Dwie kobiety, dwa żywioły, tak różne jak to tylko możliwe. Jednak coś je łączy, ciężki bagaż doświadczeń, z którym próbują sobie poradzić, każda na swój sposób i tak jak umie.
Nikki to najlepsza policjantka w swoim wydziale, mocny charakter, uparta, lubi grać pierwsze skrzypce. Prywatnie stara się uporać ze śmiercią męża, topi żałobę w alkoholu, zaniedbując dom i nastoletnią córkę.
Jennifer jest nowa w wydziale, została przydzielona jako partnerka Nikki. Niestety od samego początku nie było nici porozumienia między kobietami. Dodatkowo Jennifer ukrywa się ze swoją orientacją seksualną, po tym jak w poprzedniej pracy doświadczyła dyskryminacji. Mało tego, nie zaznała akceptacji również ze strony rodziców. Zerwali z nią całkowicie kontakt, nie uznali ani jej ślubu z inną kobietą ani późniejszej adopcji dziecka.
Mimo odmiennych charakterów i ewidentnych zgrzytów w relacji, panie detektyw muszą razem poprowadzić śledztwo w sprawie porwania siedmioletniego chłopca.

„Pułapkę życia” czyta się bardzo szybko, jest skonstruowana dosyć specyficznie, co autorka tłumaczy już na samym wstępie. Książka jest pozbawiona jakichkolwiek opisów, jest jakby zlepkiem surowych obrazów, migawek z życia, pracy, które zostały połączone w całość, bez płynnego przejścia. Może to powodować poczucie chaosu, sama złapałam się parę razy na tym, że po przejściu na kolejną stronę, wracałam do poprzedniej, mając wrażenie, że coś mi umknęło.
W większości kryminałów z policjantami w roli głównej, które do tej pory przeczytałam, na pierwszym planie zawsze była zbrodnia, modus operandi i śledztwo, życie prywatne śledczych zawsze jest dodatkiem, tłem. Tutaj te proporcje zdecydowanie są odwrócone i muszę przyznać, że trochę mi żal, że sprawa z uprowadzeniem dziecka została tak marginalnie potraktowana, bo zapowiadała się ciekawie.
Autorka porusza również dosyć aktualny i nadal trudny temat, jakim jest homoseksualizm. Widać, że jest to dla niej istotna kwestia. Sama przyznaje, że to właśnie była główna motywacja do napisania tej powieści. Dlatego traktuję „Pułapkę życia” trochę jako apel, wezwanie do społeczeństwa, które nadal piętnuje osoby o odmiennej orientacji. Człowiek to ciało i DUSZA, tworzy komplet z całą swoją emocjonalnością, wszelkimi umiejętnościami. Istotne jest to, jacy jesteśmy, a nie kim jesteśmy. Większość z nas niestety nadal ocenia innych tylko po przypiętej „etykiecie”. Myślę, że jeżeli chodzi o ten wątek, książka bardzo dobrze wpisuje się w obecna sytuację społeczną.
Ubolewam również nad faktem, iż życie bohaterek toczy się w Los Angeles, a nie w polskich realiach. Ale rozumiem, że wówczas wątek homoseksualny nie mógłby być w pełni wykorzystany, ze względu na polską literę prawa, która nie daje zgody na małżeństwa jednopłciowe i adopcje dzieci.

„Pułapka życia” według mojej opinii jest ciekawa, napisana inaczej, ale bardzo oryginalnie. Szanuję to, że autorka miała swoją wizję na tę książkę i nie bała się zaryzykować. A czy wobec Nikki i Jennifer spełni się przysłowie: „Kto się czubi, ten się lubi” to już musicie sprawdzić sami.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję autorce.

Dwie kobiety, dwa żywioły, tak różne jak to tylko możliwe. Jednak coś je łączy, ciężki bagaż doświadczeń, z którym próbują sobie poradzić, każda na swój sposób i tak jak umie.
Nikki to najlepsza policjantka w swoim wydziale, mocny charakter, uparta, lubi grać pierwsze skrzypce. Prywatnie stara się uporać ze śmiercią męża, topi żałobę w alkoholu, zaniedbując dom i...