Zbiór monotonnych hagiografii.
Książka zawiera mnóstwo interesujących faktów. Niestety napisana jest strasznie nudnym i ciężkim, bogoojczyźnianym stylem niczym nudny podręcznik. Autor nie ma wielkiego talentu literackiego. Liczne uwagi, jak to bardzo ta czy inna żydowska rodzina była zasymilowana i odprawiała wszystkie katolickie rytuały, budzą niesmak. Zaliczenie do zasług Ochorowicza tego, że zajmował się parapsychologią, jest komiczne. Pod względem edytorskim to publikacja bardzo udana (z jednym wyjątkiem, o którym za chwilę). Twarda oprawa, solidna produkcja, bogaty materiał ilustracyjny, nawet jeśli czasem bardzo słabo związany z bohaterem rozdziału (przykładowo w rozdziale o nieznanej pisarce znalazła się fotografia prof. Michałowskiego tylko i wyłącznie dlatego, że wykładał na KUL-u w tym samym czasie, kiedy bohaterka tam studiowała). Zamieszczenie zdjęcia Idi Amina to jakieś nieporozumienie, podobnie jak dziecięcych rysuneczków z jakiegoś konkursu. Niestety najgorzej wygląda kwestia językowa. Nie tylko redakcja nie zdołała uczynić stylu autora bardziej strawnym, ale dodatkowo korekta przepuściła mnóstwo szkolnych błędów, z "nadal trwa" na czele (wielokrotnie!). I to wszystko w wydawnictwie z takimi tradycjami, jak Muza (tak, zdaję sobie sprawę z tego, że w większości dzisiejszych "starych" wydawnictw z tradycji pozostała tylko nazwa).

Zbiór monotonnych hagiografii.
Książka zawiera mnóstwo interesujących faktów. Niestety napisana jest strasznie nudnym i ciężkim, bogoojczyźnianym stylem niczym nudny podręcznik. Autor nie ma wielkiego talentu literackiego. Liczne uwagi, jak to bardzo ta czy inna żydowska rodzina była zasymilowana i odprawiała wszystkie katolickie rytuały, budzą niesmak. Zaliczenie do zasług...