Miracle troszczy się o młodszego brata, rysuje zabawne karykatury i zawsze liczy stopnie schodów, po których się wspina. Choć jej imię znaczy „cud”, jako dziewięciolatka wcale nie ma cudownego życia, może dlatego woli, żeby wołano na nią Ira. Po latach, ze starych dzienników spisuje swoje wspomnienia z pobytu wraz z bratem w londyńskim domu dziecka Skilly House. I choć mieszkają tam, gdzie żadne dziecko nie chciałoby trafić, to sierociniec okazuje się dla nich o wiele lepszym rozwiązaniem niż błąkanie się między kolejnymi rodzinami zastępczymi. Potrafią tu odnaleźć przyjaciół i przeżyć chwile prawdziwej radości - jak tytułowe „Skrawki nieba”.

We wstępie Ira mówi o sobie i o Zaku „ta mała niekochana dziewczynka i jej jeszcze mniejszy niekochany brat”, co początkowo nadaje jej opowieści smutny ton, ale szybko smutki zaczynają się przeplatać z drobniejszymi i większymi radościami i ten słodko-gorzki rytm utrzymuje się już do końca książki. Przyjaciele pojawiają się i odchodzą, każdy z własnym bagażem doświadczeń, nadziei i rozczarowań. Dzieci mają swoje zainteresowania: jedne pasjonują się dinozaurami, inne majsterkują, piszą, malują, kibicują ulubionym drużynom, jak to dzieci. Ich życie w pewnym sensie toczy się tak samo, jak życie poza domem dziecka: szkoła, święta, zabawy w śniegu, wakacje na wsi. A jednak wszystko to jest podszyte stale obecną tęsknotą.

„Skrawki nieba”, debiutancka powieść S. E. Durrant, uczy młodych czytelników wrażliwości i współczucia, a także tego, jak stawiać czoła życiowym przeciwnościom. Autorka nakreśla też tło historyczne i społeczne przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych: upadek Muru Berlińskiego w Niemczech, walka o zniesienie podatku pogłównego w Wielkiej Brytanii, pierwsze komputery w szkołach. Dla młodzieży to cofnięcie się w czasie może okazać się ciekawe, ale dla najmłodszych pewnie też nieco dezorientujące. Dobrze jednak, że nie brak w powieści tych fragmentów budzących zainteresowanie historią i światem.

Na koniec należy też wspomnieć o ślicznych ilustracjach Katie Harnett na początku każdego rozdziału oraz o pięknej, wielowymiarowej okładce, w którą długo chce się wpatrywać.

Agnieszka Kruk