Niepozorna książka, autorstwa włoskiego pisarza, zajmującego się literaturą portugalską, który postanowił fabułę osnuć wokół dziennikarza działu kulturalnego lizbońskiej gazety w chwili gdy w Portugalii panuje dyktatura Salazara, a za granicą rozgrywa się wojna domowa, z której zwycięsko wyjdzie później Franco. Mamy więc lata trzydzieste, moment gdy europejski kontynent nawiedza mroczne widmo autokratycznych rządów i szerzy się faszyzm i nazizm. Gdy władza ingeruje ochoczo w życie kulturalne, dyktuje ideologiczne zasady prasie i literaturze.
Na tym tle rozgrywa się historia Pereiry starszego dziennikarza, tworzącego świeżo utworzony dział kulturalny w popularnej gazecie, wdowca, mierzącego się z otyłością. W jego poukładane, spokojne i monotonne życie wkracza przypadkowo młody człowiek kierujący się rewolucyjnymi ideami, a to spotkanie i pewne zaciekawienie i chęć pomocy kieruje tytułowego Pereirę na drogę, w której powoli dostrzeże co dzieje się w jego kraju, jaką rolę dla niego odgrywa wolność, prawo powiedzenia i napisania i opublikowania tego co uważa za słuszne. Niespiesznie sympatyczny okrąglutki stateczny mężczyzna w co najmniej średnim wieku zacznie oceniać swoje aktualne życie i rozważy podjęcie decyzji, które mogą być uznane za sprzeciw wobec władzy.
Świetny jest główny bohater, wspaniale określający sam siebie, zachowawczy w poglądach i opiniach, ostrożnie wypowiadający się nawet sam wobec siebie, np. gdy prowadzi monologi do wspominanej żony. Potrafi dla wygody oszukiwać się na różnych płaszczyznach, od zdrowia, poglądów, swojej pracy, aż po władzę.
Jest to postać urocza, sympatyczna, z którą chętnie usiadłoby się przy stoliku by napić się kawy i uśmiechnęło gdyby wybiegł w roztargnieniu.
Do tego autor zastosował specyficzną formę, otwierając często akapity czy wtrącając w zdania tytułową formułę, że Pereira twierdzi to i to. Daje to pewne wrażenie jakbyśmy mieli do czynienia ze spisanym protokołem przesłuchania. Jakże trafnie wpisującym się w temat powieści, w realia lat trzydziestych, pozwalającym na warstwie formalnej wprowadzić klimat opresji i policyjnego państwa, mimo że początkowo w ogóle nie widać tego w treści, jak i sam Pereira nie odczuwa tej sytuacji.
Zaiste jest to jeden przykładów gdy w sposób kompletny autor sprzągł treść z formą i z fabułą, grając lekkimi, oszczędnymi tonami, prosto prowadząc nieskomplikowaną fabułę, skłaniając jednocześnie do sympatii do bohatera, pozwalając nawiązać z nim jakieś poczucie tożsamości, zrozumienia. Można w nim odnaleźć swoje postawy, chęci, obawy.
Niepozorna, ale wyśmienita i wciągająca literatura najwyższych lotów.

Niepozorna książka, autorstwa włoskiego pisarza, zajmującego się literaturą portugalską, który postanowił fabułę osnuć wokół dziennikarza działu kulturalnego lizbońskiej gazety w chwili gdy w Portugalii panuje dyktatura Salazara, a za granicą rozgrywa się wojna domowa, z której zwycięsko wyjdzie później Franco. Mamy więc lata trzydzieste, moment gdy europejski kontynent...