bohaterka stara się przeciwstawić przepowiedni, jaką wieki wcześniej wypowiedziało bóstwo, którego jest imienniczką. Nie zgadza się z tym, że to ona przyniesie śmierć i zniszczenie królestwom. Jednak jest świadoma tego, że jeśli nie będzie w stanie panować nad swoimi umiejętnościami oraz emocjami, którym łatwo ulega, może stać się wiele złego.
Isabeth, jej matka i jednocześnie przeciwniczka, stara się wykorzystać ją do swoich celów. Chociaż wydają się one proste, zemsta i zniszczenie wcześniejszych władców Atlantii, za krzywdy, jakich doznała w przeszłości. Z czasem ujawnia się ich większa mroczność.
Penellaphe odkrywa również niepamiętane fakty ze swojego dzieciństwa. W pełni przypomina sobie wydarzenia z czasu, gdy zginęli ludzie, których uważała za rodziców. To wszystko zaś rodzi pytanie, czy ona i jej najbliżsi będą w stanie wybaczyć tym, którzy się do tego przyczynili.
W książce poznajemy historię Malika Da’Neer. Nie widzimy jej w całości, ale te strzępki, które możemy odczytać, ukazują nam skomplikowaną postać, której los powiązany jest z losem Poppy. Nowymi intrygującymi postaciami, jakie goszczą na kartach tej części serii są Millicent oraz upiór Callum. Myślę, że wszyscy oni mają do odegrania w historii swoje role.
Ciekawym odstępstwem od narracji z poprzednich części jest możliwość przyglądania się wydarzeniom z perspektywy Casteela. Dzięki temu zbiegowi dowiadujemy się więcej o nim samym. O jego uczuciach, przemyśleniach i planach. Widzimy też Penellaphe oczami kogoś innego niż ona sama. Większość z nas jest świadoma tego, że nasze wyobrażenia o samych sobie potrafią wielce się różnić od tego, jak postrzegają nas inni.
Czytając początek książki, cieszyłam się z faktu, że nie jestem zarzucana stronami opisów miłosnych uniesień głównych bohaterów. Niestety moja radość skończyła się, ponieważ pod koniec powieści autorka postarała się o to, by nadrobić stracone możliwości, które wymusiła historia w początkach tomu. Także strasznie nie byłam z tego faktu zadowolona.
Przyznam szczerze, że autorka lubi na koniec książki zarzucić swoich czytelników takimi informacjami, które powodują chęć przeczytania ciągu dalszego. Oby tylko nie pogubiła się w tej całej plątaninie wątków, spisków, tajemnic i przepowiedni. Jeśli w Polsce zostanie wydana piąta część serii chętnie po nią sięgnę, mimo zastrzeżeń.

W początkach utworu bohaterowie wracają na teren Atlantii, by tam rozpocząć przygotowania do wojny z Krwawą Koroną. Później akcja przenosi się na teren królestwa Solis i tam toczy się aż do końca tego tomu. Bohaterowie wędrują przez nie krok za krokiem, zbliżając się do stolicy królestwa, Carsodonii.
Poppy nieustannie się zmienia. Uczy się być dobrą królową. Stara się...