Świat starych bibliotek, antykwariatów czy galeri sztuki to moje ulubione klimaty. Taki jest również "Sekret Rembrandta". Cała akcja książki toczy się w zamkniętym światku marszandów, ukazując nam ich machlojki i kombinatorstwo. Pokazuje nam, że bycie marszandem to nie miłość do sztuki , ale przede wszystkim twardy biznes ze swoimi ciemnymi stronami.

Nasz główny bohater dopiero po śmierci ojca odkrywa jak wiele miał on sekretów, co w końcu doprowadza do tragedi. Marshall za wszelką cenę pragnie odnaleźć mordercę ojca. Autorce przez całą powieść udje się utrzymać napiecie, dopiero na ostatnich stronach mamy rozwiązanie zagadki - morderca zidentyfikowany. Wszystkie wątki powoli zostakją zamykane i wydaje się, że za chwilę będzie można odłożyć książkę na półkę, a tu.... mamy "wisienkę na torcie"

Mimo iż książka mi się podobała ,to jej autorki nie polubię.
Spyta ktoś - dlaczego?
Poniżej krótki cytat (i to nie jedyny w podobnym stylu)

-Nie, tak tylko się zastanawiałam. On jest Polakiem.
-No, to by wszystko tłumaczyło, no nie?
-Co?
-Że jest popieprzonym gnojkiem - odparł Greg Horner.

Bardzo mnie to ubodło. Z drugiej strony rozumiem, że co niekórzy rodacy robią nam właśnie taką reklamę w świecie, ale nie można generalizować. A już szczytem ignorancji autorki jest nadanie temu "gnojkowi" imienia Dimitri.

Świat starych bibliotek, antykwariatów czy galeri sztuki to moje ulubione klimaty. Taki jest również "Sekret Rembrandta". Cała akcja książki toczy się w zamkniętym światku marszandów, ukazując nam ich machlojki i kombinatorstwo. Pokazuje nam, że bycie marszandem to nie miłość do sztuki , ale przede wszystkim twardy biznes ze swoimi ciemnymi stronami.

Nasz główny bohater...