Mam mieszane uczucia (w sumie sam autor na koniec pisze, że to dobrze, jeśli nie przyjmie się w całości jego książki). Część rzeczy składa się w pewną całość jak klocki lego, np. to jak zapomnieliśmy kim jesteśmy i co robimy a nasz rozwój to swoiste przypominanie sobie tego, jak blisko Boga jesteśmy.

Potem wkradają się błędy, nazwijmy je logiczne, lub techniczne, bo np. Lasy amazońskie, choć nazywane płucami ziemi, nie przetwarzają tyle dwutlenku węgla w tlen, co drzewa na etapie wzrostu i rozwoju (co tłumaczy choćby w programach Tomasz Rożek). Może to tylko niuans, może kwestia tłumaczenia… jednocześnie w pierwszym tomie była mowa , aby nie ufać „świętym księgom” a potem Bóg wspiera się cytatami z Pisma Świętego.

Bóg mimo wszystko negatywnie wypowiada się o paleniu papierosów - czego nie robią wysokorozwinięte istoty - ale podawane za przykład plemiona Indian, owszem były blisko natury, nie niszczyły jej w takim stopniu, ale przecież paliły nie tylko totoń …

Dodatkowo nie pasuje mi, że w gruncie rzeczy nie ma zła i to co nas spotyka jest po coś, wszystko jest potrzebne ( może nawet umówione) a jednak w książce da się wyczuć krytykę ludzkich działań, które prowadzą do zagłady (czy to coś złego w takim razie, czy tak ma być?).

Czy to rozmowa z Bogiem, czy z samym sobą - wg mnie to drugorzędna sprawa. Mimo wszystko warto taki dialog przeprowadzić w swoim wnętrzu, bo jak się nie zgodzić, że właśnie tam znajdziemy najcenniejsze odpowiedzi ?

Mam mieszane uczucia (w sumie sam autor na koniec pisze, że to dobrze, jeśli nie przyjmie się w całości jego książki). Część rzeczy składa się w pewną całość jak klocki lego, np. to jak zapomnieliśmy kim jesteśmy i co robimy a nasz rozwój to swoiste przypominanie sobie tego, jak blisko Boga jesteśmy.

Potem wkradają się błędy, nazwijmy je logiczne, lub techniczne, bo np....