We wstępie Ira mówi o sobie i o Zaku „ta mała niekochana dziewczynka i jej jeszcze mniejszy niekochany brat”, co początkowo nadaje jej opowieści smutny ton, ale szybko smutki zaczynają się przeplatać z drobniejszymi i większymi radościami i ten słodko-gorzki rytm utrzymuje się już do końca książki. Przyjaciele pojawiają się i odchodzą, każdy z własnym bagażem doświadczeń, nadziei i rozczarowań. Dzieci mają swoje zainteresowania: jedne pasjonują się dinozaurami, inne majsterkują, piszą, malują, kibicują ulubionym drużynom, jak to dzieci. Ich życie w pewnym sensie toczy się tak samo, jak życie poza domem dziecka: szkoła, święta, zabawy w śniegu, wakacje na wsi. A jednak wszystko to jest podszyte stale obecną tęsknotą.

„Skrawki nieba”, debiutancka powieść S. E. Durrant, uczy młodych czytelników wrażliwości i współczucia, a także tego, jak stawiać czoła życiowym przeciwnościom. Autorka nakreśla też tło historyczne i społeczne przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych: upadek Muru Berlińskiego w Niemczech, walka o zniesienie podatku pogłównego w Wielkiej Brytanii, pierwsze komputery w szkołach. Dla młodzieży to cofnięcie się w czasie może okazać się ciekawe, ale dla najmłodszych pewnie też nieco dezorientujące. Dobrze jednak, że nie brak w powieści tych fragmentów budzących zainteresowanie historią i światem.

Na koniec należy też wspomnieć o ślicznych ilustracjach Katie Harnett na początku każdego rozdziału oraz o pięknej, wielowymiarowej okładce, w którą długo chce się wpatrywać.

Agnieszka Kruk