„- Doskonale! – wykrzyknął z radością. – Nie należy odkładać spraw na później. Jeśli właściwa energia jest tu i teraz, to trzeba ją chwytać, bo przeminie.

W drodze do domu Elizą targały silne emocje, mieszanina lęku i ekscytacji. To wtedy podjęła ostateczną decyzję i uświadomiła sobie, że Kruger właśnie wyznaczył datę swojej śmierci”.

Na polskim rynku kryminałów panuje prawdziwy tłok. Nie ma tygodnia bez nowej premiery. Każda z nich ma być najoryginalniejsza i najlepsza. Jednak im więcej tytułów przeczytanych za nami, tym bardziej uświadamiamy sobie, że naprawdę trudno o ciekawy debiut. Debiut, który przykuje uwagę czytelnika na dłużej i wzbudzi w nim silne emocje.

Właśnie z taką sytuacją mamy w przypadku powieści Macieja Klimarczyka pod intrygującym tytułem „Śpiewaczka”. Powieść ukazała się nakładem wydawnictwa Literackiego. Autor jest psychiatrą i seksuologiem, doktorem nauk medycznych. „Śpiewaczka” jest jego literackim debiutem. Debiutem bardzo udanym, dodajmy od razu.

Autor sięga po ciekawe pomysły, a jego książka – w moim odczuciu – tchnie poczuciem świeżości. Podczas lektury ani na chwilę się nie nudziłem. Przeciwnie – z każdą przeczytaną stroną chciałem jeszcze bardziej poznać zakończenie książki, chociaż w pewnym momencie wiedziałem już, w którą stronę zmierza rozwiązanie.

Maciej Klimarczyk w jednym nie odbiega od współczesnych polskich kryminałów. Otóż opis morderstwa następuje już dosłownie w pierwszym zdaniu. Jest on bardzo realistyczny. Czujemy się tak, jak gdybyś byli świadkami opisanej sceny. Tytułowa śpiewaczka „błyskawicznie przecięła Krugerowi lewą tętnicę szyjną”.

Wiemy więc, kim jest sprawca. Wiemy, kim była ofiara. Jednak dlaczego do morderstwa w ogóle doszło? Dlaczego Eliza sama dzwoni na policję i oddaje się w ręce stróżów prawa? Wreszcie – skoro jest ofiara i morderca – to na czym w ogóle będzie polegało śledztwo?

Czytelnik od pierwszej strony zadaje sobie pytanie: dlaczego doszło do tej zbrodni? Dlaczego piękna primadonna bydgoskiej opery, będąca u szczytu swojej kariery zamordowała starszego pana, prowadzącego antykwariat?

W „Śpiewaczce” dużą rolę ogrywa psychika człowieka. Okazuje się, że ma ona kluczowe znaczenie nie tylko dla tego konkretnego śledztwa, lecz także dla życia innych bohaterów powieści.

Lekarz, który leczy umysły innych, lecz zmaga się z własną osobistą traumą. Po raz kolejny okazuje się, że o wiele łatwiej jest leczyć innych ludzi, udzielać im mądrych i cennych rad, lecz znacznie trudniej jest zastosować to wszystko u siebie. „Lekarzu ulecz sam siebie” – jak głosi pewne porzekadło. Ma ono również zastosowanie w tej powieści.

„Śpiewaczka” to kryminał, który zdecydowanie przypadł mi do gustu. Przede wszystkim nie epatuje on zbędnym okrucieństwem. Co prawda opis zbrodni jest dość krwawy i realistyczny, lecz jest to tylko ta jedna scena. Nie ma w książce niepotrzebnych wulgaryzmów, nie ma brutalności, erotyzmu ani innych scen, które mogłyby odstraszać czytelnika. Jest za to inteligenta rozgrywka, jaka toczy się między morderczynią a prokuraturą i lekarzami. Ciągle zadajemy sobie pytanie o motyw. Jak się okazuje, bardzo istotna jest przeszłość bohaterów. Po raz kolejny możemy się przekonać, że przeszłość wywiera wpływ na naszą teraźniejszość. To, kim jesteśmy, jak postępujemy w danej sytuacji – wszystko to często jest skutkiem wydarzeń, jakie były naszym udziałem w przeszłości.

Biorąc po uwagę, że kryminał jest debiutem, oceniam go naprawdę wysoko. Autor napisał powieść, która autentycznie mnie zainteresowała. Z prawdziwą pasją towarzyszyłem śledczym w rozwiązywaniu tej sprawy. Bardzo chciałem poznać rozwiązanie całej zagadki, które okazuje się dość nieoczywiste.

Jednym słowem „Śpiewaczka” to z całą pewnością udany debiut. Autor zbudował intrygującą fabułę i ciekawych bohaterów. Zdecydowanie polecam lekturę.

Wojciech Sobański